Որպեսզի այդ մտածողությունը լիներ, պետք էր նախ բարոյական կրթություն և դաստիարակություն։
Այնպիսի բարոյական կրթություն, որը կդառնար նախ Մարդ, ապա և Հայ ձուլելու հնոց, որտեղ կթրծվեին ապագայի ստրատեգները, նորարար գիտնականները, մտավոր ընտրանիները, հանրային աղետի հրշեջները, հոգու և մտքի դարբինները։ Եվ այդ բոլոր ՄԱՐԴԻԿ կլինեին ՀԱՅԿԱԿԱՆ հովանու ներքո։
Որպեսզի առօրյա կենցաղը չգերակայեր պետական կենցաղին, և այսրոպեական մանրախնդիր շահը չդառնար պատուհաս համընդհանուր կենսական շահի նկատմամբ։
Մենք ոչ թե Արցախի նշաձողը իջեցրինք, այլ հայ մարդուն իջեցրինք կենդանական ստորին մակարդակ, որտեղ գերակա են հացը և կացը:
30 տարին բարոյապես կրթվելու հետհաշվարկ էր, կոփվելու և պատրաստվելու, կանխելու և հակազդելու, վերադասավորվելու և նորոգվելու պատուհան էր, ոչ թե մահամերձ քարշ գալու ու հոգեվարքից նորից հույսեր փնտրելու, փրկիչներ որոնելու, ձեռքներս երկնառաք վերև բարձրացնելու և նորից Աստծուն ապավինելու։ Նախ, ուրեմն, աստվածավախ պետք է լինեինք դեռ սկզբից:
Դեռ կարող ենք և պե՛տք է լինենք:
Վահե Թորոսյան