Քարը՝ քարի վրա, Սարը՝ սարի ուսին, Դարը՝ դարի վրա, Ծառը՝ ծառի գլխին:

Արևմտահայ բանաստեղծ ՄԻՍԱՔ ՄԵԾԱՐԵՆՑԸ գրական ասպարեզ իջավ այն ժամանակ, երբ ամբողջ թափով մոլեգնում էին համիդյան բռնությունները։ Սուլթանը հասել էր մոլագարության։ Սեփական ստվերից անգամ վախեցող մարդակերը արգելք էր դնում այն ամենի վրա, ինչ կասկածելի կարող էր թվալ իրեն։ Նրա դաժանությունն ակնառու էր մասնավորապես հպատակ ժողովուրդների խոսքի ազատության ու մշակույթի հարցերում։ Եվ այս ամենն արվում էր իրականությունը քողարկելու համար։ Համիդն արգելում էր անդրադառնալ ժողովրդի կյանքին՝ համարելով դա «պետական դավաճանություն»։

«Ես գիտեմ, մի օր, իհարկե, ոչ շուտ, իմ կյանքը մեծ հետաքրքրություն ու աղմուկ է հանելու, շատ բան է պարզվելու, տեսնելու են բոլորովին ուրիշ բան… Գրվածքներս դեռ լավ չեն կարդացել, տեսել…»։

Ի գիտություն Հայաստանի թրքասեր իշխանական խմբակին՝ ուղարկում եմ, որ կարդաք Հայոց ցեղսպանության երեք կազմակերպիչներից մեկի՝ Էնվեր Փաշայի հրամանից մի հատված․․․

Իր 70-ամյակին Չարլի Չապլինը մի ճառ է արտասանել, որից մի միտք եմ ուզում մեջբերել․ «Երբ ես ինձ սիրեցի, ես պարզ հասկացա, որ իմ ցավն ու տառապանքը՝ դա միայն նախազգուշացում էր ինձ այն մասին, որ ես ինչ-որ բան անում եմ սեփական ճշմարտության դեմ։ Հիմա ես արդեն գիտեմ, որ դա պարզապես կոչվում է՝ լինել այնպիսին, ինչպիսին, որ կաք»։

«Արդեն թատրոնում էինք աշխատում, բայց դեռ ուսանող էինք: Ես Ստեփանավանից եկա, դու` Լենինականից: Երկու գավառացի երիտասարդ` մայրաքաղաքում: Յուրաքանչյուր ներկայացմանը մասնակցելու համար ստանում էինք տասը ռուբլի: Օրերից մի օր երկուսով ունեինք ընդհամենը մեկ ռուբլի` հիմիկվա տասը կոպեկը: Քաղցած էինք, որոշեցինք մի բաժակ արևածաղիկ առնել, որ ուտելու պատրանք լինի: Թատրոնի այգում հեծանք նստարանին, թղթե փոքրիկ տոպրակը դրինք մեջտեղը: Հիշու՞մ ես Ֆրունզ, ինչից էինք խոսում: Իհարկե հիշում ես. թատրոնից, Ստանիսլավսկուց, մեր դերասաններից, զրուցում էինք աշխարհը մոռացած, քաղցը մոռացած, թատրոնով զմայլված ու հմայված…

Նշանավոր հայ դերասան, ԽՍՀՄ ժողովրդական արտիստ, կինոյի և թատրոնի մեծ կատակերգու Մհեր Մկրտչյանը ծնվել է 1930 թվականի հուլիսի 4-ին Գյումրիում:

Երկնքում չկա փրկություն ինձ համար, ես սերն եմ ավերել երկրի վրա:

«...Վստահ կարող եմ ասել, որ աշխարհը չափելու իմ չափը Հայաստանն է։ Մարդուն բնութագրելու իմ չափանիշը հայ մարդու նկարագիրը վերարտադրելն է։ Այս սկզբունքով են կառուցված իմ հեղինակային հեռուստածրագրերը. հարցազրույց, դիմանկար , էտյուդ...»,-այսպես է աշխարհը զգացել ու հայ մշակույթին իր ողջ կյանքը նվիրել ԱՐՓԵՆ ՄՈՎՍԵՍՅԱՆԸ։ Ճշմարիտ մտավորական, ում ստեղծագործական կյանքն ազգի մշակույթին նվիրումի տարեգրություն է։

Մի օր երբ այցի էի գնացել հոգեբուժարան, մեկը մոտեցավ ու մի կտոր հաց խնդրեց։ Սիրտս ցավից կուչ եկավ: Վահագն էր, Մհեր Մկրտչյանի տղան, ում հոր մահից հետո տեղափոխել էին Նորքի հոգեբուժարան: