Թեև Հայաստանն անցյալ տարի նոյեմբերին չստորագրեց ԵՄ ասոցացման համաձայնագիրը, իսկ մինչ այդ՝ սեպտեմբերի 3-ին, իր համաձայնությունը տվեց միանալու Մաքսային միությանը, այնուամենայնիվ, Եվրոպան «խաչ չքաշեց» Հայաստանի վրա: Այսօր էլ ՀՀ-ում հավատարմագրված եվրոպացի դեսպաններից լսում ենք հավաստիացումներ, որ պատրաստ են շարունակելու համագործակցությունը մեր երկրի հետ և առաջարկում են տարբեր ձևաչափերի փաստաթղթեր: Հայաստանն անցնում է և դեռ շարունակելու է անցնել եվրաինտեգրման տատասկոտ ճանապարհով: Եվ ուզեն, թե չուզեն ՀՀ բարձրաստիճան պաշտոնյաները՝ այդ ճանապարհը չի անցնելու միայն փաստաթղթերով ու համաձայնագրերով:
Այս օրերին գուցե ոմանք արդեն չեն հիշում, թե ինչու են անցյալ տարվա նոյեմբերին Երևանի Մաշտոցի պողոտայում հեղափոխության ակցիայի փորձ իրականացրած Շանթ Հարությունյանն ու իր ընկերները շարունակում մնալ անազատության մեջ: Պարբերաբար տարբեր «հիմնավորումներով» կալանքի ժամկետը երկարաձգելու նպատակն էլ հենց այն էր, որ հանրությունը մոռանա Շանթ Հարությունյանին ու իր համախոհներին, որոնք «ձեռնոց են նետում» բռնապետական ռեժիմներին և թեկուզ փոքր քայլերով փորձում խախտել ներքաղաքական կյանքում ամրագրված ստատուս քվոն:
Շանթ Հարությունյանին ու նրա տասնչորս համախոհներին միայն առանձին անհատներ ու իրավապաշտպաններ են անցած վեց ամսում ճանաչել որպես քաղբանտարկյալ, որովհետև նրանք կատարել են ստանդարտից դուրս քայլ: Սակայն նրանց այդ քայլն այդպես էլ իշխանություններին որոշակի հետևություններ անելու առիթ չտվեց: Առիթ չտվեց հասկանալու, որ սոցիալական խոր բևեռվածությունը և պետական ինստիտուտների անգործությունը ցանկացած ժամանակ էլ կարող է հանգեցնել նման պոռթկումների և հայկական ավանդական պայքարին ոչ բնորոշ մեթոդների:
Գրեթե երկու շաբաթ հետո՝ մայիսի 28-ին, Հայաստանի առաջին Հանրապետության տոնն է: Հուսանք, որ Սերժ Սարգսյանն այդ տոնի առթիվ ազատ կարձակի Շանթ Հարությունյանին ու իր համախոհներին:
Թագուհի ՀԱԿՈԲՅԱՆ