Ցեղասպանութեան վերաբերեալ բազմաթիւ հետազօտութիւններում եւ գրքերում, ինչպէս նաեւ ցեղասպանագէտների եւ այս ոլորտի գիտնականների կողմից արւած մի շարք պաշտօնական յայտարարութիւններում «Հայոց Ցեղասպանութիւնը» դիտարկւում է որպէս միակ ամենամեծ զանգւածային կոտորածը, որը տեղի է ունեցել Օսմանեան կայսրութիւնում XX դարի սկզբին:
Մոռացված դարպասը բացվեց դժոխքի,
որ զմռսված էր ու գոց վաղնջից.
ոսկե երիզներ ուներ ու լույսի շրջանակ.
մենք վստահ էինք,
թե սպասված Նեղ դուռն է փեղկվել երկնքի:
Իրավական գանգստերությունը Շիրակի մարզում հեղինակել են հենց իրավապահները: Եթե մի դեպքում դրանք կարող են, «սովետի ստուկաչների» մեթոդներով, գործ կարել ու անմեղ մարդուն բանտ ուղարկել, մյուս դեպքում՝ ակնհայտ, աներկբա հանցագործի քրեական պատմությունն այնպես մաքրել, որ անգամ հանցագործը հիանա:
Կոտորա՜ծ, կոտորա՜ծ, կոտորա՜ծ…
Քաղաքներուն մէջ եւ քաղաքներէն դո՛ւրս,
Եւ բարբարոսներն արիւններով կը դառնան,
Մեռելներուն ու ոգեվարներուն վրայէն,
Ագռաւներու բազմութիւններ կ՚անցնին վերերէն,
Արիւնոտ բերաններով ու գինովի քրքիջներով…
Վերջերս մի թուրք Հայոց ցեղասպանության զոհերի․․․ցուցակ էր ուզում։ Այդ ցուցակի առաջին՝ մի չնչին մասը տեղադրում եմ ստորև։ Թեպետ համոզված եմ, որ այդ թուրքը հայոց այբուբենը չգիտի, բայց սա հայերեն գիտցողների համար է։
Նախորդ դարակեսից Աբովյան 16-ը Հայկական աշխարհի (այն է՝ Հայաստանի սովետական սոցիալիստական ռեսպուբլիկայի), և ընդհանրական հայոց Սփյուռքի կենտրոնաձիգ կառույցներից էր, ինչպես որ էին Մատենադարանն ու Պետհամալսարանը, Գիտությունների ազգային ակադեմիան և Ալեքսանդր Թամանյանի ժառանգությունը։
Հարկ եմ համարում ընդգծել, որ հարկավոր է մեկընդմիշտ մերժել պատմության կեղծարարների այն պնդումը, թե Սովետական Հայաստանի պետությունը ազգային պետություն չի եղել: Ավելորդ չեմ համարում վերոհիշյալ գաղափարախոսության կրողներին հարցնել, թե ի՞նչ հիմքերով են ազգային պետություն համարում 1918-1920 թթ. գոյություն ունեցած Հայաստանի Առաջին Հանրապետությունը, որը ստեղծվել էր երիտասարդ թուրքերի հանցագործ կառավարության պարագլուխներ Թալեաթի ու Էնվերի կամքով։