Մերձավոր Արևելքում Ռուսաստանի կարևոր խնդիրը իր ազգային շահերի ու նպատակների ձևավորումն է։ Այդ նպատակները զգալիորեն տարբերվում են տարածաշրջանում ԽՍՀՄ-ի ներկայության մոդելից և ոչ միայն ռազմաքաղաքական հնարավորությունների, այլև գաղափարախոսական պատճառով։ Դժվար է պատկերացնել, որ Ռուսաստանն առաջնային կարգով կպաշտպանի տարածաշրջանի մարքսիստական խմբերի շահերը։

Սկսեմ այբուբենից: Չար ու բարի քննիչների պատմությունը հիշեք. մեկը ձեզնից դաժանորեն պահանջում է խոստովանություն, առանց այլևայլության հարվածում է ու հայհոյում, մյուսը ժպտուն ու սիրալիր հետաքրքրվում է ձեր տրամադրությամբ, եղանակից է խոսում, երաժշտությունից, ձեր սիրած ուտելիքից, հետո աննկատ անցնում է բուն նյութին ու ձեզ համոզում, թե ինչ սքանչելի հեռանկար կունենաք, եթե խոստովանեք: Երկուսն էլ ստում են, բայց ո՞ւմ կհավատաք, ո՞ւմ կվստահեք: Հարվածը, եթե ճիշտ են ֆիզիկայի օրենքները, համարժեք հակահարված է առաջացնում: Հորդորելը, խնդրելը, համոզելը ներգործում են ոչ միայն բանականության, այլև զգացումների վրա: Ի վերջո, ո՞վ մտրակը կնախընտրի քաղցրաբլիթից:

ԱԺ-ում ՎՊ նախագահ Իշխան Զաքարյանի զեկույցն ու գնահատականներն իսկական քաղաքական երկրաշարժ առաջացրին: ԱԺ նախագահ Հովիկ Աբրահամյանը, հիմնվելով Զաքարյանի գնահատականների վրա, հայտարարեց, թե պետական բյուջեն թալանվում է, և պաշտոնյաները պետք է պատասխան տան: Իհարկե, մամուլն ու սոցիալական ցանցերի օգտատերերն անմիջապես արձագանքեցին այս հայտարարություններին, թե, իբր, բոլոր պաշտոնյաներն ու նրանց շրջապատը ևս սրբեր չեն և տարիներ շարունակ մասնակցել են պետական բյուջեի մսխմանը:

Ռուսական լրատվամիջոցները վերջերս հաճախ են պնդում, թե նախկին խորհրդային տարածությունում ինտեգրացիոն գործընթացները ոչ միայն հաջողությամբ զարգանում են, այլև մոտենում են իրենց տրամաբանական ավարտին։

Իրանի արտաքին քաղաքականությունն իրենից ներկայացնում է մի բազմավեկտոր գործընթաց, որը նպատակամիտված է խիստ հավակնոտ խնդիրների լուծմանը, խնդիրներ, որոնք Իրանին տարածաշրջանային մեծատերության դեր են վերապահում։ Այդ խնդիրները միշտ չէ, որ իրացվում են, և, ըստ էության, չեն էլ կարող իրացվել` կապված քաղաքական, ներդրումային և տնտեսատեխնոլոգիական ռեսուրսների լիարժեք օգտագործման անհնարինության հետ։

Գերմանիայի արտաքին քաղաքականությունը վերջին 100 տարում զարգացել է զիգզագաձև. ունեցել է վերելքներ և անկումներ` արտացոլելով համաշխարհային միջազգային հարաբերությունների բոլոր միտումները և Եվրոպայի ժողովուրդների ճակատագրերի ամբողջ ոդիսականը:

Հինգերորդ գումարման Ազգային ժողովի հերթական նստաշրջանն ավարտվեց արտահերթի խոստումով: Տարօրինակ է, չէ՞, որ օրենսդիրներն ու գործադիրները երբեք չեն կարողանում տեղավորվել իրենց իսկ սահմանած նորմերի մեջ` մշտապես հերթական նստաշրջանի ավարտից հետո հրավիրվում են արտահերթ նստաշրջաններ ու նիստեր: Գուցե պետք է փոխե՞լ յուրաքանչյուր նստաշրջանում քառօրյաների թիվը, եթե աշխատանքը կա ու պետք է անել: Պետք է ընդամենը հաշվարկել: Ճիշտ հաշվարկել: Թե՞ կառավարություն-խորհրդարան օրինագծային ատկատը չի հաշվարկվում` կյանքի թելադրանքով:

Իրանում ընտրություններն ավարտվեցին: ԱՄՆ-ը որոշում կայացրեց օգնելու սիրիացի ապստամբներին: Մի փոքր ևս, ու Սիրիան կվերածվի թռիչքների համար փակ գոտու: Այս պահին ընթանում է Մեծ ութնյակի գագաթնաժողովը: Ռուսաստանը դեմ չէ իր վարձկաններին հանդերձավոր խաղաղարարների պես ուղարկելու Գոլանի բարձունքներ:

Աշխարհը` աշխարհով, մերոնք` իրենց «դարդ ու ցավով»: Այն պահին, երբ մեր շուրջն ամենաիսկական իմաստով վերաձևվում է աշխարհը, Հայաստանում բավականին տարօրինակ պայքար է գնում սեփական տեղի ու դերի համար: Թիրախը, ինչպես միշտ, 2017-ի, 2018-ի ընտրություններ կոչվող «հայկական վերադասավորություններն» են, որին «հասնելու» համար նախ պետք է տիրանալ վարչապետի «բարեբաստիկ» աթոռին:

Չորս տասնամյակ է, ինչ Սիրիայում սոցիալիստական հակման պետական վարչակարգ է։ ԲԱԱՍ կառավարող կուսակցության սոցիալիզմը մի «կիսամիջոց» է, արաբական նացիոնալ-սոցիալիզմի որոշակի սխեմա` բազմաթիվ տեղային, մեծ չափով խոտոր տարրերով, նախ և առաջ իսլամի հանդեպ լոյալությամբ։