Հայաստանի վարչապետի պաշտոնը զբաղեցնողը, ինչպես արդեն հայտնի է, մեկ շաբաթ առաջ հայտարարել էր, որ ոչ ինքը, ոչ էլ Երևանի որևէ այլ պաշտոնական ներկայացուցիչ երբեք չի այցելի Բելառուս, քանի դեռ Ալեքսանդր Լուկաշենկոն նախագահ է:

«Խաղաղության խաչմերուկի ճարտարապետը» շարունակում է ցուցադրել դիվանագիտական անգրագիտության մաստեր կլաս: Երբ կարիք չկար Իսրայելի հետ մերձենալու՝ այնտեղ դեսպանատուն էր բացում՝ խնդիրներ ստեղծելով Իրանի հետ...

«Տուզիկ» Նիկոլը շարունակում է իր հակաբելառուսական դեմարշները:

Երեք ազդակ, որոնք եթե տեսնում ես մեկի մոտ, ուրեմն, պոտենցիալ նիկոլական է, եթե նույնիսկ ընդդիմադիրի տեղ է դնում իրեն ու քրֆում է սրանց...

Արևելահայ աշխարհաբար գրականության հիմնադիր, «Վերք Հայաստանի» հեղինակ Խաչատուր Աբովյանի թոռ Կոնստանդինի վերաբերյալ 1897 թ․ փետրվարին Թիֆլիսի «Արձագանք» թերթը այսպիսի լուր տպագրեց․ «Կրթական ասպարիզում իւր բարեգործութեամբ յայտնի մեծ․ պ․ Աղէքսանդր Մանթաշեանը որոշեց Խաչատուր Աբովեանի անդրանիկ թոռ Կոնստանդին Աբովեանին, որ մի 18 տարեկան երիտասարդ է և իւր միջնակարգ ուսման ընթացքը առաջիկա մայիսին աւարտում է Գէորգեան ճեմարանում, իւր թոշակաւոր ընդունելով, ուղարկել Գերմանիա, բարձրագոյն ուսում ստանալու համար»։

Ադրբեջանի հաջորդող պահանջներից է ՀՀ Սահմանադրության և Անկախության հռչակագրի փոփոխությունը՝ըստ իրենց ճաշակի. սա, կարծում եմ, բոլորին հայտնի է:

Հայաստանի խորհրդարանում այսօր խմբակային լյուստրացիա է։ ԵՄ-ին անդամակցելու անվան տակ հավաքվել են իրենց արևմտամետ հռչակածները, որոնք իրականում թուրքական 5-րդ շարասյան գործառույթ են իրականացնում՝ գիտակցաբար կամ անգիտակցաբար...

Մի տարի, կարծեմ՝ 32 թվի աշնանը, այնպես պատահեց, որ Մանուկ Աբեղյանը և ես միասին էինք Արզնի կուրորտում. կենում էինք միևնույն սենյակում: Այդ նույն ժամանակ Արզնիում էր նաև մեր վաստակավոր պատմաբան Լեոն: Նա ապրում էր կից սենյակում, օգտվում նույն պատշգամբից:

Արցախը չճանաչեցին, որը գոյություն ուներ ու մեր առաջնահերթ հիմնախնդիրն էր, բայց ճանաչում են մի բան, որը նախ գոյություն չունի որպես այդպիսին, բացի այդ էլ, Հայաստանի Հանրապետության առաջնահերթ հիմնախնդիր չի հանդիսանում...

Չգիտեմ՝ նո՞ր երևույթ է, թե՞ հին, բայց, ամեն դեպքում, սարսափելի է. տպավորություն է, որ շատերը, ցավոք, հասարակության ճնշող մեծամասնությունը ամեն օր սպասում է, թե ո՞վ է մի տեղ սայթաքելու, որպեսզի ոչնչացնեն, կոտրեն, փչացնեն մարդուն։