Ս/թ սեպտեմբերի 25-ին վերաբացվեց «ՙՋավախքի արծիվները Արցախի լեռներում» հուշահամալիրը` բարերար, ծննդով Ջավախքի Կորխ գյուղից, Վաչագան Բասենցյանի հեղինակությամբ և հովանավորությամբ: Այն տեղակայված է Երևան-Աշտարակ մայրուղում, Պռոշյան համայնքի տարածքում, անմիջականորեն բարերարի առանձնատան ցանկապատի դիմերեսին: Վաչագան Բասենցյանը ոչ միայն հուշարձանի նախաձեռնողն ու բարերարն է, այլև նախագծի հեղինակն ու համալիրը կառուցողը՝ ճարտարապետ Հրաչյա Հովհաննիսյանի և քանդակագործ Տիգրան Պալյանի օգնությամբ:

Թե պիտի մի օր ի վերջո տեսնեմ Արդարությունը` հաղթանակ կերտած, ՈՒրեմն ինձ կյանք տուր, Կյա՛նք տուր ինձ, Աստվա՛ծ։

Իմ միամիտ օրեր, ու՞ր եք կորել, զվարթ սրտով օրեր, ու՞ր ցնդեցիք, ցնծուն լույսով զօծյալ , խելառ օրեր, ձեր խմորից ես հա՜ց չգնդեցի...

Ըստ հորինվածքի՝ Շահ Աբասի դիմանկարը տաճարի պատին որոշվել է քանդակել շատ արագ, իսկ պատկերը քանդակվել է ընդամենը մեկ գիշերվա ընթացքում:

Սեպտեմբերի 20-ին լրացավ Վազգեն Ա Վեհափառի ծննդյան 116-ամյակը: Իր գահակալության տարիներին նա հայրական հոգատարությամբ աջակից եղավ, սատար կանգնեց մեր մշակույթի գործիչներին. ճարտարապետ, նկարիչ Բաղդասար Արզումանյանին, վարպետ ոսկերիչ Ժիրայր Չուլոյանին, Առնո Բաբաջանյանին, Գրիգոր Խանջյանին, Լուսինե Զաքրյանին և շատ-շատերին:

ՈՒզում եմ պարզել ձեռքերս այնպես, Որ ամու՜ր գրկեմ աշխարհը արար, Որ իմ գրկի մեջ, աշխա՛րհ, խաղաղվե՜ս, Մաքրես քո դեմքից՝ վիշտ, ցավ, ու ժպտաս։

Ճեմարանի սաները քննություն էին հանձնում «Հայ եկեղեցու պատմությունից»: Քննական հանձնաժողովի մեջ էր նաեւ Կոմիտասը` ճեմարականների սիրելի հայր սուրբը:

Երկնեց Լեռը՝ ծնվեց մուկ, Մուկը ձեռքն առավ թմբուկ, Մկնիկներին հավաքեց, Զարկեց և աղաղակեց.

Եկել է ահա՝ վերահայտնվածի հեռզգայությամբ, հի՜ն Նետաձիգը հայրենահռչակ - անափ սիրելին հալածյալների, թեւավորների կուռքը ոգեզարմ,- թեպետ իրենք էլ գազանների պես տապալվում էին հաճախ նետահար,- բարու վաշտերը գիտեին նրան քնից մինչ ցասում, եւ առավելս՝ չարակամների լեգիոնը գիտեր:-

Շուրթերի մեջ էր պարպել եդեմի Սերակարոտը` հեռու՜, ծիրկաթնո՜տ: Հուզում էր տեսել, քամում էր մոլի Կրքալարերի հևքը նվաղկոտ։