Նիկոլ Փաշինյանը մարտի 16-ին հայտարարել է. «Ի վերջո Երևան քաղաքում երկարաժամկետում պետք է ոչ մի բուհ չլինի, և «Ակադեմիական քաղաքից» դուրս ոչ մի բուհ չպիտի լինի»։
Այսօր վերադարձել եմ Տավուշի մարզից։ Հանրության հետ մտադիր եմ կիսվել երկու հարցի վերաբերյալ։
Առաջինը դա հանրապետության առաջին պաշտոնյային ուղեկցող ավտոշարասյան անձնակազմի հաբռգած պահվածքն է ավտոմայրուղիների վրա։
Մոտ մեկ տարի առաջ միջազգային ֆորումներից մեկի հետնաբեմում շփվում էի խորհրդատվական ընկերության ղեկավար մի իտալացու հետ: Մոտավորապես իմ տարիքի էր, աշխարհով մեկ շրջագայող ու տարբեր տարածաշրջաններում բիզնես անող, միջազգային քաղաքական կոնյունկտուրան լավ ընկալող: Քննարկման ժամանակ եկանք-հասանք Հայաստան...
Մարդիկ կային, որ ապրիլյան քառօրյա պատերազմին Ռուսաստանին մեղադրում էին, թե՝ չկանգնեցներ պատերազմը, հասել էինք մինչև Կուր-Արաքս։ Նույն մարդիկ վերջին պատերազմին արդեն մեղադրում էին, թե՝ չօգնեց, դրա համար թուրքը մտավ Շուշի։
Հայ տղամարդու պահվածքը հիվանդագին է: Ադրբեջանցու՝ տարիներ շարունակ տևող պերմանենտ նվաստացումը, նրա կողմից չի արժանանում պատասխանի, դրան գումարվում է նաև տեղի ունեցող դժբախտության սթափ վերլուծության անհնարինությունը, որին նպաստում են նաև վաճառված վերլուծաբանները, և ստացվում է այն ինչ ստացվում է:
Թուրքիայի նախկին վարչապետ, Թյուրքական պետությունների կազմակերպության(ԹՊԿ) ավագների խորհրդի նախագահ Բինալի Յըլդըրըմը Բաքվից հնչեցրել է հերթական անգամ թուրքական և ադրբեջանական համատեղ պահանջները.
Արդյո՞ք պատահականություն է սեպտեմբերին Իսրայելի հարձակումը, հատկապես՝ սեպտեմբերի 27-ից ավելի ուժգին, ինտնեսիվ հարձակումները Լիբանանի վրա։ Ադրբեջանի հետ սերտ ռազմական համագործակցության մեջ գտնվող Իսրայելը ի՞նչ ակնկալիքներ ունի սեպտեմբերին սկսած ռազմական գործողություններից, ու՞ր է փորձում այն տանել, ո՞ր տարածաշրջան է փորձում տեղափոխել։