1928 թվականին Ռումինիայի մայրաքաղաքում ծնվեց հայ ժողովրդի թատերական սերը՝ Վարդուհի Վարդերեսյանը: ԽՍՀՄ ժողովրդական արտիստուհին հաղթել է իր տարիքը, իր նրբագույն օրինակով սահմանել կանացի գեղեցկության հավերժության բանաձեւը: Պատկառելի սեր և գնահատանք, հարյուրավոր սիրված դերեր, սակայն ինձ համար «Մոր սիրտը» ֆիլմի հերոսուհին մնում է անգերազանցելի և առավել սիրելի: Շա՜տ եմ հավանում և՛ բեմական արտիստիզմը, և՛ հրաշալի, ձգողական ձայնը:

Երբ երեխա էի` Մայն Ռիդի «Անգլուխ ձիավորը» վեպի համար գլուխս ուսերիս չէր, կասեմ ինչու. ամենադրամատիկ պահն է, ընթանում է Մորիս Ջերալդի դատը, որին մեղադրում են Լուիզա Պոնդեյքստերի եղբոր` Հենրիի սպանության մեջ, որպես վկա նա հարցաքնվելիս, որտեղ միամիտ աղջիկն ավելի ուժեղացնում է կասկածը` նա աղաղակում է` ԵՍ ՍԻՐՈՒՄ ԵՄ ՆՐԱՆ...

Րաֆֆի Հովհաննիսյանի և ՀՀ նախագահ Սերժ Սարգսյանի հանդիպման ժամանակ կայացած զրույցի մանրամասներից, որոնք երեկ ասուլիսի ժամանակ ներկայացրել է ՀՀ նախագահը, ինձ շատ հետաքրքրեց մի հանգամանք. Ազգային Ժողովը ցրելու Րաֆֆի Հովհաննիսյանի առաջարկը մերժվել է ՀՀ նախագահի կողմից, քանի որ ԱԺ-ն հնարավոր է ցրել միայն ՀՀ Սահմանադրության 74.1 կետում ամրագրված պայմանների առկայության դեպքում, որոնք չկան:

- Հայրիկ, այդ Ֆեյսբուքն ի՞նչ է։ - Տղաս, դա մի հսկա տոնավաճառ է, որտեղ վաճառքի են հանում մտքեր, գաղափարներ, անձնական, ընտանեկան ու ամեն կարգի այլ լուսանկարներ։ Իսկ նրանք, որ սեփական միտք ու գաղափարներ չունեն, հայտնի ու անհայտ իմաստունների մտքերն են դնում վաճառասեղանին։ Դրանցից ոմանք էլ ուրիշների մտքերը ներկայացնում են որպես սեփական՝ «ամաչելով» նշել իրական հեղինակի անունը։

Վերջին երկու-երեք շաբաթում ինձ դնելով չեզոք դիտորդի տեղ և վերլուծելով հայկական էլեկտրոնային լրատվամիջոցներում ու ՖԲ-ում զետեղված նյութերը, զգալի տոկոս կազմող քննադատական դիտարկումներն ու մեկնաբանությունները, եկա այն եզրակացության, որ Հայաստանի ու հայ ժողովրդի այս թշվառ վիճակի մեղավորը Րաֆֆի Հովհաննիսյանն է։ Զարմանում եմ, թե նա ինչպե՞ս է կարողացել ընդամենը մեկ ամսում այսքան մեծ վնաս հասցնել Հայոց երկրին...

Փաստորեն, ՀՀ սահմանադրությամբ երկրորդ մարդը, նույն ինքը` Հովիկ Աբրահամյանը, ոչ ավել, ոչ պակաս, ներքին համոզում ունի, որ հայ ժողովրդի համբերության բաժակը տակ չունի, և մենք` Հայաստանի քաղաքացիներս, մե՜ծ ըմբռնումով պիտի վերաբերվենք ՀՀԿ-ին զրահաբաճկոն դարձրած վերնախավի անհեռատես, անիրական, անբնական վարքագծին ու անորոշ ժամանակով սպասենք, թե էլի ինչքան ընտրություններ կեղծելով, «մարտի 1»-եր ու «հարսնաքարեր» սարքելով, հացադուլներ, դասադուլներ ու հոգեդուլներ պարտադրելով, սեփական ագահությանը ստրկագրված վարչախումբը «Հանդուրժողականություն» առարկայից ստուգված պիտի գնահատվի:

Զգում են, որ ավելի ու ավելի անհետաքրքիր են դառնում, Հախվերդյանն «էն մոբիլիզացիոն ռեսուրսը» չի ապահովում, որոշեցին Թանգյանով «թարմացնեն», գա մի հատ համերգ տա, իրենք էլ դրա ֆոնին ելույթ ունենան: Ստեղծագործական մոտեցում ա, վատ չի: Վատ չի: Հա, Ազնավուրին էլ են կանչում, էդ հո լրիվ ֆուրոր ա:

Մեր Հայ Մեծերն այնքա՜ն մոտ են մեզ, այնքան սիրելի, ժողովրդական, որ անհնար է պատկերացնել, թե մի օր նրանք կարող են մահանալ: Ցավալի է: Գնա՜ց նաև մեր Ոզնին՝ ԱՐԱՄԱՅԻՍ ՍԱՀԱԿՅԱՆԸ:

Այն, ինչ Ազատության հրապարակում անում են «Ժառանգության» ներկայացուցիչներն ու իրենց առաջնորդը, ավելի շատ նման է Երևանի ավագանու ընտրությունների քարոզարշավի, քան նախագահական ընտրություններին հաջորդող հետընտրական գործընթացների:

Երբ սկսվեց 2008-ի շարժումը, իմ, այսպես կոչված, խանդավառությունը կանխատեսում էր, որ Քոչարյանի հանցավոր ռեժիմից ձանձրացած՝ բոլորը մեկ կդառնան՝ հաշվի առնելով սեփական երեխաների ապագան, որ նորմալ մարդու համար պիտի որ առաջնահերթության էպիկենտրոն լիներ, բայց, ցավոք սրտի, այս աշխարհում շատերի համար երեխաների ապագա ասվածը ոչ այլ ինչ է, քան, մեղմ ասած, ապրուստ՝ լափ: