Ո՞րն է բաբո, մեր հայրենիք

Այս գլխագրով, առնվազն մի քանի գրառումներ ունեմ իմ

Էջում` արված տարիներ առաջ:

Եվ խոսքն ամենևին պրիմիտիվիզմի դրսևորում հանդիսացող

«հայրենիքը պետությունն է» մտքին չի վերաբերում:

Հենց մեր օրինակով դիտարկեմ:

1918 թ. Անդրկովկասյան Սեյմը քայքայվեց:

Ադրբեջանցին ու վրացին իրենց անկախ պետությունը հռչակեցին:

Հայ ազգային խորհուրդն էլ հռչակեց , որ

«...ստանձնում է հայկական գավառների նկատմամբ պատասխանատվություն»:

Չկար ո՛չ պետություն, ո՛չ էլ հայկական գավառները դիտարկվում էին հայրենիք:

Անցավ մեկ տարի, առանց պատերազմի և հաղթական ճակատամարտերի:

1919 թ. հայախոս գավառների պատասխանատվությունը ստանձնած իշխանությունն ընդարձակեց տարածքները, մոտ 70 հազար քառ/կմ և հպարտորեն հայտարարեց՝

- Ազատ, անկախ ու միացյալ Հայաստանի Հանրապետություն:

Կար պետություն:

Բայց դա չընդունվեց որպես հայրենիք:

ՈՒ ոչ թե օտարներն արգելեցին հայրենիքի ընկալումը,

այլ մենք:

Ամենայն Հայոց Կաթողիկոսի մանդատով հանդես եկավ

Պողոս Նոուբար փաշայի պատվիրակությունը, թե՝ էդ քանի՞ գլխանի եք, որ Ռուսահայաստանում, թուրքի նվիրած Արարատյան հանրապետությունը քիչ է հռչակեք

Հայաստան, դեռ միացյալ էլ կոչեք, դրանով Թուրքահայաստանի հային զրկեք իր հայրենիքից:

ՈՒ եկանք, հասանք Ալեքպոլ ու Նիկոլ...

Այնպես որ, մինչև ինքներս մի ընդհանուր հայտարարի չգանք, թե ինչ է մեր ուզածը, ոչ մի պրիմիտիվ միտք, թե պետությունը հայրենիք է, չի տալու

- Ո՞րն է բաբո, մեր հայրենիք,- խորքային հարցի պատասխանը:

ՈՒ բաբոյի պատասխանն էլ լինելու է ոչինչ չասող.

- Էն որ ունի բարձրիկ սարեր...

Սաշա ԱՍԱՏՐՅԱՆ

Մեկնաբանություններ