Երեկ իրիկնադեմին գնացել եմ մոտակա բանջարեղենի խանութ։ Ներսում ոչ ոք չկա։ Ձայնում եմ. «Հե՜յ, ո՞վ կա այդտեղ։ Գոնե մեկնումեկը»։

«Ադրբեջան» կոչվող հանրապետության և «նրա տարածքի» մասին է գրել Ադրբեջանական պատմաբան, Ադրբեջանական ՍՍՀ ԳԱԱ ակադեմիկոս, պատմական գիտությունների դոկտոր Պյուստա (Պյուստախանում) Ազիզաղա կըզը Ազիզբեկովան իր «Մեշադի Ազիզբեկովի պետական գործունեությունը» գրքում.

Դու թաքնվել ես վշտիդ մեջ՝ ինչպես խխունջն իր խեցու մեջ, ու քեզ թվում ա, թե քո վշտով աշխարհը վերջանում ա։

Այս քարտեզին ծանոթանալը չափազանց կարեւոր է բոլոր այն մարդկանց համար ովքեր ուզում են տեսնել ՀՀ ապագան կամ վախճանը:

Ես չեմ հավատում, որ Սասունցի Դավիթն անիծել է իր որդի Մհերին, ես չեմ հավատում, որ արքա Արտաշեսն անիծել է իր որդի Արտավազդին, այս բոլորը հակատրամաբանական ու հակացեղային են։

Կեսգիշերի կողմերը, երբ տապն արդեն թողել ա, ու թեթև քամի ա բարձրանում, երբ Նեսոյի քարաբաղնիսից մի կերպ փրկված քաղաքը վերջապես շունչ ա քաշում, ես նստում եմ իմ կախովի բալկոնում՝ սուրճը ձեռիս, ու կանչում եմ քամիներին։ Լսում են, գալիս են, սկսում են շոյել, համբուրել, մազերիս հետ խաղալ, հաճոյանալ, իսկ ես կում-կում սուրճս եմ խմում ու վայելում նրանց սիրախաղը։ Մեկ էլ, որ ներքևում՝ ծառի վրա, ծղրիդը չի սկսում ճռճռալ՝ ճըռռ հա ճըռռ, ճըռռ հա ճըռռ․․․ աչքերս իրան-իրան սկսում են փակվել, ու ոչինչ չի օգնում՝ ո՛չ սուրճը, ո՛չ ծխելը, ո՛չ մտքերը․․․ ճըռռ հա ճըռռ, ճըռռ հա ճըռռ․․․

Մի փոքրիկ խմբով նստած էինք «Առագաստ» բացօթյա սրճարանում։ Տղաներից երկուսը խոսում էին, թե «Սմիռնով» ու «Պետրով» դաշնամուրներից ո՞րն է լավը։ Զրույցի կեսից մոտեցած մեր ընկերներից մեկը, մտածելով, թե խոսքը օղու մասին է (այդ պիտակով օղիներ էին արտադրում), անվերապահ տոնով միջամտեց զրույցին.

Էվոկաբանկի քարտերով, Էվոկաբանկի բանկոմատներից ցանկացած չափի գումար հանելիս քաղաքացիները 0.2% գումար են կորցնում: Կրկնում եմ` քարտից ելքագրվող գումարի չափը կարևոր չէ:

1140 թվականի դեկտեմբերի 21-ին Կոնրադ 3-րդ Հոհենշտաուֆենը պաշարել էր Վայնսբերգ ամրոցը. Հիացած ու միաժամանակ զայրացած պաշտպանվող վայնսբերգցիների արիությամբ՝ Կոնրադ 3-րդը հրամայում է քաղաքը գրավելիս ոչնչացնել արական սեռի բոլոր ներկայացուցիչներին, իսկ կանանց թույլ տալ հեռանալ` տանելով իրենց հետ այն ամենաթանկը, որ կարող են սեփական ուսերին տանել:

Զարմանալի բան է կյանքը. նախախնամաությունը ձեռքդ բռնած երբեմն քեզ այնպիսի ճանապարհով է տանում, որի մասին դու երբեք չէիր էլ մտածել...