Ես սկզբունքորեն չեմ նայում-լսում երկրի ղեկավարներին, քանի որ դրանք մարդիկ են, որ տուրք են տվել իրավիճակային քաղաքականությանը և գերի դարձել դրսի թելադրանքին։

ԱՄՆ փոխնախագահ Քամալա Հարիսն ըստ էության նախընտրական ուղերձ է հղել ԱՄՆ հայերին՝ Հայաստանի անկախության տարեդարձի, ինչպես նաև արցախահայերի անվտանգ վերադարձի իրավունքի և իրենց հայրենիքում ապահով ապրելու վերաբերյալ, ընդգծելով, որ դա շատ կարևոր է հայ ժողովրդի արժանապատվության վերականգնման և տարածաշրջանում կայունության համար:

Իմ աչքերով տեսած տղեքին հնարավոր չէր հաղթել: Ես պատերեազմից ժամեր անց կանգնած Ստեփանակերտի Վերածննդի հրապարակում, որտեղից շարժվում էին ավտոբուսները դեպի առաջնագիծ նայում էի նրանց աչքերին ու փորձում էի գտնել վախ:

Այսօր ասես զուգադիպեցին խոհերս և այն հանդիպումը, որ տակնուվրա արեց ներաշխարհս։

Հայրենիքը սուրբ է այն արյունով, որ թափվում է նրա պաշտպանության համար: Եվ դա ուրացողներն ու այդ գնով ձեռք բերված Հայրենիքը վաճառողները այդ արյան վրեժից չեն խուսափելու:

Հայաստանի քաոսային իրականությունը փոխելու և երկիրը անդունդի հատակից հանելու միակ տարբերակը ռադիկալիզմն է։ Շատերը դա շփոթում են ահաբեկչության կամ նման բանի հետ, այնինչ, ռադիկալիզմը քաղաքական տեսություն է, որի հիմքում եղած խնդիրները արմատից կտրելու և ամբողջական նոր քաղաքական ավանդույթներ, նոր կառավարման համակարգ ձևավորելն է։

Եթե դիտարկենք պաշտոնական վարկածը, ապա Նիկոլ Փաշինյանը Նյու Յորք էր մեկնել ՄԱԿ-ի 79-րդ՝ «Ապագայի գագաթաժողով» վերտառությամբ անցկացվող Գլխավոր ասամբլեային մասնակցելու, այնտեղ ելույթ ունենալու նպատակով: Բայց հարցեր ծագում են ու՝ բազմաթիվ: Դեռ մի կողմ, որ Նյու Յորքում իր սիրելի «խաղալիքը»՝ հեծանիվը, վարելու ընդմիջումներին ում բռնում, պատմում էր «խաղաղության դարաշրջանի» մասին՝ անկախ նրանից՝ դիմացինին դա որքան է հետաքրքրում: ՄԱԿ-ի ԳԱ 79-րդ նստաշրջանում ելույթն էլ հազիվ թե կարելի է նրա օգտին գրանցել: Թեպետ, ելույթը առանձին քննարկման նյութ է, և դրան դեռ կվերադառնանք: Սեպտեմբերի 24-ի ուշ երեկոյան ակնհայտ դարձավ Նիկոլ Փաշինյանի՝ Նյու Յորք մեկնելու առանցքային նպատակներից մեկը: Ինչպես հայտնի է, նշված օրը Նիկոլ Փաշինյանը ԱՅՑԵԼԵԼ է թշնամական Թուրքիայի նախագահ Էրդողանին և հանդիպում ունեցել նրա հետ:

Արցախը մեզանից բաժանողները միայն թուրքի հարուածները չէր, այլ շատ «հայերի» գործերն ու խօսքերը, մտքերն ու դաւաճանութիւնները։

Այդ նուէրը պարզ գիրք չէր, այլ թուրքական ՇՔԱՆՇԱՆ, ծառայութիւնների դիմաց։

Ասում են՝ հետին թվով խոսելը հեշտ է: Կարծում եմ, այդքան էլ էական չէ՝ հե՞շտ է, թե դժվար, որքան անհրաժեշտ է: Դեռ փոքրուց բնավորություն ունեի, եթե որևէ անախորժ, վատ բան էր լինում, գիշերը չէի քնում, վերլուծում էի...