Քանի որ վերջին շրջանում Ադրբեջանի բռնապետ ղեկավարը խոսում է չափազանց շատ, և մեծ քանակի նյութեր են կուտակվում, ցանկանում եմ ուղղակի պարբերաբար ելույթներից որոշ հետաքրքիր հատվածներ տեղադրել, որոնք սովորաբար կորում են լրահոսում։

Հայաստանում ամեն օր մի բլուր, կամ սար հանքաքարի ձևով քանդում ու վերացնում են։

ՈՒրախանալու բան չկա։ Էն, որ մենք վառոդով լցված տակառի վրա ենք նստած, գաղտնիք չի։ Հիմա՝ մոտակայքում կրակ ա բռնկվել, որը կարող ա ծառից ծառ անցնելով շատ արագ մեզ հասնել, ու դա հե՛չ զվարճալի չի։

Բոլոր երկրներում կառավարման ֆինանսական և ուժային լծակները գտնվում են վերնախավի ու իշխանությունների ձեռքին։

Հիշում եք չէ՞ էն անեկդոտը, որ չուկչան ասում էր` «ամենատուպոյին հայն է»: Երևակայեք` ճիշտ էր ասում:

Ընդամենը 50 տարի առաջ Հայաստանը, լինելով Խորհրդային մանրէաբանական գիտության առաջատար կենտրոններից մեկը, զգալի ռեսուրսներ ուներ միկրոօրգանիզմների և դրանց դեմ պայքարի մեթոդների ուսումնասիրման համար: Այսպես, 1972 թվականին Աբովյանի Հայկական ԽՍՀ Գիտությունների ակադեմիայի մանրէաբանության ինստիտուտը դարձավ Խորհրդային Միության ընդհանուր և կիրառական մանրէաբանության առանցքային կենտրոններից մեկը:

Երբ ԱԺ նախագահը հայտարարում է, որ այս կառավարությունն է ամենաշատն արել Հայաստանի անկախության ամրապնդման համար, արդյո՞ք դա նշանակում է, որ Արցախի կորուստն ու հազարավոր զոհերը ոչ թե պարտության արդյունք է, այլ միտումնավոր կազմակերպված է եղել հանուն Հայաստանի «անկախության»։

Էրդողանը անհանգստացած է, պնդելով, որ Իսրայելը ձգտում է զավթել նաև Ավետյաց Երկիրը: Մի քանի հարցադրումներ...

Ադրբեջանը փորձում է «թեժ» պահել տարածաշրջանը հայտարարությունների տեսքով, ժամանակ առ ժամանակ սահմանում իբրև թե հայկական կողմից կրակոցների մասին: Բաքվի բռնապետի վարչակազմի կողմից տարածվող հայտարարությունների նպատակն այն է, որ ցույց տան, թե հայ-ադրբեջանական հարցը լուծված չէ, թե հայկական կողմը նկրտումներ ունի։ Հայկական կողմը մշտապես հերքող հայտարարությանը կից նաև պատասխան հայտարարություն է տարածում, որ առաջարկում է Ադրբեջանին ստեղծել մոնիթորինգային խումբը, որը կդիտարկի ու կքննի նման կրակոցների ճշմարտությունը, մեղավորությունը։

Իրավիճակը լավ չպատկերացնելու և ազգային անհոգության հիմքում սեփական պատմության չիմացությունն է։ Մենք գիտենք Գնթունիկի «պեռոժնու» գինը, բաղադրությունը, լավն ու վատը, բայց երբեք չենք մտածի, որ Բաշ-Ապարանի կռիվը այդ կողմերում է տեղի ունեցել...