Վերջին օրերին, դե երևում է, որ սովորականից ակտիվ եմ, ահագին մարդկանց հետ շփվեցի։
Իրավիճակը տխուր է, շա՜տ տխուր է։
Իմ շրջապատը համեմատաբար կրթություն ստացած մարդիկ են, նվազագույնը՝ բարձրագույն, էլի։ Հայաստանի համար նորմալ փող են աշխատում, դեռ կարող է՝ մի բան էլ ավել, նման բաներով չեմ սիրում հետաքրքրվել։
Էն միջին խավ, էլի, որ ասում են։
Հիմա ի՞նչն է էլի տխուր։
Էդ մարդիկ 0 պատկերացում ունեն պետության մասին։ Բառիս բուն իմաստով՝ 0։ Էն նոտարի, թաղապետարանի, կառավարության շենքի տեղն իմանալը հաշիվ չի։
Չգիտեն՝ ի՞նչ է նշանակում ժողովրդավարություն, իրավունք, իշխանություն։ Ո՞նց է էդ իրավունքը իրացվում, ինչի՞ է պետք դա իրացնել, որո՞նք են դրանց ձևերը։
Արդյունքում՝ ունենք քաղաք, որի քաղաքապետին ընտրել է մի քանի մարդ, և էդ քաղաքապետը ոչ մի կապ չունի էդ քաղաքի բնակիչների հետ։
Ունենք երկիր, որտեղ ղեկավարում է մեկ հոգի, կատարում է թշնամական երկրի ղեկավարի ուղիղ հրամանները և էլի ոչ մի կապ չունի էդ երկրի և էդ երկրի բնակիչների հետ։
Եվ ունենք փոքրաթիվ, էս ամենը իմացող և հասկացող մարդիկ, որոնց փողոցում ծեծում են, ունեզրկում են, ազատազրկում են, և ուղղակի էս մարդիկ ոտքի վրա մաշվում-գնում են։
Է՜հ, Աստված հոգիներդ լուսավորի՝
Արմեն Գրիգորյան
Խնդրում եմ օգնեք էս ցանկը լրացնեմ։
Հրաչյա Խաչատրյան