Մղձավանջ

Գրչի ծայրից ի՛մ արյունն է հոսում՝

ճերմակ ու նվազող թղթի վրա,

դրախտ կոչված այս հին,մութ քաոսում

մոռացել ենք տեղը լույսին տանող դռան:

Ես չե՛մ եղել անցյալ,ես չե՛մ եղել ներկա,

այս դաշտավայր կոչվող դուռ-ակոսի,

մեկը ասաց՝այստեղ ապագա կա՛,

մեկը՝ երակ բացեց արնահոսի:

Եվ նրանք էլ, ովքեր երազատենչ եղել,

կա՛վ են ծորում դեղին մոմացոլքին:

Արարողը կավից ինքն իրեն է շինել

ու թողել է ջրում՝ անկապ հոսի:

Նորայր Գրիգորյան

Մեկնաբանություններ