Բավական ժամանակ ձեռնպահ էի մնում ՄԱԿ-ի, ԵՄ-ի, տարբեր դեսպանատների առջև կատարվող բողոքի ցույցերը քննադատելուց։ Ինքս մի քանի անգամ այցելել և իմ աջակցությունն եմ հայտնել ՄԱԿ-ի գրասենյակի առջև նստացույցի մասնակիցներին։ Բայց արդեն չեմ դիմանում։
Հասկանա՛նք վերջապես, այդ, այսպես կոչված, միջազգային հանրությունը շարժվում է իր նյութական, աշխարհաքաղաքական շահերով և թքած ունի մեր հայրենակից արցախցիների տառապանքների վրա։ Այս օրերին բազմաթիվ օրինակներ ունեցանք․ ԵՄ-ի հիացմունքը Ադրբեջան-Վրաստան-Ռումինիա-Հունգարիա ալյանսի վերաբերյալ, ԱՄՆ-ի կողմից Ադրբեջանին ռազմական օգնության շարունակումը և այլն։ Արցախի փրկության բանալին Հայաստանում է։ Միայն ազգադավ իշխանությանը քշելով է հնարավոր փրկել Արցախը։
Այս օրերին այդ ՔՊ կոչվածները պետք է օրուգիշեր չունենային և երազեին հրաժարականի մասին։ ՔՊ-ականներին ու իրենց ստրկատեր-բռնապետիկին քշելուց հետո, և՛ ինքներս կոգևորվեինք, և՛ նույն միջազգային հանրությունը հարգանքով կլցվեր մեր հանդեպ, և՛ թշնամին կզգուշանար ու կբացեր ճանապարհը։ Իսկ բռնապետիկը, կարծես, ոչինչ չի պատահել. նախարարներ է փոխում, նիստեր է անցկացնում, վայելում է կյանքը։
Ամոթ մեզ բոլորիս:
Ավետիք Իշխանյան