«Ի՞նչ է լրագրությունը» հաղորդաշարի այս թողարկմանը հրավիրել եմ բելգիացի լրագրող ՅՈՀԱՆՆԵՍ ԴԵԿԱՏԻՆ։

«Իսրայելը և ՑԱՀԱԼ- ը (Իսրայելի պաշտպանության բանակը.- Ա.Հ.) գործում են միջազգային իրավունքի բարձրագույն չափանիշներին համապատասխան, որպեսզի կանխեն ոչ մասնակցին (հակամարտությանը չմասնակցող խաղաղ բնակչությանը) վնաս հասցնելը, և մենք կշարունակենք դա անել մինչև հաղթանակ» – անցած կիրակի, ТАСС- ի փոխանցմամբ, ասել է Իսրայելի վարչապետ Բենիամին Նաթանյահուն:

Վերջին օրերին Արևմուտքում և Ուկրաինայում ակտիվ քննարկվում է անոմալիան, թե այդ ինչպես է հնարավոր, որ Ռուսաստանը կարողանում է ստեղծել լավագույն տեխնոլոգիական ԱԹՍ-ները, մասնավորապես՝ «Լանցետը»։

Ինչու՞ այն Իսրայելին կարելի է, իսկ Իրանին՝ ոչ… Իրոք, ո՞վ կարող է պատասխանել՝ ինչու՞ Իսրայելին կարելի է ունենալ միջուկային զենք, իսկ Իրանին՝ ոչ… Ներկայիս վայրենի աշխարհում, որտեղ որոշները բացառապես ջունգլիների օրենքով են առաջնորդվում, ինքնապաշտպանության նպատակով միջուկային զենք ունենալը ցանկացած պատասխանատու պետության իրավունքն է, կամ, եթե արգելված է, այդ արգելքը պետք է վերաբերվի ոչ միայն, օրինակ, Իրանին, այլև Իսրայելին:

Վերահրատարակվել է ՀՀ վաստակավոր լրագրող Պետրոս Սարուխանյանի «Արծաթի-Ալաստան (193 տարվա պատմություն)» գիրքը, որի առթիվ շնորհավորում ենք մեր գործընկերոջը:

2018 թ. սկսած, «պսևդոհայերի» ձեռամբ քայլ առ քայլ կյանքի են կոչվում թուրքական խնամքով մշակված ծրագրի դրույթները՝ ապամոնտաժվում է վերջին հազարամյակում ՀԱՅԵՐԻ ամենաարժեքավոր ձեռքբերումը՝ ՀԱՅՈՑ ՊԵՏԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆԸ: Պետականություն, որն ունեցավ ուղիղ 100 տարվա կյանք և երկու անվանում՝ սկզբում և վերջում Հայաստանի Հանրապետություն, իսկ այդ երկուսի արանքում՝ Հայկական ԽՍՀ:

Ողջ աշխարհն ասում է, որ Ալիևը բռնապետ է, Ադրբեջանում բռնապետություն է, բոլոր զեկույցներում անազատ երկիր է ներկայացվում, բայց Ալիևի արածների վրա նույն աշխարհն աչք է փակում։ Արդյունքում՝ բռնապետը իր երկրի տարածքը մեծացնում է, շատ դեպքերում՝ առանց մի կրակոցի, շատ դեպքերում արգելված մեթոդներով, գերտերություններին մատների վրա խաղացնում է, իր ուզածին հասնում է ու էդ ամենը մարսում։

Բանդերականների մոտ մեղսունակության նշաններ են ի հայտ գալիս: Եթե առաջ ազգովի ասում էին, թե, իբր, ջարդում ենք ռուսներին, Պուտինը խաղաղություն է մուրում, մենք չենք համաձայնում, վերականգնելու ենք 1991թ. սահմանները, հիմա այլ երգ են երգում:

Նե­րե­ցեք, ի­հար­կե, բայց ես զտա­րյուն հայ եմ՝ հո­գե­բա­նու­թյամբ և մտա­ծո­ղու­թյամբ, լիովին կրում եմ հա­յի հատ­կա­նիշ­նե­րի մի ամ­բող­ջու­թյուն, ո­րի մեջ հա­զա­րա­մյակ­ներ շա­րու­նակ սերն­դե­սե­րունդ նստ­վածք են թո­ղել նախ­նի­նե­րը: Օ­տար գիտ­նա­կան­նե­րը փաս­տում են, որ հայ կնոջ գե­նե­տիկ կո­դը ա­վե­լի քան ութ հա­զա­րա­մյակ փո­փո­խու­թյուն չի կրել, հետևա­բար ծնող­նե­րից, մո­րից հաս­տա­տա­պես, հա­յը ժա­ռան­գում է այդ ա­նեղծ հարս­տու­թյու­նը: Ա­սում են, սա մեր ազ­գա­յին ինք­նու­թյան բա­ցա­ռի­կու­թյուն­նե­րից է՝ միայն մեզ բնո­րոշ։ Այդ­պես սուրբ մյու­ռոնն է իր նախ­նա­կան հիմ­քի վրա շա­րու­նա­կում դա­րե­դար լրաց­վել և վե­րա­հաս­տատ­վել: Հայ մայ­րեր… «Մայ­րե­րի ա­փի մեջ պի­տի փնտ­րել ազ­գե­րի ճա­կա­տա­գի­րը»: Ազ­գե­րի էու­թյան յու­րա­տե­սա­կու­թյան և անկ­րկ­նե­լիու­թյան մեջ է ամ­բար­ված հա­մաշ­խար­հա­յին ըն­տա­նի­քի ամ­բողջ հմայքն ու կա­տա­րե­լու­թյու­նը: