Ռուս-հայկական ներկա հարաբերությունները շարունակում են խարսխվել անցյալ դարերից եկող ռուսների այն դարավոր համոզմունքի վրա, որ «հայ» մարդկային տեսակը չունի սեփական ազգային ընդհանրական շահերի ընկալման ընդունակության եւ նրան կարելի է ղեկավարել նրա մեջ «վառ պահելով» ստոր կենդանական բնազդը՝ «վախը»: «Դու վախկոտ ես, դու ստրուկ ես, դու հայ ես»-ասում է ռուս «մեծ» պոետը: Հայերի մասին էլ ավելի խայտառակ համեմատություներ ու բնորոշումներ կան մեր տարածաշրջանի ժողովուրդների մեջ: Հայը «վախկոտ է», «ընչաքաղց» ու «պատվազուրկ»՝ ահա դրանց հիմնական լեյտմոտիվները: Թե դա այդպես է, թե՝ ոչ՝ այլ հարց է: Բայց փաստը մնում է փաստ, որ այսօր էլ՝ 21-րդ դարում «վախը» ի դեմս թուրքերի դեռ մնացել է հայ քաղաքական մտքի շարժիչ ուժը, ինչն էլ կանխորոշում է, որ Հայաստանը դեռ կմնա շրջափակման եւ ծայրաղքատության մեջ եւ կդատարկվի հայությունից, որն էլ հնարավորություն կընձեռի առանց մեծ աղմուկ-աղաղակի իրականացնել Հայաստանի ռուս-թուրքական կործանման 2-րդ «պրոժեկտը»: