Օրերս աշխարհի լրատվամիջոցներում ամեն առումով հատկանշական մի տեղեկություն երևաց այն մասին, թե Մեծ Բրիտանիայի իշխանությունները Հինքլի Փոյինգի հրվանդանում և երկրի հարավ-արևմուտքում ատոմակայաններ կառուցելու վերաբերյալ 26 մլրդ դոլար ընդհանուր արժողությամբ շինարարության պայմանագիր են կնքել չինական GNC ու CNNC և ֆրանսիական EDF ընկերությունների հետ։

Հայ հեղափոխական շաբաթի ավարտին հարուցվեցին քրեական գործեր, և կալանավորվեցին հեղափոխականները: Իրավապահների համար առանձնապես մեծ բարդություն չէ ապացուցել նրանց հանցակազմը, բայց այնքան հեռու է իրականությունից այս ամենը: Զուտ հայկական ֆենոմեն` մի հայտարարված հեղափոխության պատմություն, որ ավարտվեց հեղափոխության մատույցներում:

Ժանրի կանոնները թելադրում են, որ մակընթացությանը հաջորդած տեղատվության ժամանակ ծավալվելու են հիմնական գործողությունները: Գործող անձինք վիճելու են, հաշտվելու են, նորից են վիճելու ու հաշտվելու, նոր իրավիճակ է ստեղծվելու, բոլորը դառնալու են ավելի հասուն, ավելի խելացի, ավելի վճռական կամ անվճռական, խորանալու են իրենց դրական ու բացասական որակների մեջ, փոխվելու ու փոփոխվելու են, նոր հերոսներ են ի հայտ գալու, հներից ոմանք հեռանալու են, հանգուցալուծումը բերելու է տրամաբանական ավարտի: Պիեսի ավարտին, իսկ կյանքը շարունակվելու է:

ԱՊՀ-ի Մաքսային միությանը (ՄՄ) անդամակցության և ոչ թե Եվրամիության (ԵՄ) հետ ասոցացման դեպքում Հայաստանին սպառնացող «աղետի» մասին հիմնական «ողբերգական վայնասունը» հետևում է մնացել արդեն։ Հիմա սաստկանում է այն հարցի քննարկումը, թե ինչ կարող է սպառնալ կամ չսպառնալ մեր երկրորդ հանրապետությանը` Արցախին։

Փաստորեն ՈՒկրաինայի համար էլ եկավ սեպտեմբերի 3-ը: Բայց` նոյեմբերին: Եվ` ոչ այնքան եկավ, ոչ այնքան անցավ: Պատմությունը մի քիչ նման է դետեկտիվի` Ա կետից դուրս գալով` ուղևորը Բ կետում չի արձանագրվել, իսկ երբ վերադարձել է Ա կետ, Բ կետում հաստատել են նրա ներկայության փաստը: Ամեն ինչ ոչինչ` կյանք է, ինչ ասես պատահում է, բայց տարօրինակ է, չէ՞, որ անհետանում է նախագահը: ՈՒկրաինայի նախագահը:

Տարածաշրջանը շատ հաճախ է վերածվել մաքոքի, սակայն այնպիսի մաքոք, ինչպիսին այս օրերին է շարժման մեջ դրվում, երևի թե չի եղել երբեք: Համաժամանակյա ոտքի վրա են Իրանն ու ԱՄՆ-ը միմյանց հետ առաջ-հետ գործընթացներով, կարելի է ասել` ընդդեմ Թուրքիայի, ընդդեմ Ռուսաստանի:

Թեև «ահաբեկչություն» բառն արդեն վաղուց մտել է ոչ միայն քաղաքական բառապաշարի մեջ, այլև, որքան էլ սարսափելի լինի, սովորական բան է դարձել աշխարհի շատ երկրների շարքային քաղաքացիների համար, Չինաստանը, համենայն դեպս, պաշտոնական վարկածներով, պաշտպանված է եղել այդ երևույթից։ Անգամ պարբերական արյունալի միջադեպերը երկրի Սինցզյան-ՈՒյղուրական ինքնավար շրջանում (ՍՈՒԻՇ), այդ թվում, երբ 2008-ին տարածաշրջանի մայրաքաղաք երկմիլիոնանոց ՈՒրումչիում մի ույղուրուհի ռումբ էր տեղադրել քաղաքային ավտոբուսում, Պեկինը մինչև հիմա չի ճանաչել որպես ահաբեկչական ակտեր։

Եվ այսպես, մեր հարևանները նոր նախագահ ընտրեցին։ Դա կրթության և գիտության նախկին նախարար Գեորգի Մարգվելաշվիլին է։ «Վրացական երազանք» քաղաքական կոալիցիան, այսպիսով, ապացուցեց, որ խորհրդարանական ընտրություններում իր հաջողությունն օրինաչափ էր և ոչ թե պատահական, և որ Միխայիլ Սաակաշվիլու ու նրա մերժված «Միացյալ ազգային շարժման» (ՄԱՇ) կառավարման շրջանը տխուր վախճան ունեցավ։

Հերթական ընտրություններն ավարտվեցին: Համայնքային նշանակության: Ինչպե՞ս անցան դրանք: Նույն կերպ: Ինչպես հայաստանյան բոլոր ընտրությունները: Հեծանիվներ չկային: Չէին էլ սպասվում: Աղմո՜ւկն էր շատ: Համարյա համատիեզերական: Պատճառն էլ տրիվիալ էր: ԲՀԿ-ն էր մասնակցում:

Ռուսաստանի տարածքում գործող գյուլենական աղանդի որոշ «բջիջների» բնորոշ է եղել հետևյալ գործելակերպը. հավաքներից մեկում նորեկին ասում են, թե պետք է մերձավորներից ու ընկերներից թաքցնել այն տեղեկությունները, որ ինքը ստանում է հավաքների ընթացքում, թաքցնել է պետք նաև հավաքներին մասնակցելու բուն փաստը։ Ասվում էր, թե դա անհրաժեշտ է, «քանի որ մեզ հետապնդում է Անվտանգության դաշնային ծառայությունը (ԱԴԾ), որն իսլամի ու մահմեդականների թշնամին է»։