Սովետական ժամանակներից մնացած մի արատավոր ավանդույթ է պահպանվել. եթե վարչական մարմինը համարում է, որ իրեն ուղղված դիմումը ենթակա է այլ վարչական մարմնի իրավասությանը, ապա հետ է վերադարձնում՝ պարզաբանելով, որ սխալ հասցեով եք դիմել: Լավագույն դեպքում՝ պարզաբանում են նաև, թե որ վարչական մարմին դիմեն: Հիմա այս ավանդույթը հարստացել է նոր շտրիխներով, վարչական մարմնի աշխատակիցը՝ դիմումը վերադասին հանձնելու փոխարեն, ևս վարվում է այն վերադարձնելու գրավիչ պրակտիկայով

Մարդկանց կենսաբանական անվտանգության ապահովումը գոյության պահպանման հիմնական ֆունկցիան է, որի համար պահանջվում է հասկանալ կյանքի ընթացքը, վտանգի աղբյուրները, դրանցից ձերբազատվելու ճանապարհները և այլն։

Հայաստանի քաղաքական դաշտում (մասնավորապես՝ ոչ իշխանական) միայն մեկ ճգնաժամ կա՝ առաջնորդության: Մնացածը հորինովի են, և՛ մարդկանց անհաղորդ լինելը, և Նիկոլի լավ պառակտող լինելը, և՛ ռեսուրսի բացակայությունը, և՛ մնացյալ ամենը ինչ, որ անհրաժեշտ է երկրում իրողություն փոխելու համար:

Իմաստալից ու գեղեցիկ ավանդույթ է՝ յուրայիններին կոչել հայրենի երկրի հին ու նոր անուններով: Հայերս այդ ավանդույթի ջատագովն ենք, եզակիներից մեկն աշխարհում:

Ամբողջ աշխարհը շունչը պահած հետևում է ուկրաինական պատերազմի ընթացքին։ Արդեն չկա հին աշխարհակարգը, իսկ նորի ձևը և տեսակը որոշելու է Մարտի Դաշտը։

Եվ դուք ուզում էիք, որ մենք այս «մոդերատորի» գլխավորությամբ պատերազմ հաղթեի՞նք, Արցախյան գոյամարտի էքզիստենցիալ հիմքերն ատողի գլխավորությամբ Արցախ չկորցնեի՞նք: Հիմա էլ մտածում եք, որ «աղանդավոր քարոզչի» մեթոդաբանությամբ երկիր կառավարողը մեր պետությունը չի՞ կործանի:

Մենք իներցիայով շարունակում ենք մնալ թյուրիմացությունների խոր ծովի մեջ։ Մենք առաջին հերթին պետք է հասկանանք, որ այն առավելագույնը, որը կարող ենք անել, դա մեր ներկա վիճակի հասկանալն է, այսինքն, թե մենք ով ենք, որտեղից եկանք, ինչու ենք հայտնվել նման անելանելի վիճակում և այլն։

Նրանք եկան իշխանության՝ խոստանալով վերադարձնել ժողովրդից տարածը ժողովրդին, սակայն ի սկզբանե և ցայսօր գործում են այդ նույն ժողովրդի դեմ:

Երեկվա ԱԺ նիստը բացառիկ էր իր բովանդակային և կատարողական գռեհկությամբ։ Հավաքվածները հուշեր էին պատմում «հանգուցյալի» մասին, որի դերում, ըստ էության, մենք էինք՝ մեր պետությունը, մեր հեռանկարը։

Մինչև 2018-ը Հայաստանում տեղի ունեցած նախագահական և խորհրդարանական ընտրությունների ժամանակ մարդիկ համատարած խոսում էին բաժանվող ընտրակաշառքի և իշխանությունների կողմից կիրառվող վարչական լծակների մասին։