Առանձնապես որևէ նոր և խորքային քննարկումներով դեբատն աչքի չընկավ: Ո՛չ Քարթեր-Ռեյգան, ո՛չ էլ Օբամա-Մըք Քեյն դեբատներն էին:
Թրամփը, ինչպես միշտ, կոշտ էր իր խոսքում և ձևակերպումներում: Թիրախային և հետևողականորեն խփում էր դեմոկրատների թույլ տեղերին:
Հարիսը բավականին լավ էր պատրաստվել: Ամեն ինչ տեղում էր: Ձիրք, դիրք, ժեստիկուլյացիա, մի քիչ արտիստիզմ, ինչպես վայել է հանրային խոսքին:
Հարցերից խուսափելն ու ոչ ուղիղ պատասխաններն էլ մեծ թիվ էին կազմում:
Ո՞վ հաղթեց:
Դեմոկրատների կարծիքով՝ Հարիսը, հանրապետականների կարծիքով՝ Թրամփը:
Չեմ կարծում, թե այս դեբատների արդյունքում չկողմնորոշվածները կողմնորոշվեցին, կողմնորոշվածներն էլ ապակողմնորոշվեցին:
Այնպես չէր, որ անհետաքրքիր դեբատներ էին, բայց այնպես էլ չէր, որ պոպկորն-կոլայով նայելու բան կար:
Սուրեն Սարգսյան