Հայաստանն այսօր հայտնվել է Ալեքսանդրապոլի ու Կարսի պայմանագրերի արանքում։
Մեկ դար անց Հայաստանը հայտնվել է անդունդում ու պատմությունը կարծես կրկնվում է։
1920-ին Արևմուտքը սկզբում ոգեշնչեց, հետո միայնակ թողեց, իսկ ամենավերջում «փուռը տվեց» հայերիս, որի արդյունքում թուրքերը գրավեցին Ալեքսանդրապոլն ու հասան մինչև Երևանի մատույցներ։
Չինացի մեծ ստրատեգ Ասում Ցզին ասում էր, որ Բանակը չի՛ կարելի կառավարել քաղաքացիական օրենքներով ճիշտ այնպես, ինչպես չի կարելի պետությունը կառավարել ռազմական օրենքներով։
Պնդում եմ՝ Աշոտիկի չակերտավոր առևանգման թեման արհեստական էր ու իրենից ներկայացնում էր հասարակության ուշադրության վեկտորային շեղման օպերացիա՝ Իտալիայում առգրավված 800 միլիոն դոլարին համարժեք կոկաինի և Հայաստանում առգրավված 1 տոննայի սկանդալային լուրից։
Մաքիավելիական պրագմատիզմը հիմնավորում է այն, որ, օրինակ, ոստիկանները, դատավորները, տասովչիկները և այլք, որոնք օրենքից դուրս ծառայություններ են մատուցում իշխանություններին, պետք է նաև ստանան այդ ծառայությունների «վարձատրությունը»։
Իրերն անվանենք իրենց անուններով: Կատարվել է ահավորը: ՔՊ-ական անասունը յոթնամյա արցախցի երեխային իջեցրել է ճանապարհին, ամայի վայրում, Նիկոլին չսիրելու համար: Այդ մասին պատմում է հենց ինքը՝ այդ գարշելին:
Ա՛յ Դավիթ: Սա անելու՞ բան էր, որ դու արիր... Բա քո հեր Մհերի, քո պապ Սանասարի երկրում մի ծիծ չկա՞ր, որ ուտեիր, հզորանայիր: Պարտադիր պիտի օտարի՝ Իսմիլ Խաթունի կու՞րծքը ուտեիր...