(Մայան Սևակի առաջին կինն էր և, ի դեպ, իմ դիպլոմային աշխատանքի ղեկավարը, ում տանը ես, բացի դիպլոմային աշխատանքը մշակելուց, շատ հետաքրքիր ու հաճելի երեկոներ եմ ունեցել… Մայայի համար Պարույրը մեծություն էր ու այդպիսին էլ մնաց։ Որպես ամուսիններ՝ բաժանված, բայց հոգով՝ անբաժան: Մայայի ծնողները սիրով էին ընդունում իրենց փեսային, որ հինգ տարի ապրեց նույն հարկի տակ՝ որպես հարազատ զավակ, և այնուհետև, որքան էլ տարօրինակ է, այդպիսին էլ մնաց ողջ կյանքում։ Վարդան Մարկիչը՝ այդ ծանրակշիռ թերապևտը, սիրում էր որսորդությամբ զբաղվել, Անահիտ մայրիկն ազնվական կին էր: Պարույրը Մադոննա էր անվանում նրան):

Երեկ ստացել եմ ՀՀ ԿԳՄՍ նախարարության տեսչական մարմնի հերթական գրությունը` Գյումրու տարբեր դպրոցներում տիրող բարդակի վերաբերյալ. մաս-մաս ձեզ եմ ներկայացնելու այդ փաստաթուղթը։

Հեռուստատեսային ֆիլմերի «Երևան» ստուդիայի տնօրեն, վաստակավոր լրագրող, մեր ընտանիքի լավ բարեկամ Վլադիմիր Մուրադյանից լսեցինք, որ նկարահանում են Մուշեղ Գալշոյանի «Ձորի Միրոն» վիպակը (սցենարի հեղինակ՝ Մուշեղ Գալշոյան, ռեժիսոր՝ Ժիրայր Ավետիսյան, օպերատոր՝ Լաերտ Պողոսյան, Միրոյի դերում՝ Սոս Սարգսյան): Խորհրդային տարիներին այդ թեմայով ֆիլմ նկարահանելը դյուրին չէր, Վլադիմիր Մուրադյանը պատմեց, թե որքան Մոսկովյան դժվարություններ են հաղթահարել:

Մի անգամ, երբ ես իմ աշխատանոցում էի, խոհարարը եկավ, թե ոսկե զարդերով կառք կա կանգնած դռանը և քեզ են հարցնում: Վար իջա` տեսնեմ, կայսեր արարողապետ Իսմայիլ Ջանանի բեյը, որ կառքի միջից թույլատվություն խնդրեց նկարներս տեսնելու:

1978 թվականի ապրիլյան գարնանային անմոռանալի օր (ապրիլի 27)։ Ղողանջեց «Արագած» թերթի խմբագրության ներքին հեռախոսը․ ՀԿԿ Արագածի շրջկոմի առաջին քարտուղար Թելման Մելքոնյանը թավ ձայնով․ -Լիզա, այսօր նշանավոր հյուրեր կունենաք։

«ԻՄ ԸՆՏԱՆԻՔԸ ԻՄ ՃԱՄՊՐՈՒԿՈՒՄ Է» մոնոներկայացումով հանդես եկավ թատրոնի և կինոյի ճանաչված դերասանուհի, ռեժիսոր, Սոս Սարգսյանի անվան Համազգային թատրոնի գեղարվեստական ղեկավար Նարինե Գրիգորյանը։

Վաղամեռիկ բանաստեղծ Պետրոս Դուրյանի գանգոսկրերի հիման վրա ճանաչված գիտնական Անդրանիկ Ճաղարյանը գիտականորեն վերականգնել էր Դուրյանի դիմանկարը։ 1971 թվականն էր, համալսարանի մեծ դահլիճում դրված էր Դուրյանի գիպսե կիսանդրին, Ճաղարյանը ցուցադրում էր իր կատարած դժվարին, բայց հայրենանվեր աշխատանքը։

Ես յոթ տարեկան էի, եղբայրս` երեք: Գաղթի ճանապարհին կորցրել էինք մեր մեծ ընտանիքը: Մեր հարազատներից շատերին դաժանորեն սպանել էին մեր իսկ աչքի առաջ: Դեր- Զորի կիզիչ արևների տակ թափառում էինք. անվերջանալի ու մղձավանջային «ճամփորդություն»… Շուտով փոքրիկ եղբորս ուժերն ու համբերությունը սպառվեցին: Նա ի վիճակի չէր քայլ անգամ անելու, իսկ ես այլևս ուժ չունեի՝ նրան գրկած տանելու: Շատ խնդրեցի, որ մեզ հետ դեպի անէություն քայլող մարդիկ գրկեին եղբորս, սակայն նրանք բոլորովին անհաղորդ մնացին իմ աղերսներին... նրանք, ասես, այլևս կենդանի չէին: Նրանք այլևս դադարել էին երկինք նայել. վախենում էին, թե այն փուլ կգա իրենց գլխին:

Սեպտեմբեր 23, 2022ին, Երևանի Խ. Աբովեանի անուան ՀՊՄՀ դահլիճի մէջ տեղի ունեցաւ գիտաժողով մը, «Պոլսահայ գրականութինը 20-րդ դարի կեսից մինչև մեր օրերը» խորագրով: Գիտաժողովը կազմակերպուած էր Համազգայինի Երևանի գրասենեակի եւ նոյն համալսարանի «Սփիւռք գիտաուսումնական կեդրոնի» կողմէ: Առիթը ունեցայ ներկայացնելու, «Հոգեւոր Կեանքի Ընկալումը Շնորհք Պատրիարքի Եկեղեցական, Ազգային, Գրական եւ Համամարդկային Մտահորիզոններուն Մէջէն» նիւթը: Ուրախ եմ յայտելու թէ Երևանի մէջ հրատարակուած է գիտաժողովին ներկայացուած բոլոր զեկուցումները ընդգրկող հատորը՝ որուն մէջ տեղ գտած է նաև իմ ուսումնասիրութիւն- զեկոյցը՝ որ կը բաժնեկցիմ ձեր հետ:

Տիեզերական բարձրությունից դու ժպտում ես Արմեն, ապրողանցս երկրի վրա, որտեղ չկա քո սիրած աշունը, չկա մահ, անսերություն, մութի հանդերձներ, ուր բարության աշխարհ է, լույսի թագավորություն։