Պաշտոնապես Հայաստանը 45-հազարանոց բանակ ունի։ Բոլորը երդում են տվել, որ զենքը ստանձնում են՝ հայրենիքը պաշտապնելու։
Հայրենիքը պաշտպանելու ոչ միայն արտաքին, այլև՝ ներքին թշնամիներից։ Մի բան, որ դեռ չի մտել մեր զինվորականների գլուխն այսքան ժամանակ։
Հակառակ դեպքում, որպես ազգային ինստիտուտ, բանակը կլիներ Եկեղեցու կողքին։
Հասկացանք, որ անկախության շրջանի բոլոնյան մեթոդներով մշակված զանգվածը գաղափար չունի պատմական օրինաչափությունների մասին, տեղյակ չէ, թե ինչպես են կրիկտիկական պահերից իշխանափոխություններ արվել այս տարածաշրջանում առնվազն 70 տարի, բայց չի կարելի լինել այդքան անադեկվատ։
30 տարի հասարակությունը սրբորեն խնայել է հայրենիքի իր պաշտպաններին և չի քննադատել իր բանակը։
Ու հիմա ի՞նչ, ելակ ուտող, հանրային հարկերով ու խնայումներով շոր մաշող այդ զանգվածը պետք է հանգիստ նայի, թե ի՞նչ են անում պիղծ ռեժիմի կարգադրությամբ կատաղած ոստիկանները սեփական ժողովրդի հետ։
Խաղաղարարների չափ էլ չկա՞ք, որ 2018-ի ապրիլին դուրս եկան փողոց։
Եթե դուրս չեք գալիս ձեր եղբայրներին, քույրերին, ծնողներին պաշտպանելու, գնացեք ելակ կերեք մուծվող հանրային հարկերի հաշվին, եթե կարող եք մարսել։
Արտակ Հովսեփյան