13 տարեկան տղա էի: Սովորում էի Լենինականի Մերկուրովի անվան նկարչական դպրոցում: Էդ տարիներին հնարավորություն չկար տեսնել, ծանոթանալ աշխարհում կերպարվեստի, գրականության և ընդհանրապես արվեստի բնագավառում տիրող բազմաձև ու բազմապիսի դրսևորումներին:

Ոմանք իրենց թույլ են տալիս ասել, թե «Պետությունների Մարդ դառնալը պետք է կատարվի էվոլյուցիոն ճանապարհով»: Ա՛յ քեզ անհեթեթություն:

Եկեք պարզ խոսենք: Հայաստանում իշխանափոխության համար գոյություն ունի ստալինյան հայտնի «M օրով» առաջ ընկնելու խնդիրը: Այդ խնդիրը Հայաստանում հայտնվեց 1999 թվականին, երբ վարչապետ Վազգեն Սարգսյանը, ԱՄՆ-ում Ալբերտ Գորին հանդիպելուց հետո, վերադարձավ Հայաստան և որոշ ժամանակ անց Վանաձորում իր մոտ 20 «մերձավոր» զինակիցների հետ հանդիպման ժամանակ անզգուշություն ունեցավ նրանց հայտնել, թե «սրանց մինչև հունվար քշելու ենք»:

Երևի արդեն ժամանակն է նորից անդրադառնալ այն կանխատեսումներին, որ արել էի դեռ փետրվարի տասին՝ իմ այս էջում զետեղված "Մեր "ընտրություններին" հաջորդելիք հետոն" հոդվածում: Ելնելով հետընտրական գործընթացների ընդհանուր ուղղվածությունից և տրամաբանությունից՝ կարելի է գալ այն եզրակացությանը, որ Րաֆֆի Հովհաննիսյանը, Սահմանադրական դատարան իրավական հեռանկար չպարունակող դիմում ներկայացնելով, մի կողմից գործը տանելու է ընտրությունների կեղծումից բարձրացած զանգվածային բողոքի ալիքն աստիճանաբար մարելու ուղղությամբ, իսկ մյուս կողմից, լավագույն դեպքում, սերտաճելու աստիճան կսերտացնի հարաբերությունները Դաշնակցության հետ կամ էլ, ակնհայտորեն կորցնելով այսօր իրեն հավատացած մարդկանց վստահությունն ու համակրանքը, կանցնի քաղաքական կենդանի դիակների շարքը, ինչը, անշուշտ, ցանկալի չէ: Ինչևէ, ստորև կարող եք վերընթերցել հիշատակված հոդվածը:

Եթե մոտակա շաբաթներին նոր ազդակներ չառաջանան՝ ներկա շարժումը նախորդների բախտին կարժանանա: Այդ ժամանակ էլ կսկսվի այն, ինչից ընդդիմադիր ուժերը պետք է կամք գտնեն իրենց մեջ խուսափելու համար: Դա կլինի Հայաստանի ընդդիմադիր ուժերի միջև պայքարը հանուն առաջատար ընդդիմադիր ուժի:

Ով ուզում է հասկանալ, թե ինչ են անում ՀՀ քաղաքացու հետ մեր իշխանությունները, մեր «ընդդիմությունը», գերտերությունները, օտարերկրյա դիտորդներն ու տարատեսակ ԶԼՄ-ները, թող դիտի «Թրումանի շոուն» Ֆիլմը: Այս ընտրությունների ընթացքում ուղղակի առարկայնորեն տեսա այդ բոլորի սերտ համագործակցությունը (թերևս, ավելի ճիշտ կլինի դա հանցակցություն որակել, բայց դա էլ ճաշակի հարց է), նրանց միջև եղած դերաբաշխումը` շատ հետաքրքրական էր:

Օլիգարխ, մի կարծիր, թե այս ամենը քեզ չի վերաբերում: Կողմնորոշվելու ՄԵԾ պահանջ ունես: Կաթը միաժամանակ սև և սպիտակ չի լինում: Բարի եղիր հստակեցնել վերաբերմունքդ Ժողովրդի հանդեպ՝

Ռուբեն Հախվերդյանի խոսքերը մատի փաթաթան դարձրին։ Ոմանք էլ տաղանդավոր երգչի արվեստն են ուզում հողին հավասարեցնել։ «Էլիտան» երևի ցնծում է՝ թող իրար գզեն, մեզ մոռանան:

Երկիր, որտեղ Ֆորշը, Հախվերդյանը, Շուշանը, Նունեն ուղղակի երգիչ են: Երկիր, որտեղ Ժիրոն, Կոմանդոսը, Դալիբալթայանը, Ագոն, Վիտոն, Սեյրանը ուղղակի Հայաստանի Ազգային հերոսներ են: Երկիր, որտեղ Լևոնը, Ռոբերտը, Սերժը ուղղակի ազգը համախմբող առաջնորդներ են:

Նադայել արիք, ժողովու՛րդ: Ասե՞մ՝ թշնամանաք հետս: Էդ նրանից չի, որ Հայաստանում էս պահին լավ կամ վատ է, որ ապրելու համար հարմար կամ անհարմար է: Ես գիտեմ,որ հիմա շատ-շատերն ինձ հետ համաձայնելու են, բայց համաձայնություն արտահայտելու համարձակություն չեն ունենալու: Մենք, ավելի ճիշտ, մեր մի հատվածը «գառասկոպով» պանդուխտ է`անկախ նրանից` Հայաստանում էդ պահին լա՞վ է, թե՞ վատ: