Իշխանությունները կարծես խելագարվել են, բարձրաստիճան պաշտոնատար անձինք հանդես են գալիս մեկը մյուսի հայտարարությունը հերքող հայտարարություններով, իսկ թե որն է իրականությունը, պետք է պարզեն նախաքննության մարմինը, քննչական խումբը` հարուցվելիք քրեական գործի շրջանակներում:
Նոյեմբերի 17-ին ուշագրավ ուղերձով ու բացահայտումներով հանդես եկավ նաև ՀՀ զինված ուժերի գլխավոր շտաբի պետ, գեներալ-գնդապետ Օնիկ Գասպարյանը: Եթե նրա բացահայտումները համապատասխանում են իրականությանը (դա նույնպես նախաքննության պարզելու խնդիրն է), ապա ՀՀ վարչապետի պաշտոնը զբաղեցնող Նիկոլ Փաշինյանի, թերևս նաև այլոց կողմից պետական դավաճանության կասկածն առավել է հիմնավորվում:
«Հա, էսօր մի քաղաքական գործիչ կա` ընդդիմադիր, որը իմ հրաժարականն է նաև պահանջել, երեկ չէ, առաջի օրը Շոշի դիրքերը թողել է, փախել, Շոշի դիրքերը թողել է, փախել, գեներալի ուսադիրներով, էսօր եկել, ասում ա` մենք մեր բանակի կողքը կանգնած ենք, բա ընչի՞ ա փախել,- «Ֆեյսբուք»-ի իր էջում նոյեմբերի 10-ին, ժամը 04:18-ին ուղիղ եթերում հանդես գալով «Ինչու՞ և ով է մեղավոր» վերտառությամբ տեսաուղերձով,- ասաց ՀՀ վարչապետի պաշտոնը զբաղեցնող Նիկոլ Փաշինյանը:- Եվ ես համոզված եմ, որ այսօրվա կազմակերպիչների (նկատի ունի ՀՀ կառավարություն և ԱԺ ներխուժած անձանց) մեջ կան նաև այդպիսի մարդիկ…»:
Այսինքն` դիրքերը թողած, փախած սպաներ, զինվորներ:
«Հայրենիք» կուսակցության անդամ, ԱԺ աշխատակազմի ղեկավարի նախկին տեղակալ Արսեն Բաբայանը «Ֆեյսբուք»-ի իր էջում նոյեմբերի 17-ին դիմել է ՀՀ գլխավոր դատախազին. «ՀՀ գլխավոր դատախազ, մի՞թե այսքանից հետո չի հարուցվելու քրեական գործ և պատասխանատվության չեն ենթարկվելու մեղավորները։
Դավաճան Նիկոլի դավաճան թիմը որոշել է իր դավաճանությունն ամբողջությամբ փաթաթել մեր Զինված ուժերի վզին։ Չի ստացվելու, փառք մեր բանակին»:
Արսեն Բաբայանն իր գրառմանը կցել է զորամասի հրամանատար, գնդապետ Կ. Եղիազարյանի` ՀՀ պաշտպանության նախարար Դավիթ Տոնոյանին ուղղված 15.11.2020 թ. զեկուցագրի պատճենը: Զորամասի հրամանատարը հիշյալ զեկուցագրով ՀՀ պաշտպանության նախարարին հայտնել է նոյեմբերի 15-ի առավոտյան իրեն ռազմական ոստիկանության վարչություն բերման ենթարկելու, ավտոմեքենան խուզարկելու, ՌՈ վարչության պետի աշխատասենյակում ԱԺ պատգամավոր Անդրանիկ Քոչարյանի կողմից իր հանդեպ տարբեր անհիմն ու մտացածին մեղադրանքներով սպառնալիքների, իրեն պաշտոնից ազատման զեկուցագիր ներկայացնելու և այլ անօրինական պահանջների, ՌՈ պետին հրահանգելու մասին, որ պաշտոնից ազատվելու զեկուցագիր չներկայացնելու դեպքում ՌՈ պետը զբաղվի իրենով և իր գլխին գործ սարքի, ինչպես նաև այլ մանրամասներ: Գնդապետ Կ. Եղիազարյանի կողմից հստակ մեղադրանք կա նաև ՌՈ պետի հասցեին:
Նիկոլ Փաշինյանի հիշյալ հայտարարությանը, զորամասի հրամանատարի նկատմամբ վերոնշյալ հետապնդմանը և ոտնձգությանը տրամագծորեն հակասում է ՀՀ ԶՈՒ գլխավոր շտաբի պետի այսօրվա ուղերձի հենց առաջին պարբերությունը.
«Հարգելի հայրենակիցներ, զինակից ընկերներ. 2020 թ. սեպտեմբերի 27-ից Ադրբեջանի, նրա դաշնակից Թուրքիայի և ներգրավված վարձկան-ահաբեկիչների կողմից սանձազերծած պատերազմը հայկական զինված ուժերն ընդունեցին պատվախնդրորեն ու պատերազմի առաջին իսկ վայրկյաններից կատարեցին իրենցից կախված հնարավոր ու անհնարին ամեն ինչ։ Հայ զինվորն անձնվիրաբար մարտնչեց, կենաց-մահու կռիվ տվեց»։
Հիմա, պարոնայք, կողմնորոշվեք` ձեզանից ո՞վ է ներկայացնում իրականությունը… Անձամբ ես կարծում եմ, որ Նիկոլ Փաշինյանը, շարունակելով ներքին թշնամանք հրահրելու և ազգային ներուժը թուլացնելու իր դավաճանական քաղաքականությունը, իր խոսքում նկատի ունենալով ԱԱԾ նախկին տնօրեն, «Հայրենիք» կուսակցության ղեկավար, գեներալ Արթուր Վանեցյանին, ստում է, սուտ մատնությամբ նրան անհիմն մեղադրելով դասալքության մեջ: Այսպիսի եզրակացության համար բավարար հիմք է Փաշինյանի և «Իմ քայլ»-ական պատգամավորների կողմից շրջանառվող այդ տեղեկությունների առնչությամբ 168.am-ի զրույցում Արցախի Հանրապետության պաշտպանության նախկին նախարար, գեներալ-լեյտենանտ Լևոն Մնացականյանի հայտնածը. «Արթուր Վանեցյանը և այդ տղաներն այդ ուղղությունում՝ պաշտպանությունում եղել են ու գտնվել են իրենց տեղում, կանգնել են, օգնել են մեզ ընդհանուր պաշտպանության գործում։ Եթե չեմ սխալվում՝ եղել են 30-40 հոգի մարդ։ Վանեցյանն այդ պաշտպանական ուղղությունը չի լքել, մինչև վերջ կանգնել է»:
Եվս մեկ մեջբերում 168.am-ի հետ պարոն Մնացականյանի զրույցից.
«Հարցին, եթե իրեն վստահված վայրը Արթուր Վանեցյանը չի լքել, այդ դեպքում ինչու՞ են նրա անունը շահարկում և ներկայացնում՝ որպես դասալիք, Լևոն Մնացականյանը պատասխանեց. «Չգիտեմ, ես այդ մասին որևէ բան չեմ կարող ասել, չեմ կարող ասել, թե ինչո՞ւ են նրա անունը շահարկում։ Բայց այն, որ նա ուղղություններից մեկում եղել ու մնացել է մինչև վերջ, փաստ է»։
Հաջորդ հարցին՝ եղե՞լ է որևէ դեպք, երբ Արթուր Վանեցյանը ստացել է որևէ առաջադրանք, սակայն այն չի կատարել, Լ. Մնացականյանը պատասխանեց. «Ոչ, նրանց խնդիրը միայն պաշտպանելն է եղել, առաջ գնալու խնդիր նրանց չի տրվել։ Իրենք տեղում այդ պաշտպանության հարցն իրականացրել են»։
Անդրադառնանք ՀՀ ԶՈՒ ԳՇ պետի հիշյալ ուղերձին: Օնիկ Գասպարյանն իր ուղերձով բացահայտել է, որ`
1. Դեռ 2020 թ. հունիսի 12-ին ՀՀ վարչապետի պաշտոնը զբաղեցնողին, իսկ մի քանի օր անց նաև՝ անվտանգության խորհրդին ներկայացրել է տարածաշրջանում ռազմաքաղաքական իրադրության վերլուծությունը և մեր զինուժի կարողությունները, նրանց իրատեսական վերլուծություն է ներկայացվել նաև հակառակորդի գործողությունների հավանական բնույթի և նրա զինված ուժերի կարողությունների վերաբերյալ:
Այստեղ մի կարևոր ընդգծում կատարենք. Նիկոլ Փաշինյանին և ՀՀ անվտանգության խորհրդին մեր զինուժի կարողությունները հայտնի են եղել նաև դրանից առաջ` ՀՀ պաշտպանության նախարարի, ինչպես նաև ԳՇ նախկին պետի զեկույցներից, ընդ որում, հայտնի են եղել գրեթե անմիջապես այն բանից հետո, երբ Փաշինյանը տիրացավ իշխանությանը, այսինքն` 2018 թ. մայիս-հունիսից, արդեն շուրջ 2,5 տարի:
2. Կատարված վերլուծության հիման վրա Նիկոլ Փաշինյանին և ՀՀ անվտանգության խորհրդին ներկայացրել է առաջարկություններ պետության ռազմական անվտանգության աստիճանը բարձրացնելու ուղղությամբ (թե ինչ առաջարկություններ, դրանք կատարվել են, թե ոչ, կամ դրանցից քանիսն են կատարվել ու քանի տոկոսով, պետք է պարզի նախաքննությունը):
3. Իր հիշյալ առաջարկություններում մասնավորապես նշել է, որ «Այլևս մեր հակառակորդը միայն Ադրբեջանը չէ, այլ նաև Թուրքիան: Հետևաբար այդ պետությունների համահավաք ռազմական ներուժին Հայաստանը չի կարող արդյունավետ դիմակայել և անհրաժեշտ է քաղաքական ու դիվանագիտական ողջ ներուժը ուղղել պատերազմից խուսափելուն կամ գոնե այն հետաձգելուն»:
Այո, հարգարժան գեներալ-գնդապետը միանգամայն ճիշտ ու նույնիսկ մեղմ է նշել, որ Ադրբեջանի և Թուրքիայի համահավաք ռազմական ներուժին Հայաստանը չի կարող արդյունավետ դիմակայել, սակայն չպետք է անտեսել, որ Թուրքիան Ադրբեջանի կողմից սեպտեմբերի 27-ից սանձազերծված պատերազմին մասնակցել է խիստ մասնակիորեն, իր ռազմական ներուժի սոսկ չնչին մասով, որին Արցախն ու Հայաստանը կարող էին արդյունավետորեն դիմակայել, եթե չլինեին որոշակի դավաճանական գործողություններ և անգործության դրսևորումներ, որոնց մի մասին արդեն անդրադարձել եմ սույն հաղորդման առաջին մասում:
ՀՀ ԶՈՒ գլխավոր շտաբի պետը Նիկոլ Փաշինյանին և ՀՀ անվտանգության խորհրդին հստակ ներկայացրել է իրավիճակը և անհրաժեշտ համարել «քաղաքական ու դիվանագիտական ողջ ներուժը ուղղել պատերազմից խուսափելուն կամ գոնե այն հետաձգելուն»: Ըստ Օնիկ Գասպարյանի, «Տրված առաջարկը անվտանգության խորհրդի և վարչապետի կողմից ընդունվեց»: Սակայն…
Նիկոլ Փաշինյանի դավաճանական անգործությունը և գործունեությունն արտահայտվել են նաև նրանում, որ ձևականորեն ընդունելով ՀՀ ԶՈՒ գլխավոր շտաբի պետի վերոնշյալ առաջարկությունը, իրականում, ինչպես վկայում է նաև փաստացի արդյունքը, ոչինչ չի արել ՀՀ քաղաքական ու դիվանագիտական ողջ ներուժը պատերազմից խուսափելուն կամ գոնե այն հետաձգելուն նպատակաուղղելու համար, կամ, «լավագույն դեպքում», այդ ուղղությամբ կատարել է խիստ անբավարար, ձևական քայլեր:
Նիկոլ Փաշինյանը պատերազմից ընդամենը 2 օր առաջ` սեպտեմբերի 25-ին, ելույթ ունենալով ՄԱԿ-ի Գլխավոր ասամբլեայի 75-րդ նստաշրջանի ընդհանուր քննարկումներում, մոտալուտ պատերազմի մասին տեղյակ լինելով հանդերձ, չի օգտագործել այդ հրաշալի առիթը նշված բարձր ամբիոնից այնպիսի ելույթ ունենալու համար, որը թույլ կտար խուսափել պատերազմից կամ գոնե հետաձգել այն:
Դեռ 2020 թ. սեպտեմբերի 25-ին «Իրատես» թերթում հանդես գալով «Ալիևի հայտարարությունները հուշում են` Ադրբեջանը պատրաստվում է պատերազմի» վերտառությամբ հրապարակմամբ (http://www.irates.am/hy/1600978044), հստակ նշել եմ.
«Չնայած մեր թշնամիների համակարգված գործողություններին, ցավոք, չենք տեսնում Հայաստանի Հանրապետության արտաքին գործերի նախարարության և Արցախի արտգործնախարարության կողմից Ալիևի վերջին հայտարարությունների, Ադրբեջանից ու Թուրքիայից մեզ մեղադրող ելույթների, հրապարակումների և ստեղծված իրավիճակի համարժեք գնահատականը և համապատասխան հայտարարություններն ու գործողությունները, իսկ ՀՀ վարչապետի պաշտոնը զբաղեցնող Նիկոլ Փաշինյանի կողմից առայժմ միայն լռություն է»:
Անդրադառնալով Ադրբեջանի նախագահի հայտարարությունների առնչությամբ ՀՀ ԱԳՆ մամուլի քարտուղար Աննա Նաղդալյանի սեպտեմբերի 20-ի մեկնաբանությանը («Դրանք ի ցույց են դնում հարևան երկրի ղեկավարի անկարողությունը՝ սթափ և առանց ցավագին հույզերի ընկալելու ստեղծված իրականությունը և իր սեփական դերակատարումն այդ իրականության ձևավորման գործում»)` հրապարակված ԱԳՆ կայքում, գրել եմ. «Ինչ վերաբերում է Ալիևի անկարողությանը՝ սթափ և առանց ցավագին հույզերի ընկալելու ստեղծված իրականությունը, ապա, ինչպես ասում են, խելքերիդ ձյուն գա, Ալիևի հայտարարությունները ոչ թե այդ անկարողության դրսևորումն են, այլ ռազմական սադրանքների կամ պատերազմի տեղեկատվական նախապատրաստություն»:
Նշել եմ նաև, որ Ադրբեջանի նախագահի հայտարարությունները և առկա իրավիճակը սխալ է գնահատել նաև Արցախի արտգործնախարարությունը: Վերջինիս հրապարակած հայտարարության մեջ մասնավորապես նշված էր.
«Հարցազրույցի ընթացքում ադրբեջանա-ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորման գործընթացի վերաբերյալ Ադրբեջանի նախագահի հնչեցրած հայտարարությունները ցույց են տալիս Ադրբեջանի իշխանությունների շփոթվածության աստիճանը այն պայմաններում, երբ շանտաժի և սպառնալիքների վրա հիմնված Բաքվի վաղեմի ռազմավարությունն ապացուցել է իր սնանկությունը և ամբողջությամբ սպառել է իրեն»:
Ընդգծել եմ, որ ի տարբերություն ՀՀ և ԱՀ արտգործնախարարությունների, Ալիևի հայտարարությունները ճիշտ է գնահատել ԱԺ «Բարգավաճ Հայաստան» խմբակցության քարտուղար Արման Աբովյանը։ ԱԺ-ում սեպտեմբերի 22-ին ճեպազրույցների ժամանակ նա ասել է, որ Ադրբեջանի և Թուրքիայի նախագահները, ինչպես նաև երկու երկրների արտգործնախարարները, նրանց ռազմական վերնախավը շատ ակտիվ կերպով իրականացնում են ռազմական սադրանքների հնարավոր վերականգնման տեղեկատվական նախապատրաստություն, և հավելել, որ սա դեռ անչափ մեղմ է ասված։
Ավելորդ չեմ համարում մեջբերել-հիշեցնել նաև վերոնշյալ հոդվածի վերջաբանը.
««Բարգավաճ Հայաստան» խմբակցության քարտուղարը կարևորել է, որ Հայաստանը, առաջին հերթին, հնարավոր և անհնար բոլոր միջոցներով, միջազգային խողովակներով այս հարցը բարձրացնի բոլոր հարթակներում, ինչը, ցավոք, դեռ չենք տեսնում թե՛ ՀՀ արտաքին գործերի նախարարության, ԱԳՆ նախարարի պաշտոնը զբաղեցնողի, թե՛ ՀՀ վարչապետի պաշտոնը զբաղեցնող Նիկոլ Փաշինյանի մակարդակով: Չկա որևէ հայտարարություն նաև այն մասին, որ ղարաբաղյան հակամարտության գոտու շփման գծի մոտ հայկական զինված ուժերի կենտրոնացման մասին Ալիևի ասածը վկայում է ոչ թե Հայաստանի, այլ Ադրբեջանի կողմից պատերազմի նախապատրաստման մասին»:
ՀՀ վարչապետի պաշտոնը զբաղեցնող Նիկոլ Փաշինյանի դավաճանական գործունեությունն արտահայտվել է նաև նրանում, որ 2020 թ. հունիսին ձևականորեն ընդունելով ՀՀ ԶՈՒ գլխավոր շտաբի պետի առաջարկությունը` ՀՀ քաղաքական ու դիվանագիտական ողջ ներուժը պատերազմից խուսափելուն կամ գոնե այն հետաձգելուն նպատակաուղղելու անհրաժեշտության վերաբերյալ, իրականում վարվել է ճիշտ հակառակ կերպ` սրել է Հայաստանի և Ադրբեջանի միջև լարվածությունը ու տապալել Ադրբեջանի հետ բանակցությունները` 2020 թ. օգոստոսի 14-ին BBC-ի «HARDtalk» հաղորդմանը տված հարցազրույցում բացատրելով ու վերահաստատելով, որ «Ղարաբաղը Հայաստան է»:
Ավելի վաղ նույնպես քաջատեղյակ լինելով տարածաշրջանում ռազմաքաղաքական իրադրությանը և մեր զինուժի կարողություններին, Նիկոլ Փաշինյանը Ստեփանակերտի Վերածննդի հրապարակում 2019 թ. օգոստոսի 5-ին կազմակերպված հանրահավաքում հայտարարել է` «Արցախը Հայաստան է, և վերջ»:
Համապատասխան իրավապահ մարմինների ուշադրությունն եմ հրավիրում այն փաստի վրա, որ Նիկոլ Փաշինյանը «Ղարաբաղը Հայաստան է» վերահաստատումը կատարել է պատասխանելով BBC-ի թղթակցի հետևյալ հարցին. «Կներեք, երկուստեք մեղադրանքներ են հնչում հակառակորդի կողմից ռազմական գործողություններն սկսելու մասին: Բայց մեկ բան պարզ է. բախումներին նախորդած ամիսների ընթացքում Դուք ձեր գործողություններով ու հայտարարություններով էապես նպաստեցիք լարվածության մեծացմանը: Օրինակ, ինչո՞ւ անցյալ տարվա օգոստոսին Ստեփանակերտում Ձեր ելույթի ժամանակ Դուք հայտարարեցիք «Արցախը Հայաստան է, և վերջ»: Իսկ հետո Դուք հավաքվածների հետ միասին սկսեցիք վանկարկել ազգայնական կոչեր, ինչը կարելի է դիտել որպես Ադրբեջանի նկատմամբ ուղղակի սադրանք»:
Այսինքն` տեղյակ լինելով, որ նույնիսկ BBC-ի թղթակիցն է իրեն մեղադրում իր գործողություններով ու հայտարարություններով լարվածության մեծացմանը էապես նպաստելու մեջ, և որպես դրա օրինակ վկայակոչում 2019 թ. օգոստոսին Ստեփանակերտում իր հայտարարությունը` «Արցախը Հայաստան է, և վերջ», Նիկոլ Փաշինյանը բացատրելով, թե ինչու է ասել, որ Ղարաբաղը Հայաստան է, իր այդ պատասխանով վերահաստատել, որ Ղարաբաղը Հայաստան է, դրանով իսկ հերթական անգամ էապես նպաստել է լարվածության մեծացմանը: Ընդ որում, ընդգծում եմ, Փաշինյանն այդպես է վարվել տարածաշրջանում ռազմաքաղաքական իրադրության և մեր զինուժի կարողությունների վերաբերյալ ՀՀ ԶՈՒ գլխավոր շտաբի պետի զեկույցից կամ վերլուծությունից քաջատեղյակ լինելով լարվածության մեծացման անթույլատրելիությանը, քաղաքական ու դիվանագիտական ողջ ներուժը պատերազմից խուսափելուն կամ գոնե այն հետաձգելուն նպատակաուղղելու անհրաժեշտությանը:
Ավելին. Նիկոլ Փաշինյանի դավաճանական անգործությունն արտահայտվել է նաև նրանում, որ նա մի որոշակի պահից հետո, ըստ էության, այլևս անիմաստ է համարել Արցախյան հիմնախնդրի կարգավորման նպատակով Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևի հետ բանակցությունները (մինչ այդ կայացած բանակցությունները եղել են ձևական, ժամավաճառություն), քանի որ իր պաշտոնը ստանձնելուց անմիջապես հետո բանակցություններում մանևրելու Հայաստանի հնարավորությունները համարել է այլևս սպառված: Սույն «անմեղսունակը» վերոնշյալ հանգամանքը կամ տվյալ դիրքորոշումն արտահայտել է «Ֆեյսբուք»-ի իր էջում 2020 թ. նոյեմբերի 10-ի ժամը 04:18-ի «Ինչու՞ եւ ով է մեղավոր» վերտառությամբ տեսաուղերձում` դրանով, ըստ էության, տալով ինքնախոստովանական ցուցմունք: Մեջբերում եմ Փաշինյանի ելույթի տվյալ հատվածը.
«Մեր հույսը էն ա եղել, որ բանակցային գործընթացում կռուտիտ կլինենք: Լավ, 5 տարի կռուտիտ եղար, 6 տարի կռուտիտ եղար, 10 տարի կռուտիտ եղար, 15 տարի կռուտիտ եղար: Ինչքա՞ն կարելի է կռուտիտ լինել: Դրա վերջը գալիս է ի վերջո: Եվ երբ որ դու այդ վերջի մասին չես մտածում… Եվ մենք բոլորս էդ վերջի մասին չենք մտածել: Նրանք, ովքեր ի պաշտոնե պարտավոր էին մտածել, չեն մտածել, մենք էլ կողքից չենք արձանագրել, որ մենք գլորվում ենք դեպի էս օրը: Ես իմացել եմ դա, ես իմացել եմ դա, որովհետև առաջին օրից տեղեկացել եմ բանակցային բովանդակությանը, ընդ որում, բանակցային բովանդակությանը մի վիճակում, որտեղ կռուտիտների բոլոր ռեսուրսները այլևս սպառված են»:
Նիկոլ Փաշինյանը «մոռանում» կամ անտեսում է, որ արդեն շուրջ երկուսուկես տարի հենց ինքն է այն պաշտոնյան, ով, անկախ բանակցություններում Հայաստանի վիճակից, 2018 թ. մայիս-հունիսի դրությամբ մեր մանևրելու հնարավորությունների սպառված լինել-չլինելուց, ի պաշտոնե պարտավոր էր մտածել այդ վերջի մասին, և ոչ միայն մտածել, այլև գործել, ինչը դավաճանաբար չի արել (մանրամասն դեռ կհիմնավորենք):
Իրականում բանակցություններում մանևրելու ՀՀ հնարավորությունները եթե իսկապես սպառվել են, ապա սպառվել են միայն Ստեփանակերտի Վերածննդի հրապարակում 2019 թ. օգոստոսի 5-ի հանրահավաքում Փաշինյանի «Արցախը Հայաստան է, և վերջ» հայտարարությունից կամ BBC-ի «HARDtalk» հաղորդմանը 2020 թ. օգոստոսի 14-ին տված հացազրույցում «Ղարաբաղը Հայաստան է» վերահաստատումից հետո: Տվյալ հանգամանքը և Ադրբեջանի կողմից հետայդու բանակցություններն անիմաստ համարելը, ուղղակիորեն թե անուղղակիորեն, ցինիկաբար խոստովանել է հենց ինքը` Նիկոլ Փաշինյանը, պատերազմից 2 օր առաջ` սեպտեմբերի 25-ին ՀՀ կառավարությունում հանդես գալով սադրիչ ելույթով:
ՈՒշադրություն եմ հրավիրում նաև այն հանգամանքի վրա, որ Փաշինյանի այդ ելույթի (բացման խոսքի) և կառավարությունում նրա կողմից ՀՀ պաշտոնական այցով ժամանած Արցախի Ազգային ժողովի նախագահ Արթուր Թովմասյանի գլխավորած պատվիրակության ընդունելության վերաբերյալ պաշտոնական տեղեկատվությունը ՀՀ կառավարության կայքում զետեղված է «Հուլիսյան դեպքերը ցույց տվեցին, որ Հայաստանի հետ պետք չէ խոսել ուժի և սպառնալիքի լեզվով. վարչապետն ընդունել է Արցախի ԱԺ պատվիրակությանը» վերտառության ներքո:
Մեջբերում եմ Նիկոլ Փաշինյանի վերոնշյալ բացման խոսքի համապատասխան հատվածը. «Գիտեք, որ տարածաշրջանում, ցավոք, բավական լարված իրավիճակ է հաստատված: Ըստ էության, մենք բանակցային գործընթացն արդյունավետ դարձնելու խնդիր ունենք, և շատ կարևոր է արձանագրել, թե ինչն է խանգարում այդ գործընթացի արդյունավետ լինելուն: Այս վերջին շրջանում Ադրբեջանի ղեկավարությունը փորձում է մեզ մեղադրել բանակցությունները վիժեցնելու մեջ՝ այն տրամաբանությամբ, որ մենք արել ենք և անում ենք հայտարարություններ, որոնք անիմաստ են դարձնում բանակցությունները»:
Տվյալ հանգամանքը հաստատվում է նաև «Ալ Ջազիրայի» հետ հարցազրույցում Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևի այն հայտարարությամբ, որ Հայաստանի վարչապետի հետ իր հանդիպումները անիմաստ էին ու ձևական բնույթ էին կրում, և Ալիևի այն պնդմամբ, որ բանակցությունները դադարել են, երբ վարչապետ Փաշինյանը հայտարարել է, թե Արցախը Հայաստան է և վերջ:
Նախաքննության մարմինը պարտավոր է Փաշինյանին հարցնել` եթե բանակցություններում ՀՀ մանևրելու հնարավորություններն իսկապես սպառված էին, եթե, ձեր հայտարարության համաձայն, առաջին օրից տեղեկացել եք բանակցային բովանդակությանը, ընդ որում, բանակցային բովանդակությանը մի վիճակում, որտեղ, ձեր իսկ բառերով, «կռուտիտների բոլոր ռեսուրսները այլևս սպառված են», ապա ինչպես եք 2020 թ. սեպտեմբերի 25-ին ՀՀ կառավարությունում հայտարարել` «Ըստ էության, մենք բանակցային գործընթացն արդյունավետ դարձնելու խնդիր ունենք…»: Պարտավոր է հարցնել` սա ի՞նչ հակասություն, կեղծավորություն ու դեմագոգիա է…
Նիկոլ Փաշինյանի դավաճանական անգործությունը և գործունեությունը հիմնավորվում են նաև «Ռոսիա 24» հեռուստաալիքին 17.11.2020 թ. տված հարցազրույցում ՌԴ նախագահ Վլադիմիր Պուտինի կատարած բացահայտումներով:
ՀՀ գլխավոր դատախազ Արթուր Դավթյանը, ՀՀ ազգային անվտանգության ծառայության տնօրեն Արմեն Աբազյանը, ՀՀ հատուկ քննչական ծառայության պետ Սասուն Խաչատրյանը ՀՀ քրեական դատավարության և ՀՀ քրեական օրենսգրքերից բխող համապատասխան միջոցներ չձեռնարկելու պարագայում կրելու են անձնական պատասխանատվություն: Փաշինյանի իշխանությունը հավերժական չէ:
Արթուր ՀՈՎՀԱՆՆԻՍՅԱՆ