Զրուցակիցս «Hagobian Gallery»-ի հիմնադիր և հավաքորդ, հայ կերպարվեստի հանրահռչակող ՌՈԲԵՐՏ ՀԱԿՈԲՅԱՆՆ է։

Արդյո՞ք Մ. Լոմոնոսովի անվան Մոսկվայի պետական համալսարանի (МГУ имени М.В.Ломоносова) ռեկտոր Վիկտոր Սադովնիչին ստախոս է:

ՈՒրեմն, սովորության համաձայն, ԵՊՀ այսրոպեական ռեկտոր Հ.Հ-ն հանրությանը տեղեկացրեց իր հերթական դարակազմիկ «ձեռքբերման» վերաբերյալ: Այս անգամ վերջինս ավետեց, որ ԵՊՀ-ի և Մ․ Լոմոնոսովի անվան Մոսկվայի պետական համալսարանի միջև այլևս առկա է «փոխըմբռնում»: Ճիշտն ասած, այդ բուհերի միջև երբևէ հակասություն կամ թշնամություն չի նկատվել, սակայն խնդիրն այլ է:

ՍԱՅԱԹ-ՆՈՎԱՅԻՆ Ես Էլ աշխարհ տաղով եկա, բայց դու իմ սար, Սայաթ-Նովա, Երեք շուրթեր իրար բերող Կովկասի յար, Սայաթ-Նովա, Իմ կովկասի մարգարտաշար լեռնապարը շող-մատանի՝ Դու մատանու անգին քարը, հայոց քնար, Սայաթ-Նովա։

Հարգելի տիկին Անդրեասյան, սույն նամակով տեղեկացնում եմ Ձեզ կոռուպցիոն բնույթ ունեցող մի քանի գործարքների ու գործողությունների մասին, որոնք արձանագրվել են Հայոց ցեղասպանության թանգարան-ինստիտուտի տնօրենի 2018 թ․ սեպտեմբերին 19-ին կայացած ընտրությունների ժամանակ և դրանից հետո։

2004 թվականի հունիսի 18-ին էր։ Արևոտ օր էր։ Եղանակը պարզ ու օդում ամպի կտոր չկար։ Եվ քանի-որ ժամանակ ունեի ու չէի շտապում վերադառնալ Սիսիան, հենց այնպես շրջում էի Հանրապետության հրապարակում։

1945 թվականի հունիսի 24-ին տոնական հանդերձի մեջ էր Մոսկվան՝ Խորհրդային Միության մայրաքաղաքն ու մասնավորապես նրա սիրտը՝ Կարմիր հրապարակը։ Ֆաշիստական Գերմանիայի դեմ ծանր գնով հաղթանակ տարած խորհրդային երկիրը նշում էր իր հաղթանակը։ Այն ձեռք էր բերվել անասելի զոհողությունների, միլիոնավորների արյան գնով, ու հաղթահանդեսին մասնակցելու ցանկություն շատ-շատերն ունեին, սակայն որքան էլ Կարմիր հրապարակը մեծ էր ու ընդգրկուն, այդուհանդերձ հաղթանակը կռած միլիոնավորներից քչերին կարող էր տեղ տալ։ Այդ սակավաթիվ երջանիկների մեջ էր նաև Գրիգորի Ակիմի Բաժենովը, կյանքն ում իր ոլորապտույտներում որքան էլ վերելքներ էր ուրվագծել-նախասահմանել, հիմնագծել էր և դառը ժամանակներ։

Օրերս ՀՀ Ազգային պատկերասրահի Մարտունու մասնաճյուղում հանդիսավորությամբ բացվեց գեղանկարիչ և քանդակագործ, ՀՀ նկարիչների միության անդամ ԱՐԱՄԱՅԻՍ ԽԼՂԱԹՅԱՆԻ անհատական ցուցահանդեսը՝ «Հոգու հայրենիքը» խորագրով։

Չգիտեմ` նոր դասագրքերն ովքեր են գրելու, բայց այդ գրողները հավերժական ամոթի խարանի են արժանանալու ու մասնակից են լինելու պետական դավաճանությանը։

Օգոստոս, 2010 թվական, Թբիլիսի: Երեկոյան Թբիլիսին իսկապես գրավիչ է: Քայլում ենք Ռուսթավելու պողոտայով: Զարմուհիս` Քրիստինան, որի հայրը հայ է, մայրը` վրացի, հարցրեց. - Վահե՜, Երևա՞նն է սիրուն, թե՞ Թիֆլիսը, - երբևէ Երևանում չի եղել: - Թիֆլիսը սիրուն է իր բնությամբ ու կոլորիտով,- չէի կարող անկեղծ չլինել,- Երևանը Թբիլիսիի հետ համեմատած` ճոխ քաղաք է: