Մի՛ դատեք, որ չդատվեք

ՈՒզում եմ ՝ շատերը կարդան, անգամ՝ կողքով ուղղակի անցնողները...

Կարդան՝ շա՜տ ուշադիր...

Ինձ համար Արցախցուն այս իրավիճակում, այս արհեստական հոգետանջության պայմաններում քարկոծողը համարվում է ոչ թե երկրորդ, այլ չգիտեմ՝ որերորդ որակի («սորտի») Հայ:

Եկե՛ք ապրեք այստեղ, գոնե 2-3 օր, հետո կքննադատեք մարդկանց:

Ամեն օր անցակետից տեսանյութեր են հրապարակվում, որտեղ երևում է՝ ինչպես են մարդիկ տուն-տեղ թողած՝ լքում Հայրենիքը:

Մեկնողների մեջ միայն տղամարդիկ չեն, կանայք և երեխաներ ևս լինում են:

Այսօրվա իրականությունը բերել համեմատում եք պատերազմի հետ:

Պատերազմից «թռածներին» Ձեզ հետ հավասար ամենավերջին բառերով վիրավորում եմ ու կվիրավորեմ, բայց հիմա իր ընտանիքի, երեխայի, ծնողների մասին, նրանց ապագայի մասին մտածող մարդկանց քարկոծելը սխալ եմ համարում, անհանդուրժելի սրիկայություն:

Մի՛ դատեք, որ չդատվեք:

44-օրյա պատերազմին հայրս, ես ու 2 եղբայրներս մասնակից եղանք. մի տնից 4 տղամարդ: Քանի՞ այդպիսի ընտանիք կարող եք ցույց տալ. մատների վրա հաշվված են:

Ընդ որում, փոքր եղբորս հետ նույն դիրքում էինք. մեզ համար կրկնակի, եռակի, քառակի պատերազմ էր:

ՈՒ չեմ ուզում որևէ մեկի շուրթերից լսել՝ «մերոնք զոհվեցին, վիրավորվեցին, գերեվարվեցին, ձերոնք փախան, չկվռվեցին», և այլն, և այլն...

Արցախում չկա ընտանիք, որ պատերազմը կողքով անցած չլինի և իր հետքը թողած չլինի:

Չեմ ուզում լսել՝ մեր Տղերքը, ձեր Տղերքը...

Մենք մեկ Ազգ ենք, մեկ Ընտանիք, մեկ Հայրենիք: Պետք չէ զատել ու զանազանել:

Առ այս վայրկյանը՝ Արցախում բնակվող յուրաքանչյուր Հայ մաքառում է, իսկ այս դավաճանված ժողովրդին անվանել թուրք՝ նվազագույնը ստորություն և անբարոյականություն է:

Ինձ համար ազգը մասնատողը թշնամի է՝ թուրքից ավելի հրեշավոր, ավելի արնախում ու սարսափելի. կապ չունի Արցախի՞ց է, Երևանի՞ց, Գյումրիի՞ց, Վանաձորի՞ց, Գավառի՞ց, թե՞ մեկ այլ տեղից:

Հայրենասեր, հայրենիքի ցավով ապրող մարդը Հայրենիքի սրտի մեջ սուր չի խրում, այլ վիրակապում է վերքերը, որ չարյունահոսի, արնաքամ չլինի:

Խոսքս աշխարհասփյուռ Հայերին է վերաբերում, բոլոր-բոլորիս:

(Ո՜նց քանդեցին էս ազգը սրիկա իշխանավորները):

Հիմա հատուկ էն մարդկանց համար եմ գրում սա, ովքեր կասեն՝ դու Արցախու՞մ ես:

Պատասխանեմ՝ այո՛, Արցախում եմ: Արցախում եմ և սահմանն եմ պաշտպանում:

Սահման եմ հսկում՝ ինձ, քեզ, նրա, մեզ բոլորիս համար, ու երբ կարդում եմ իրար հանդեպ թշնամանք «շնչող» տողեր, հուսալքվում եմ, ավելի ատում՝ առանց այն էլ՝ էսքան ատելի իրականությունը:

Մի՞թե մեր թշնամուն հենց սա չէ պետք՝ իրար հոշոտենք, իրար վիրավորենք, իրար սև ու սպիտակ թուրք անվանենք:

Որ կարդում եմ՝ «ղարաբաղա բաջի», «զոմբի», «ժեխ» և նմանատիպ բառեր՝ հուսալքվում եմ, ուզում եմ փախչել էս իրականությունից, չեմ ուզում հավատալ, որ սա իրականություն է, ու մենք ապրում ենք նրա մեջ:

Հերի՛ք է իսկապես, եկե՛ք հանդուրժողականություն ցուցաբերենք, չտառապենք անձապաշտությամբ: Յուրաքանչյուրս մեզ մի րոպե դնենք դիմացինի տեղը՝ հետո քննադատենք:

Ես հավատում եմ իմ ազգին, նրա միասնական ոգուն, նրա պայքարին:

Հավատում եմ վաղվա արշալույսին:

Արցախն ու Հայաստանը նորից կծաղկեն, և կհնչի հաղթանակի սիմֆոնիան:

Հանուն մեր սահմանապահ Տղերքի՝ զսպվածություն ցուցաբերենք բոլորս:

Բորիկ ԲԱՂԴԱՍԱՐՅԱՆ

Մեկնաբանություններ