Քանի դեռ քաղաքագետ ու վերլուծաբան, լրագրողի ֆունկցիա որդեգրած, շարունակում են պատմել թե շիմպանզեն ինչ է արել, ինչ է անում և ինչ է անելու, բնակչությունն էլ ականջները կախ, ուղեղն անջատած, ձեռքերը ծալած լսում է սրանց, մտածում ես, որ շիմպանզեն ինչ անում է, լավ է անում։ Միևնույն է, ոչխարի դրախտավայրը սպանդանոցն է։

Էս ամենը գալիս է նրանից, որ իրենց պատմաբան համարող շատերը կամ նրանք, ովքեր կարծում են, թե պատմությունը լավ գիտեն, Գինեսի ռեկորդների գիրքը շփոթում են «Պատմություն» առարկայի հետ:

Գերբի վրայի առյուծն ու արծիվը փոխարինել շակալով և ուղտով:

Հատված «Գեբելսի ճակատագիրը» ֆուտուրիստական տրագիկոմեդիայից։

Մի պահ նայեցի ՄԱԿ-ի անվտանգության խորհրդի նիստը։ Ուրեմն, մի դահլիճում հավաքվել են մի 100-150 հոգի, հերթով մեկը ելույթ է ունենում, մյուսները յանի լսում են։

Ադրբեջանցիներն Արավուսից գողացած ոչխարները վերադարձրել են: Ոչխարները գոհ են և երջանիկ:

Ամեն օր գործի գալիս նկարում եմ ՀՀ թիվ 1 տոնածառի հավաքման գործընթացը։

Երբ տոներից հետո դասերը սկսվեցին, ամեն տարվա նման գնացի դպրոց՝ զինղեկ ընկերոջս վարած դասերին հետևելու: Դրանք վերջին տարիների իմ ամենամեծ ուրախությունն են, քանի որ ընկերս աշակերտներից այնպիսի զինվորներ է սարքում, որ նրանք իրենց սովորածը նույնիսկ բանակային երկամյա բարդակում չեն մոռանում: Իմ բախտից, այդ օրը գործնական պարապմունք էր, և աշակերտները պիտի զենք քանդել-հավաքել սովորեին: Ողջունեցի, նստեցի վերջին շարքում, որ ոչ մեկի ուշադրությունը չշեղեմ:

Եթե մենք հունվարի 13-ին հին Նոր տարի ենք տոնում, ինչի՞ համար մյուս տոների հինն էլ չենք տոնում։ Ասենք՝ ծնունդը։ Տոնեցիր ծնունդդ՝ շնորհավորանքներ, նվերներ, մեկ էլ՝ 13 օր հետո, հին ծնունդդ ես տոնում։ Դե, բարի՛ եղեք, թանկագի՛ն ընկերներ, հարևան-բարեկամներ, նորից շնորհավորեք, նորից նվերներ առեք։ Ի՜նչ վատ է։