Կարդացի, որ Ֆրանսիան մեզ նորագույն զենք ու զինտեխնիկա է տալու, ու աշխարհով մեկ եղա:
Երևակայում էի, թե զենքը տեղ հասնելուն պես ինչպես են մեր անպարտելի գեներալները հրամայում գնդապետներին, գնդապետները՝ մայորներին, մայորները՝ կապիտաններին...
ՈՒ երբ բոլորը հրամայում-պրծնում են՝ ինչպես է մեր զորքը սկսում ջարդուբուրդ անել ազերիներին: Հազիվ մի կես ժամ էի երազել, երբ Վաղոն դուրս եկավ դեմս ու ամեն ինչ հարամեց.
- Էդ ինչի՞դ վրա ես հրճվում, հարևան:
- Ասեմ՝ դու էլ ուրախացիր, Վաղո: Ֆրանսիան մեզ ահագին զենք ու զինամթերք ա տալու...
- Դա մեր զենքը չի:
- Բա ու՞մն ա:
- Ադրբեջանինը:
- Վաղո, իմ աչքով եմ կարդացել, հաստատ մեզ ա տալիս: Հլը զինտեխնիկայի նկարներն էլ հետը կցած էր. իսկական թուրք լղճելու տեխնիկայ ա:
- Քեզ ասում եմ՝ դա մերը չի:
- Էդ ո՞նց, է՜:
- Ֆրանսիան էդ զենքը պիտի տար Ադրբեջանին, բայց հասկացավ, որ վրեն խոսակցություն ա բերելու. մարդիկ կմտածեին չէ՞, Ադրբեջանը քիչ զենք ունի՞, որ էլի են տալիս: Դրա համար էլ որոշեց, որ մեր միջոցով տա: ՈՒ սրանից հետո միշտ մեր միջոցով ա տալու:
- Չեմ հասկանում՝ ինչ ես ասում, Վաղո: Ո՞նց ա մեր միջոցով տալու:
- Շատ պարզ: Հայաստանը իր ունեցածը մաս-մաս հանձնում ա Ադրբեջանին, չէ՞: Հիշու՞մ ես քանի միլիարդի զենք ու տեխնիկա հանձնեց:
- ...Դե հա:
- Հա ու ջան: Հիմա էդ զենքը կտան Հայաստանին, որ Հայաստանն էլ հանձնի Ադրբեջանին:
- Բայց ո՞նց պիտի հանձնի:
- Հանձնելու հազար ձև կա: Օրինակ, դրանք կշարեն անկլավներում, հետո անկլավները հանձնելիս ամեն ինչ կանցնի Ադրբեջանին:
- Յախք արա: Վաղո, էս կյանք չի: ՈՒրեմն համ պիտի կոտորվենք, համ էլ անընդհատ դրանց ուժեղացնե՞նք:
- Անպայման:
- Բայց հլը սպասի, մտքովս մի լավ բան անցավ:
- Ի՞նչ բան:
- Էդ զենքը սկզբում մեզ են չէ՞ տալու:
- Հա:
- Բա մենք չե՞նք կարա փչացնենք դրանք, վրներից կարևոր մասեր հանենք ու նոր հանձնենք:
- Չեք կարա:
- Ինչի՞ չենք կարա:
- Եթե Ալիևը իմացավ, որ իրանց պետական գույքը փչացրել եք՝ ձեր գեներալներին կսարքի հեզաճկուն մատուցողուհիներ, որ իրա խանումին չայ մատուցեն:
- Վայ քու: Բա մեր գերագույն գլխավորը չի կատաղի՞:
- Ոչ մի դեպքում:
- Խի՞ որ:
- Որովհետև ձեր գերագույնը այս պատմության մեջ չայ լցնողն ա լինելու:
Կարո ՎԱՐԴԱՆՅԱՆ