Նիկոլ Փաշինյանն իր ընտրազանգվածին շատ լավ է ճանաչում ու գիտի, թե ինչը կարող է նրան հրապարակ բերել ու իր դեմ տրամադրել։ Նա այդ զանգվածին կարողացել է 2,5 տարում լավ պատրաստել ու համապատասխան աշխատանքներ տանել նրա գիտակցության հետ։ Այս պահին էլ նա կարողանում է իր բռում պահել այդ մարդկանց։ Այսօր մեր հասարակությունը, ինչպես երբևէ, հստակ ցույց է տալիս մեր դժբախտությունների ակունքները, հայելու պես արտացոլում նախորդ տարիներից բույն դրած բոլոր հակազգային քայլերը՝ սկսած կրթությունն ապազգային և անհասկանալի համակարգ դարձնելուց մինչև «որտեղ հաց, այնտեղ կաց» մտքի հրաշալի յուրացում։ Որքան էլ տհաճ ու ցավալի է, բայց ստամոքսային հարցերը մեզ համար առաջնային են դարձել։ Մենք, որպես պետություն, չունենք հստակ ձևակերպված ազգային գաղափարներ, նպատակներ, ըստ այդմ, իսպառ բացակայում են հավատարմությունն ազգային որևէ գաղափարի, անձեռնմխելի արժեքները, կարմիր գծերը և ամենաահավորը՝ հայրենիք պահելու սրբազան սարսուռը։ ՈՒնենք պետականություն (դեռ), բայց ոչ պետականամետ մտածողություն։ ՈՒ այսօրվա հանգրվանին հասանք՝ հետևողականորեն մսխելով ամուր պետություն ու պետականություն ունենալու բոլոր հնարավորությունները։ Շատ խորն են մեր վերքերը, շատ ցավոտ է մեր հիվանդությունը, որի բուժումն անհուսալիության պես բարդ է ու թվում է, թե անհնարին։
Հայրենիքն այսօր շատերի համար ընդամենը տարածք է, որտեղ լավ է այնքան ժամանակ, քանի գրպանում գումար կա, իսկ սառնարանում՝ լիքը սնունդ։ Փաշինյանը բոլորից լավ է ընկալել այս բանաձևը։ Նա հրաշալի գիտի, թե իր պես մտածողները երբ են ըմբոստանում, աշխարհը շուռ տալիս։ Դրա համար նա պատերազմից անմիջապես հետո ձեռնամուխ եղավ կործանվող տնտեսությունը իբր փրկելու գործին ու իր մոտ կանչեց իր օրոք առավել բարգավաճած գործարարներին։ 2,5 տարի առաջ «Երևան սիթիները» բոյկոտելու հրահանգ տվածի և Սամվել Ալեքսանյանի լուսանկարը շա՜տ խորհրդանշական էր։ Մնում է՝ «հպարտ քաղաքացուն» հարցնել՝ 2 տարի առաջ ու՞մ կամ ի՞նչն էիր բոյկոտում, որ այսօր այդ գործարարն ավելի մեծ արտոնություննե՞ր ստանա, դու նույն աղքա՞տը մնաս, իսկ քեզ այդ գործին լծողն էլ անգամ հայրենիքդ ձեռքիցդ խլի ու քեզ դարձնի հայրենազու՞րկ։ Ի՞նչ ստացար՝ լավ ապրելու համար փողոց ու խաչմերուկ փակելով. ֆինանսական, առողջապահական կոլապս, հայրենազրկում և, ինչպես քայլող ղեկավարդ էր հուշում, կրկին դարձար «Դեր Զորի ճամփորդ»։
Ցավալիորեն պարզվեց, որ դոլարի փոխարժեքի չափ էլ չկա Արցախը, այս օրերին հանրային վայրերում ավելի շատ քննարկում են դրամի արժեզրկումն ու դոլարի բարձր գինը, քան հայրենիքի կորուստը։ Այն մարդիկ, որոնց գիտակցությունը սթափ է ու դեռ 2,5 տարի առաջ մշտապես ահազանգում էին խնդիրներից, հիմա էլ, չհաշտվելով անսահման մեծ կորստի հետ, փորձում են նույն պատի հետ կռիվ տալ, բայց մի պարզ իրողություն հաշվի չեն առնում. Հայաստանում խելացի մարդու տեսակն է պարտվել, որից հետո ցանկացած թշնամի հեշտությամբ հասնում է իր նպատակին։
Ռուզան ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ