Իրականում ես չեմ կարղ բոյկոտել ոմն ԾԱՂՐԱԾՈՒ՝ Hovhannes Davtyan-ի բեմական ծամածռությունները, քանզի երբեք չեմ այցելել և չեմ էլ պատրաստվել այցելել սույն սուբյեկտի կազմակերպած հիմարություններին։ Ես դրանք միշտ համարել եմ իմ ինտելեկտը վիրավորող։

Էս փողոցը երևի աշխարհի ամենահայտնի փողոցն ա ու կոչվում ա Ելիսեյան դաշտեր (Les Champs-Elysées), այսինքն՝ դրախտ։ Ով ասես՝ չի եղել էս փողոցում՝ թագավորներ ու շեյխեր, զորավարներ ու հեղափոխականներ, ականավոր գրողներ, նկարիչներ, երաժիշտներ․․․

Այո, Հայ Եկեղեցին իր բոլոր հարանվանություններով և բաժանմունքներով անմար ճրագ մըն է:

Վե՛ր կաց ու զա՛րկ, զա՛րկ ուժգին։ Զա՛րկ, երբ հալածում են քեզ:

Դաշնամուր նվագող սիրուն աղջիկները շատացել են։ Ամեն օր մի նոր երկարոտն աստղ ա վառվում ֆեյսբուքյան երկնակամարում, որ գիշերանոցի նմանվող պենյուար հագած օրոր-շորոր մոտենում ա դաշնամուրին, գայթակղիչ դիրքով նստում ու երաժշտական դպրոցի չորրորդ դասարանի գամմաների նման ինչ-որ քաղցր-մեղցր մեղեդի ա նվագում՝ սենսանսյան կարապի նրբագեղությամբ թևերը շարժելով, հմայիչ սիլիկոնե ժպիտով ժպտալով, երանության մեջ գլուխն օրորելով ու աչքի պոչով երևակայական երկրպագուներին նայելով։ Հիացած սրտիկներ ա, որ հավաքում ա։

Քայլում էիր փողոցում, մեկ էլ տեսնում էիր՝ մայթին միայնակ կանգնած ա հեռախոսի երկարուկ, մետաղյա, ապակեպատ խցիկը։ Մտնում էիր, դուռը փակում ու առանձնանում արտաքին աշխարհից։ Պատուհանից տեսնում էիր մարդկանց, մեքենաները, բայց դու առանձին էիր, քեզ ոչ ոք չէր լսում։

«Ա՛զգ հայոց, թուրքը՝ մեր բանական հոտի դարավոր թշնամին նվաճել է Ալեքսանդրապոլը, շարժվում է դեպի սիրտը մեր երկրի, մեր հավատի, մեր կենսագրության:

Տաքսիի կանգառ է։ Շարվել են տաքսիները մայթի երկայնքով, iսկ մայթի վրա մի նստարան կա' ծառի տակ։ Ես եմ նստած նստարանին ու երկու տաքսիստ։ Երկու հոգի էլ կանգնած են։ Խոսում են իրենց աշխատանքային առօրյայից։ Կանգնածներից մեկի հեռախոսին զանգ եկավ։

ՈՒ վեր կացա ես, որ մեր հայրենի օրենքովը հին՝ Վերջին հանգիստը կարդամ իմ ազգի անբախտ զոհերին, Որ շեն ու քաղաք, որ սար ու հովիտ, ծովից մինչև ծով Մարած են, մեռած, փըռված ու ցըրված հազար հազարով...

Հա՛յ, դու անմահ ես: Մի վախեցիր: Պայքարի՛ր: