Օրվա խորհրդի առիթով

Այս օրը՝ նոյեմբերի 29-ը, հայ ժողովուրդը չսիրեց: Հայոց պաշտոնական պատմագրությունն ասում է, որ 1920-ի նոյեմբերի 29-ին Կարմիր բանակը մտավ Հայաստան և վերջ տվեց անկախ պետականությանը:

Այսինքն, հայ ժողովուրդը սգում է 1920-ի անկախության կորստի դարդից: Նշանակում է՝ կուզենար վերականգներ այդ պետականությունը:

Եվ եթե էսքանը գիտենք ու ընդունում ենք, մենք ինչու՞ ենք դժգոհում փաշինյան նիկոլից: Դրան ես ժողվարչապետ եմ անվանում, և սարկազմ չկա այդ բառում, քանզի փաշինյան նիկոլը վարչապետ չէ՝ նա ամենաիսկական ժողվարչապետն է, քանի որ հայ ժողովրդին տանում է դեպի իր մուրազը, դեպի 1920 թվականի կարգավիճակ՝ ըստ Ալեքսանրապոլի, այսինքն՝ թուրքի գաղութ 10 հազար ք/կմ տարածքով, այսինքն, թուրքի հետ առևտուրն էլ կլինի, ըստ սիմոնյան ալենի երազանքի, ուտել-խմելն էլ չհաշված:

Որքան անողնաշար պետք է լինել, որ այս աստիճանի այլասերել սեփական պատմագրությունը և սերունդներ փչացնել, արդյունքում ունենալ փաշինյան նիկոլ և դժգոհել: Նորից կրկնեմ՝ եթե ցավ եք ապրում 1920-ի «պետականության» համար, ուրեմն, երջանիկ եղեք ձեր ժողվարչապետով, քանզի վերականգնում է այդ «պետականությունն» իր սահմաններով, բարքերով ու թուրքերի հետ առևտրով:

Տեղին է հիշեցնել, որ հանուն հայ-թուրքական եղբայրության հայ ժողովուրդն իր պատմական տարածքներից կամավոր սկսել է հրաժարվել դեռ 1919 թվականից, առանց պատերազմի ու պարտության:

Ծանոթացեք 1919-ի ամռանը կնքված այսպես կոչված «չեզոք գոտու» պայմանագրին, անդրկովկասյան երկրների երեք վարչապետերի, մեկական ամերիկյան ու բրիտանական գնդապետերի կողմից ստորագրված, համաձայն որի Հայաստանը հրաժարվում էր հօգուտ դեմոկրատական Ադրբեջանի Ղարաբաղից, Զանգեզուրից, Նախիջևանից: հայրիկյան պարույրի և այլ արևմտական կեղտի ինադու գեթ մեկ ռուս չի մասնակցել այդ խայտառակ փաստաթղթի ստորագրմանը, սակայն դա չխանգարեց ռուսների և թուրքերի կողմից հայկական հողերի կիսելու պատմական դոկտրինի գոյացմանն ու տարածմանը, ընդուպ ազգային գաղափարի վերացմանը:

1919 թ. խայտառակությունը շատ նման է 2022 թվականի հոկտեմբերի 6-ի Պրահայի փաստաթղթին, երբ Նոր Հայաստանի ժողվարչապետը եվրոպացի եղբայրների հետ (Մակրոն, Միշել, Էրդողան և այլք) հրաժարվեց Արցախից՝ տեղի իշխանությունները և պաշտպանության բանակը ահաբեկչական խմբավորում ճանաչելով, ինչը հետագայում հանգեցրեց ցեղասպանության, բնականաբար, մեղքը ռուսների վրա բարդելով, թե բա՝ ռուսները տվեցին Արցախը (կարող էին և պարտավոր էին չտալ, պետք է կռվեն ու մեռնեին, այն դեպքում, երբ ՀՀ ժողվարչապետը պաշտոնապես հրաժարվեց պաշտպանել Արցախի հայերին):

Էս խելքով, էս կարգի պատմագրությամբ հայ ժողովրդին շուտով կմնա միայն Երևանը, եթե Ալիև էֆենդին խաղաղության պայմանագրով այստեղ մի 100 հազար թուրք չտեղավորի և հայերին իրենց տներից սիկտիր չանի: Բայց կարծում եմ, որ հենց դրան էլ գործը գնում է:

Արտյոմ ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ

Մեկնաբանություններ