Ասաց Լևոն Խեչոյանը՝ արդեն շատ հին մի օր, երբ միասին մոլորվել էինք Բրյուսելում: Կենտրոնից հյուրանոց էինք վերադառնում ու որոշեցինք գնալ ոտքով՝ քառակուսի հրապարակում թողնելով ուշ միջնադարի պերճանքն ու մառախլապատ Ալբիոնից ժամանած ֆուտբոլասերներին, որոնք խռնվել էին բոլոր հնարավոր անկյուններում ու ոգևորությամբ երգում էին ի փառս անգլիական հաղթանակի՝ հենց այդ երեկո սպասվող խաղից առաջ: Շարք կազմած կանգնած էին ... ոստիկանուհիները:

Լևոնին անձամբ ճանաչելու բախտ չունեցա, պատիվը չունեցա: Պահը չեղավ, առիթը չեղավ: Ժամանակը միշտ անվերջանալի, անպարփակ է թվում, ժամանակի վերջը չի երևում երբեք: Ու թվում է, թե պահն ու առիթը մի օր կգան, մի օր գալու են: Լևոնին «ծանոթացա» Հրանտի միջոցով: «Հայ մտավորականությունը դժվարություններ կունենա:

Ժամանակը, մտավորականների ու լուրջ մարդկանց հետ հաշվարկ է սկսել, իսկ նրանց հետեւից քաղաքականությամբ ու անորոշությամբ տառապող սերունդ է գալիս:

Քաղաքական գործիչները տեղի-անտեղի տարփողում են, թե իրենք ժողովրդի համար են ապրում, առանց ժողովրդի կյանք չունեն, մշտապես ժողովրդի մասին են մտածում, ժողովրդի հետ են, գիշեր ցերեկ նրանց համար են տառապում: Բա ո՞ւր եք:

Ժողովուրդ ջան, խոզի բուդը հայկական ոչ մի գավառի խոհանոցի ուտեստ չի եղել, բայց տեսնում ե՞ք, թե ինչ եղավ: Տարիների ընթացքում այն համառորերն իր դիրքերն ամրապնդեց և դարձավ հայկական Ամանորի սեղանի «զարդը»:

Սուրբ Ծննդյան տոնի առիթով Սուրբ Սարգիս եկեղեցում մատուցված ճրագալույցի պատարագին մասնակցել են ՀՀ նախագահ Սերժ Սարգսյանն ու վարչապետ Տիգրան Սարգսյանը:

Իմ սիրելի ֆեյսբուքյան բարեկամներ, հարգելի ֆեյսբուքցիներ, սրտանց և բարեմաղթանքներով շնորհավորում եմ բոլորիդ Ամանորը և Սուրբ Ծնունդը: Բոլորիդ` անկախ քաղաքական, կրոնական հայացքներից, համոզմունքներից, քաղաքացիական դիրքորոշումից, ազգությունից, բոլորիդ` նույնիսկ նրանց, որոնք ինձ ատում կամ թշնամի են համարում, բոլորիդ ցանականում եմ առողջություն, ամենալավն ու բարին:

Ժամանակն այքան թանձր էր այս երկու օրը, որ պարզապես անհնար էր անցնել այդ խտության միջով, մոտենալ համակարգչին և սիրով ու ջերմությամբ լի մաղթանքներ հղել իմ բոլոր հարազատներին, բարեկամներին ու ընկերներին:

Այն լեզուն, որով մենք սիրում ենք, տարբերվում է լեզվից, որով մենք ատում ենք: Եվ, եթե գիտակցում ենք, որ կեղծավորության լեզուն տարբերվում է նաև ազնվության լեզվից, ուրեմն քանի՜ լեզվով ենք խոսում մենք՝ տաղանդավորներս: Եվ միայն հոգու լեզուն տառասխալներ չի անում: Երանի հոգով հանճարներին: Հոգու լեզվով խոսեք, հայե՛ր:

Ներողություն, որ ձեր տուն չեմ գա ու չեմ համտեսի ձեր սեղանների՝ կոկորդիլոսի, հավի, խոզի, ոչխարի բդերը: Ով ինչ ուզում է թող ասի, բայց ես իմ ճիշտն ու սխալը ունեմ: Չեմ կարող ուրախ լինել հատկապես այս օրերին, երբ դրսում՝ քաղցած մարդիկ, ծերանոցներում՝ լքված իմ տատիկներն ու պապիկները աչքները սառած սպասում են իրենց որդիներին: