Էսքան էլ համառ ու միամիտ ժողովուրդ կլինի՞, որ մենք ենք: Վերջին լումաներով, պարտքերով, վարկերով փող ենք ճարում, կարկտահար լինում, մեր երեխեքին կրթության տալիս, որ գուցե մի բանի հասնենք, ու չի ստացվում: Է, հետո՞:

Արձագանք «Իրատես de facto» թերթում (մայիսի 3-6, թիվ 30) տպագրված Վահան Համազասպյանի` ՀՀ վարչապետին ուղղված բաց նամակին

Ջոկում ե՞ք` ինչ է եղել: Սևանից «դին» են բերել` ահագին ժողովրդով: Կառավարության մոտ նրանց են սպասել անհնազանդները:

Հայաստանի լրատվական դաշտում, ցավոք, որոշ լրագրողներ, առանց կարմրելու, լրագրությունը հոգեբանական առումով խառնում են աշխարհի «հնագույն» մասնագիտության հետ։ Ասվածի վառ օրինակներից մեկը վերջերս 27-ամյա օդաչու Դավիթ Հայրապետյանի` վաստակաշատ օդաչու, ՀՀ նախագահի օդանավի հրամանատար Գրիգորի Հայրապետյանի որդու մահվան շուրջ պտտվող սուտ լուրերն էին։

Մեր վիրտուալ կյանքը առանձնապես չի տարբերվում իրականից, քանի որ առաջինը երկրորդի անդրադարձն է ընդամենը, օրինակ, սկսած Ֆեյսբուքում ընտրողաբար հայտնված լուրերից, վերջացրած անհատական տրամադրություններով: Ահա թե ինչ հետաքրքիր նյութեր հայտնաբերեցի մեկ օր «ֆեյս»-ում չլինելուց հետո:

Հասարակությանը պետք չէ խաբել խոստումներով, թե իշխանափոխության դեպքում ամեն ինչ դեպի լավն է գնալու: Հասարակությանը պետք չէ զրկանքների գնալու կոչեր անել, որովհետև մեր հասարակության ազնիվ հատվածն արդեն քառորդ դար է, ինչ զրկանքներ է կրում, իսկ պտուղները ճաշակում են սրիկաները: Հասարակությանը պետք չէ մոլորեցնել անիրական, անհող գաղափարներով, որովհետև դրանց ոչ ոք այլևս չի հավատում:

Աշխարհում ամենահարուստ մարդկանց թվով առաջինը Տոկիոն է: Նման ուսումնասիրություն իրականացրել է բրիտանական WealthInsight ընկերությունը: Տոկիոյում են ապրում ամենաշատ միլիոնատերերը` շուրջ 461 հազար: Երկրորդ տեղը զբաղեցնում է Նյու-Յորքը, որտեղ ապրում են 389 հազար միլիոնատերեր: Այս քաղաքը զիջում է Տոկիոյին միայն այն բանի համար, որ նյույորքցի շատ հարուստներ նախընտրում են մշտապես բնակվել փոքրիկ քաղաքներում, ասենք, Գրինվիչում, որտեղ ապրում են 350 միլիոնատերեր:

Շաբաթվա ուշագրավ հայտարարությունը ՀՀ-ում ԱՄՆ-ի դեսպան Ջոն Հեֆերնինն է՝ հայաստանյան վերջին ընտրությունների և ընդդիմության առնչությամբ: Հետաքրքիրն այն է, որ պարոն Հեֆերնը կենտրոնացել է ընդդիմության վրա, և նրա գնահատականներն էլ վերաբերում են հենց ընդդիմությանը:

Անկախացած Հայաստանում, երբ սովետամերժ տրամադրությունները ոչ միայն թարմ էին, այլև կատաղի, շատ փողոցների անուններ փոխվեցին, Լենինի արձանը հանվեց ու նույնիսկ մայիսի 9-ը, որպես հաղթանակի տոն, վերացավ պաշտոնապես: Հայրենական պատերազմի վետերաններն ընդվզեցին, թեև նրանց ընդվզոցը իրենց ներսում էր` իրենց երազած անկախ Հայաստանում օրացույցներից ջնջեցին իրենց բաժին հաղթանակի օրը որպես տոն: Իմ լավ բարեկամուհի տիկին Վերգուշը` Վերգինե Ավետիսյանը, ում 17-ը լրացել էր պատերազմի դաշտում` ռմբակոծության տակ, և ով մինչև Ռումինիա էր հասել, ուներ մեդալներ, շքանշաններ, ամեն տարվա մայիսի 9-ին հաղթանակի օրվա միջոցառումների պատվավոր հյուրն էր: Երբ ասվեց, որ դա հայերի պատերազմը չի եղել, այլ Սովետական Միության, նեղվում էր. «Ախր դա իմ կյանքն է, իմ պատմությունն է, ոնց են մոռանում, որ մենք կռվեցինք»: Տիկին Վերգինեն արդեն ողջ չէր, երբ Մայիսի 9-ը, որպես հաղթանակի տոն, վերականգնվեց:

Չիլիում բողոքի հերթական ալիքն է բռնկվել վճարովի կրթության դեմ։ Տասնյակ հազարավոր ուսանողներ երթեր են կազմակերպել երկրի խոշոր քաղաքներում։ Մայրաքաղաք Սանտիագոյում տեղի են ունեցել բախումներ ոստիկանության հետ։