Մարդիկ, որոնց թվում է, թե՝ վերջ, սա երկրի վերջն է, ով ինչ հնար ու հունար ունի, քանի դեռ հնար ունեն, մտածում են հնարավորինս գռփելու, հարստանալու, մեռնող երկրից իրենց «քյարը» պոկելու, կլորիկ գումարներ, տներ, ավտոներ այստեղ ու դրսերում հետ գցելու մասին, այլասերվում, փչանում, հղփանում են մինչև վերջ՝ մարդկային բոլոր արժեքներն ու իրենց հիմնական պարտականությունները մոռացած, ասեմ, որ չարաչար սխալվում են, ամեն ինչի համար կա հատուցում: Այսօր գլուխներս խառն են, բայց շատ շուտ գնահատական կտրվի այս օրերի ձեր արարքներին, պատիժն էլ չի ուշանա:

«Հայաստան» խմբակցությունից մի պատգամավոր կար, Սյունիքի մարզից էր, որ օրը հինգ անգամ Աննա Հակոբյանից հրապարակային ներողություն էր խնդրում:

Արցախի Վանք գյուղից, հանրաճանաչ Գրիշան ուղերձ է հղել համայն հայությանը և Պուտինին։

Որպեսզի հասկանանք Արցախի ողբերգության տրամաբանությունը, «Կնքահայրը» ֆիլմից երկու դրվագ վերլուծենք։

Արցախցիները նախընտրում են սոված մնալ ու չհանձնվել, քան ընդունել թշնամու առաջարկած սնունդ տեղափոխելու «այլընտրանքային ճանապրհը»: Սա զուտ նրանց համար, ովքեր ասում էին՝ դե թուրքի հետ կողք-կողքի արցախցիներն ապրել են, հիմա էլ կապրեն:

Ամիսներ առաջ ադրբեջանական քարոզչական լրատվականները մի սցենար էին տիրաժավորում, ըստ որի, «վայրի կատվին», տվյալ դեպքում՝ Արցախին և արցախահայությանը, կարելի է շատ հեշտ դարձնել ընտանի ձեռնասուն, եթե նրան պահես սոված և, աստիճանաբար օղակը սեղմելով, սկսես ենթարկեցնել քեզ․ ըստ այդ մոդելի՝ «վայրի ու անհնազանդ գազանը» դառնում է հլու հնազանդ, սկսում է լսել բոլոր ցանկությունները, ապա կատարել հրամանները և, շատ կարճ ժամանակ անց, դառնում է քո «դվարնյաշկան»։

Ալիևը պարբերաբար հայտարարում է, որ Հայաստանը ստիպված է կնքել «խաղաղության պայմանագիր»։ Նիկոլը նույնպես հետ չի մնում և առավոտից երեկո խոսում է «խաղաղության պայմանագրից»։

Հարևանուհուս եղբոր դին է եկել Ուկրաինայից. ռուս-ուկրաինական պատերազմի զոհ:

ՈՒրեմն, 1982 թ. սեպտեմբերին Ադրբեջան ժամանեց Բրեժնև Լեոնիդը: Նա գովեց Ադրբեջանն ասելով, որ հանրապետությունում այլևս չկա կաշառակերություն (՞), հանցագործություն (՞), մի խոսքով, Ադրբեջանն օրինակ է մնացած խորհրդային հանրապետությունների համար: