Կորսված պատմական հայրենիքից վերադառնում ես կորցնելու շեմին կանգնած հայրենիք ու ամոթից չես էլ ուզում մեռնել, որովհետև մեռնելու արժան էլ չես...
Լուռ եմ։ Սիրտս ընդառաջ է գնում ինքն իրեն, ու մի ծանր քար, որ թվում է պետք է ցած ընկներ, առերեսվելով իրականությանը, դառնում է մի մեծ քար ու մնում սրտիցդ կախ ընկած, որովհետև չես կարողանում փրկել հողը, որի համար հողը բերանը բացել ու հետը տանում է եղածը։ Սպասումներն էլ են շղթայված, որովհետև ոչ խիղճ կա, ոչ ամոթ, Աստված էլ` կա, բայց Աստծոն մոտ չենք գնում։ Միայն ու միայն մեր պետքի համար, ու սխալների պոչը բռնած, հաստատակամ` առաջ։
Արթուր Հայրապետյան
18.10.2024
2024 © Irates.am
Բոլոր իրավունքները պաշտպանված են: Մեջբերումներ անելիս ակտիվ հղումը Irates.am-ին պարտադիր է: Կայքի հոդվածների մասնակի կամ ամբողջական հեռուստառադիոընթերցումն առանց Irates.am-ին հղման արգելվում է: Կայքում արտահայտված կարծիքները պարտադիր չէ, որ համընկնեն կայքի խմբագրության տեսակետին: Գովազդների բովանդակության համար կայքը պատասխանատվություն չի կրում: Էլեկտրոնային հասցե՝ info@irates.am |