20-րդ դարի Ջորջ Սորոսը

Խաղաղասիրության և խաղաղության նախապատրաստողների, հայերին թուրքերի հետ հաշտեցնել փորձողների մասին՝ հնարավորիս համառոտ:

Արդեն գրել եմ 20-րդ դարի Ջորջ Սորոսի` Ալեքսանդր Պարվուսի մասին, մանրամասն նկարագրել եմ նրանց նմանությունը, քայլերի հաջորդականության կրկնությունը և այլն: Այժմ շարունակեմ:

Գերմանական սոցիալ-դեմոկրատները, Ալեքսանդր Պարվուսի ֆինանսավորմամբ, հաղթանակ էին տարել Օսմանյան կայսրությունում, քանզի նրանց դաշնակից երիտթուրքերը եկել էին իշխանության և ավելի մեծ թափով էին իրականացնում Հայոց ցեղասպանությունը Հայկական լեռնաշխարհի արևմտյան մասում, բայց արևելքը դեռ համեմատաբար անվտանգ էր:

1915-ին Ալեքսանդր Պարվուսը Կ.Պոլսում բարձրացնում է Ռուսական Կայսրության տարածքում «հեղափոխություն» անելու և «ժողովուրդներին, այդ թվում` հայերին խաղաղության նախապատրաստելու» հարցը.

Որպես ֆինանսավորման և խաղաղության լոբբիստ ընտրվում է ծագումով հրեա, սոցիալ-դեմոկրատ Յակով Ֆյուրստենբերգը (Հենրիխ, Կուբա, Միկոլա, մեքենայագործ կամ պարզապես Յակոբ Գանեցսկի), ով Ալեքսանդր Պարվուսի ազգականն էր:

Որպեսզի շատ երկար չգրեմ, ուղղակի կարճ նշեմ, որ Բոլշևիկյան հեղափոխությունից շատ կարճ ժամանակ անց հենց Յակոբ Գանեցկին է ստորագրում Կարսի պայմանագիրը, որով Հայաստանից ապօրինաբար խլվեցին Արարատ լեռը, Սուրմալուն, Կարսը, Նախիջևանը և մեր Պատմական Հայրենիքից այլ տարածքներ:

Եթե այսքանը բավարար չէ հասկանալու համար, թե ովքեր են խաղաղասիրություն քարոզող ու խաղաղության նախապատրաստել ցանկացողները, ապա ստիպված եմ հավելել, որ 1937-ին Գանեցկուն գնդակահարեցին պետական դավաճանության համար, իսկ արդեն 1945-ին ԽՍՀՄ-ի կողմից Թուրքիային ուղարկվեցին տարածքային պահանջներ` կապված «հայերից անարդարացիորեն խլված տարածքների» հետ, որոնք, ԱՄՆ-ի և Մեծ Բրիտանիայի ճնշման ներքո, ցավոք, կյանքի չկոչվեցին:

Հատուկ պետք է նշեմ, որ ԱՄՆ-ը սպառնաց ատոմային հարվածներ հասցնել ԽՍՀՄ-ին, եթե այն փորձի ուժի միջոցով վերադարձնել խլված տարածքները:

21-րդ դարում գերմանական սոցիալ-դեմոկրատները, հատկապես հրեական ծագմամբ, չեն փոխվել: Նրանք շարունակում են աջակցել Թուրքիային ու իրենց ադրբեջանցի անվանող կովկասյան թուրք թաթարներին:

20-րդ դարում Պարվուսն էր, 21-րդ դարում` Շորոշը, 22-ում մեկ ուրիշը կլինի:

Պայքարը, առաջին հերթին, պետք է լինի ոչ թե զուտ անձերի դեմ, այլ՝ ապազգային երևույթների ու պիղծ գաղափարների և հետո միայն դրանք իրագործողների, որովհետև, ուզենք թե չուզենք, նոր «ծառաներ» միշտ կլինեն, բայց եթե տերը չլինի, ծառաներ էլ չեն լինի:

Իսկ այս դեպքում սրանց տերը բացառապես ապազգային գաղափարն է ու դրան ծառայող ֆինանսական միջոցները:

Վերջում էլ թող սեփական ազգն ու սեռը չհասկացածը չկասկածի, որ Հայկականը հաղթելու ու վերածնվելու է, բայց՝ ավելի հզոր ու ավելի ամուր:

Վահե Գրիգորյան

Մեկնաբանություններ