«Այստեղ մի փոքր դժվար է կյանքը` վճարովի համերգներ կազմակերպելու համար»

«Հումորը փրկություն է, իսկ արցունքները մեր կյանքն են: Դրա համար էլ արցունքների միջից ծիծաղելը մեր գոյության գլխավոր նվաճումն է»:

Մ. ԺՎԱՆԵՑԿԻ

«Ամեն ինչ տեղի ունեցավ այնպես, ինչպես ուզում էինք երկուսով` ես և նա: Եսը ես եմ, իսկ նա` հանդիսատեսը»,- այսպես բնորոշեց հայտնի երգիծաբան, հումորիստ Միխայիլ Ժվանեցկին երևանյան իր համերգը:
«Հանդիսատեսի` ռուսական հումորի ընկալումն ինձ զարմացրեց։ Չգիտես ինչու, ինձ թվում էր, թե Երևանում ռուսերենի իմացությունն ավելի վատ է, քան Թբիլիսիում: Ես սկզբում շատ արագ էի խոսում, սակայն հետո սկսեցի խոսել դանդաղ, և ամեն ինչ հունի մեջ ընկավ»,- ասաց նա:
Հայ հանդիսականն ու Հայաստանը հաճելիորեն զարմացրել են հումորիստին:
«Քաղաքը հրաշալի է, քարերը հրաշալի են: Այստեղ ամեն ինչ քարից է: Հայ ժողովուրդը ստիպված է անգամ մրգերն ու բանջարեղենը քարից քամել, ինչը հեշտ չէ»,- նկատեց երգիծաբանը։
Խոսելով մեր ժամանակների մասին, ասաց, որ արժեքների վերագնահատում է տեղի ունենում, անկեղծությունն աստիճանաբար դառնում է թանկարժեք ապրանք` մարդիկ ստիպված են ձևանալ, ստել: Նրա խոսքով` այսօր խոսում են ամեն ինչի մասին, սակայն մակերեսորեն։ Արտիստը վստահ է նաև, որ այն իրավիճակը, որում հայտնվել ենք, ժամանակավոր է. կյանքն իրականում այդպիսին չէ:
Անդրադառնալով այն հարցին, թե ինչո՞ւ այսքան տարի չի այցելել Հայաստան, Ժվանեցկին պատասխանեց միանգամայն անկեղծ. «Որովհետև չեն հրավիրել: Այստեղ ինձ թվում է մի փոքր դժվար է կյանքը` վճարովի համերգներ կազմակերպելու համար: Եթե ժողովրդական դիվանագիտության առաքելությունը չլիներ, հավանաբար այս անգամ էլ չէի գա: Իսկ նման դահլիճի և հանդիսատեսի համար ես պատրաստ ամեն ինչ տալու»։
«120 րոպե Ժվանեցկու հետ» խորագիրը կրող նոր ծրագիրը տևեց 2 ժամ:
Երեկոն կյանքի է կոչել «Բեմ փրոդաքշըն» ընկերությունը` «Ժողովրդավարական դիվանագիտություն» առաքելության «Բոլորն ուղևորվում են Երևան» ծրագրի շրջանակներում։
Միխայիլ Ժվանեցկին ՌԴ և ՈՒկրաինայի ժողովրդական արտիստ է: Նրա բոլոր ելույթներում առկա է իր ծննդավայր Օդեսային բնորոշ հումորը: Նրա երգիծանքի թիրախ են մարդկային թերությունները և հասարակության արատները:

Արմինե ՍԱՐԳՍՅԱՆ

Հեղինակի նյութեր

• Պատմության վկաները
• Վերացող ծաղիկներ
• Ձեռք մեկնելու գաղափարը առաքելության վերածվեց
• «Մի նայեք, որ փոքր է մեր երկիրը, եթե արդուկով այս սարերը հարթեցնեք, Չինաստանից մեծ կլինի»
• «Բանկ օտոման» գործողությունը ժամանակին ցնցել էր ամբողջ Եվրոպան
• «Դրսից մեզ վրա կա­րող են ազ­դել միայն ներ­սի գոր­ծիք­նե­րով»
• «Ե­րե­սուն տա­րի ձգ­վեց մեր ան­կա­խու­թ­յան պատ­մու­թ­յու­նը, մենք շա­հե­ցի՞նք»
• Մշա­կույ­թը հեռ­վից հե­ռու պահ­պա­նե­լու հույ­սով
• Անի­մա­ցիան, աշ­խարհն ու մենք
• «Մեր տա­րածք­նե­րը փոք­րա­ցան, ո­րով­հետև այդ­պես էլ չհաս­կա­ցանք, որ պետք է խմենք մեր բա­ժա­կով»
• Արվեստի ուժը
• Նոր մա­տե­նա­շա­րը ներ­կայաց­նում է արևմտա­հայ և ս­փ­յուռք­յան գրող­նե­րի
• Բե­մը կեն­դա­նու­թ­յուն է ստա­նում ա­ռայժմ միայն մա­նուկ­նե­րի հա­մար
• «Գիրք սիրողների համար սա իսկական մկնդեղ է` հյութեղ ու անտանելի»
• Հա­մաշ­խար­հա­յին դա­սա­կան­նե­րի ստեղ­ծա­գոր­ծու­թ­յուն­նե­րը՝ դու­դու­կով
• «Բնակ­չու­թ­յու­նը պատ­րաստ չէ, բայց տար­վում են աշ­խա­տանք­ներ»
• Ամա­նո­րի գի­շե­րը դի­մա­վո­րե­լու են ե­կե­ղե­ցում
• «Ջա­զի մեջ զգաց­վում է ապ­րածդ ժա­մա­նա­կաշր­ջա­նը»
• «Ե­թե չլի­ներ Փե­լե­շ­յա­նը, կար­ծում եմ, դեռևս գտած չէի լի­նի կի­նո­յում իմ ու­ղին»
• «Հու­շար­ձան­ներն այդ տա­րածք­նե­րի պատ­կա­նե­լու­թ­յան անձ­նագ­րերն են»

Մեկնաբանություններ