2014 թ. հունվարի լույս 20-ի գիշերը ղարաբաղա-ադրբեջանական շփման գծի հյուսիսարևելյան (Ջրաբերդ) և հարավարևելյան (Կորգան) ուղղություններում արձանագրվեց Ադրբեջանի ԶՈՒ դիվերսիոն խմբերի միաժամանակյա թափանցման փորձ։ ԼՂՀ ՊՆ մամուլի ծառայության պաշտոնական հաղորդագրության համաձայն, Արցախի ՊԲ առաջապահ ստորաբաժանումները, հավաստանշելով ադրբեջանական դիվերսիոն խմբերի գործողությունները, երկու ուղղություններում էլ անցան կազմակերպված պաշտպանության։

2013-ից սլացիկ 2014-ին անցավ գազի խնդիրը: Երբ անցյալ տարեվերջին արտահերթ նստաշրջանում դետեկտիվ քվեարկությամբ Ազգային ժողովը վավերացրեց հայտնի համաձայնագիրը, ակնհայտ էր, որ հարցը փակված չէ: Պատճառը քվեարկության կասկածելի ընթացքն ու արդյունքը չէր, պատճառը բուն համաձայնագիրն է, որ ամրագրում է կողմերից մեկի իրավունքները, մյուսի՝ պարտականությունները:

Աշխարհաքաղաքական զարգացումներն այսօր ընթանում են երկու ուղղություններով` ուկրաինական և իրանական: Երկուսն էլ սերտորեն առնչվում են Հայաստանին: Վերջնական վերադասավորությունները լուրջ անդրադարձ են ունենալու նաև Հայաստանի վրա:

Մարդու տարրական, ըստ էության, հուզական-հոգեբանական վիճակը՝ «երազանքը», մեկընդմիշտ հասարակական, գաղափարախոսական, անգամ քաղաքական տերմին է դառնում։ Բացի այնպիսի հասկացություններից, ինչպիսիք են, օրինակ, «ազատության երազանքը», «պայծառ ապագայի երազանքը», հանդիպում են նաև այդ «նվիրական ցանկության» ավելի գիտահակ (դոկտրինային) տարատեսակներ։ Ժամանակին ԽՍՀՄ-ը հանդգնեց հռչակել «մարդկության երազանք» հասկացությունը, բայց, ըստ երևույթին, կոմունիստների մեջ պակասում էր համոզմունքների անսասանությունը, և անհրաժեշտ պահին ոչ ոք թիկունք չկանգնեց սոցիալիստական ընտրության երազանքին։

Կրկին անդրադառնանք նախարար Արմեն Մովսիսյանի հայտարարություններին։ Նա տեղեկացրեց, որ առաջիկա հինգ տարում Հայաստանը կկարողանա 800 մլն դոլար տնտեսել ռուսական գազի արտահանական տուրքի վերացման հաշվին, իսկ «ՀայՌուսգազարդի» 20 % բաժնետոմսերը «տրվել են կուտակված պարտքերի մարման համար»։ Ի՞նչ պարտք, ո՞ր պարտքերի։ Որոնց մասին տեղյակ չէին ո՛չ Վ. Պուտինը, ո՛չ Վ. Սարգսյա՞նը։

Աշխարհում միշտ պատերազմ է: Եվ միշտ չէ, որ չարի ու բարու հակասությունները համարժեք են պատերազմին ու խաղաղությանը: Աշխարհում միշտ պատերազմ է: Եվ դա ճշմարտություն է ոչ միայն աշխարհագրական իմաստով, երբ որևէ տեղ մարդիկ կռվում են ներքին կամ արտաքին թշնամու դեմ կամ ժամանակի առումով, որովհետև ինչ-որ տեղ միշտ կրակում են: Աշխարհում միշտ պատերազմ է:

Չորս օր է մնացել օլիմպիադայի մեկնարկին, սակայն աշխարհի ուշադրությունը ոչ թե Սոչիի, այլ Մայդանի վրա է կենտրոնացած, իսկ այնտեղ իրավիճակը հանգուցալուծվելու միտումներ չի դրսևորում: Եթե չասենք՝ հակառակը: Յանուկովիչը «բյուլետենի» մեջ է: Ազարովը հրաժարական է տվել: Կլիչկոն ու մյուս ընդդիմադիրները հանդիպում են Քերիի հետ:

Երբ այստեղ՝ Շանհայում, ես առիթ եմ ունենում զրուցելու դստերս ընկերների՝ ռուսաստանցի ուսանողների հետ, որոնք անկեղծորեն մտահոգվում են իրենց երկրի համար և անկանխակալորեն են գնահատում չին-ռուսական հարաբերությունների մակարդակը, խնդիրների ու միտումների մասին երկար բանավեճերից հետո, ի վերջո, հանգում ենք այն հետևության, որ բացասականն ամենից հաճախ ստացվում է նրանից, որ ռուսները գործում են «սովետական ձևով», վերևից նայելով, որ նրանք չեն հասկանում ու չեն էլ ուզում հասկանալ ո՛չ չինացիների ներկա ինքնագիտակցությունը, ո՛չ շահավետ առևտուր անելու նրանց կարողությունը, իսկ մեղմ նրբանկատությունը թուլություն են համարում, ինչը բնավ էլ այդպես չէ։

Սնանկության այնպիսի «Բաց դաս», ինչպիսին ցուցանեցին թե՛ հայրենի խորհրդարանը, թե՛ յուր ընդդիմությունը, երբեք չէր եղել հայոց բազմաչարչար, ամեն բան տեսած պառլամենտարիզմի պատմության մեջ:

Վաղվանից սկսվում է փետրվարը: Հայոց փետրվարը նոր պետականության պատմության մեջ հասցրել է մի քանի անգամ շրջադարձային դառնալ: 1988, 1998, 2008: Այդ տրամաբանությամբ 2018-ն է լինելու հաջորդ շրջադարձը: Բայց մեր ժամանակները ոչ միայն արագացել են, այլև անկանխատեսելի են դարձել: Որևէ կանխատեսում, որքան էլ փաստարկված լինի, իրականություն դառնալու երաշխիքներ չի տալիս: 2014-ի փետրվարը կարող է կամրջել հայոց շրջադարձերի տասնամյակները, կարող է աննկատ անցնել: