«Վկայությունը, ճշմարիտ որ, ազդու էր»

Մի անգամ մեր «բարի հսկան», մեր նշանակիր եղբայր Արտակ Ոսկանյանն ասաց. «Անդրանիկի մասին գրքիցդ մի օրինակ էլ բեր, նվիրածդ գողացան»: Եվ իրեն հատուկ խնդությամբ պատմեց. «Երբ մոտս մարդիկ են հավաքվում, հաճախ պատմում եմ գրքի մասին և այն վկայության, որ Զորավարը պատանությանդ օրերին երևացել ու դանակահարությունից փրկել է քեզ: Ապշած լսում էին, գիրքը շոշափում, ի վերջո գողացան»:
Վկայությունը, ճշմարիտ որ, ազդու էր:

Ես, գյուղից քաղաք եկած մի որբ պատանի, ահա թաղի չարի հետևորդներից մեկը, որ օրեր անց մեր ուսումնարանի տղերքից մեկին դանակահարելով սպանեց, դանակը ձեռքին վազում էր իմ հետևից ու արդեն հասնում էր: Այդ պահին է, որ որոտընդոստ, առյուծի ձայնի պես մի ձայն լսեցի. «Կանգնի'ր, ես Զորավար Անդրանիկն եմ, ե'տ դարձիր»: Ես ետ դարձա: Եվ զորավարի հոգին իջավ մինչև գոտկատեղս, և ձեռքս, որ այդ պահին ձեռքն էր Զորավարի, իմ միջոցով այնպիսի մի ապտակ հասցրեց հետապնդողիս դեմքին, որ, գետնից մի փոքր վեր կտրվելով, փռվեց փողոցի մեջտեղում: Եվ մեքենան հազիվ արգելակեց, որ վերջը չտար: Խոսքն այն մասին էր, որ Աստծո մեծ սրբերը հոգով կենդանի են ու գործուն:
Ես գրքից մի քանի օրինակ տարա Արտակ Ոսկանյանին, ասացի, մյուսները պահեստային, որ երբ գողանան, մոտդ լինի:
Եվ Արցախ, զինվորներին հանդիպելու գնալիս, «Վարք Զորավար Անդրանիկի» գրքիցս էր տանում:

Մաքսիմ Ոսկանյան

Մեկնաբանություններ