Կարծում եմ, ողջ խնդիրն արցախյան քաղաքական էլիտայի մեջ է։ Այն կարող է թե՛ թաղել երկիրը, և թե՛ տանել փրկության ուղիով։ Այսօրվա իրողությունները վկայում են, որ առայժմ առաջին գործառույթի մեջ է։ Որքան հասկանում եմ՝ Արցախի քաղաքական ղեկավարությունը ոչ միայն վախեցած է, այլև չունի քաղաքական կամք ու երկրի փրկության հույսուհավատ։ Փորձում եմ դրության մեջ մտնել ու լիովին ընկալել ղեկավարների վիճակի ողբերգականությունը, նաև այն հանգամանքի ընկալումով, որ նույնիսկ հեռանալու ցանկության դեպքում (նման ցանկությունը մեկ-մեկ դժվար է լինում քողարկել) նրանց առջև արտաքին լուրջ խոչընդոտներ կլինեն։

Վաշինգտոնում կազմակերպված Հայաստանի ու Ադրբեջանի ԱԳ նախարարների քառօրյա բանակցությունների ընթացքում, նախ, ԱՄՆ-ի պետքարտուղար Բլինքենը հայտարարում էր, թե իրենք Հայաստանի թիկունքին կանգնած են, իսկ բանակցությունից հետո Ադրբեջանի ԱԳՆ-ն դժգոհություն հայտնեց, թե առանցքային հարցերի շուրջ վերջնական դիրքորոշման չեն եկել։

1991-99թթ.՝ Մեզ հարգում և մեզանից վախենում էին: 1999-08թթ.՝ Մեզ սկսեցին սիրաշահել:

Երեկ ԱԺ ամբիոնից, իբր պատասխանելով Արծվիկ Մինասյանի հարցադրմանը վիժվածքը շեղեց թեման ու սկսեց հռետորական հարց տալ. -Ինչու՞ Հայաստանում չկան հայ թագավորների արձաններ:

Սովորաբար մարդիկ իրենց գործունեության մեջ առաջնորդվում են շահ ու կորուստ կամ էլ օգուտ ու վնաս բալանսով։

Երեկ մի սորոսական մեկ-երկու նախադասություն էր գրել ՀՀ մատակարարվող հնդկական զենքի տեղափոխման արգելքների մասին և ուղիղ տեքստով մեղադրում էր Ռուսաստանի դաշնությանը Իրանի տարածքով սպառազինության տեղափոխմանը խոչընդոտելու համար։ Իհարկե, գիտակից մարդիկ փայլուն կերպով տիրապետում են սորոսական որջի գործակալների աշխատանքային ոճին, զազրելի ստախոսության մշտական առաջատար լինելու փաստին և այդ սուտն ու կուտը տարածողին վաղուց են ճանաչում։ Այդ որջի անդամների մոլորեցնող, քայքայիչ, աղանդավորական, հակապետական ու հակահայ կեցվածքը նորություն չէ, և կարելի էր ընդհանրապես չանդրադառնալ դրանց, բայց սպառազինության վերաբերյալ ստահոդ լուրերի տարածումը, ըստ երևույթին, ունի մի քանի ենթաշերտ, որոնք ըմբռնելու համար պետք է փորձենք ստանալ մի շարք հարցերի վերաբերյալ պատասխաններ։

2018-ին մի քանի անգամ ասել եմ այս մասին, բայց հետո մտածում էի, որ դեռ շուտ է։ Հիմա արդեն փաստ է։

Բանակի արդիականացման մասին շատ տեսակետներ եմ լսել, բայց, իմ խորին համոզմամբ, դրանցից որևէ մեկը կենսունակ չէ, քանի որ չի արտացոլում այն հիմնական խնդիրները, որոնց բախվել ենք։

Հրապարակ դուրս եկած ու ճանապարհ փակած շատ տղերքի անունները մեկ տարի անց կա՛մ գրվեցին սև ժապավենների վրա, կա՛մ զոհվածների ցուցակներում, կա՛մ այդպես էլ անհայտ մնացին։

Բոլորը, և ոչ միայն Հայաստանում, Ադրբեջանը միանշանակորեն համարել են Թուրքիայի կրտսեր եղբայրը: