Շուտով ամեն երևանցի իր անձնական օգտագործման կոճղը կունենա Երևանում։ Եթե մեկին էլ չհասնի, բան չկա, դեռ լիքը ծառ կա կտրելու։

Եթե փորձի համար Երևանի կենտրոնում, իրար կողքի երկու դպրոց կառուցվի, ու մեկում ներդրվի սովետական կրթական համակարգը` իր դասաժամերով, կրթական մեթոդներով և մնացածով (չեմ ասում` կոմկուսի պատմություն անցնեն կամ Լենինին սրբացնեն, ասածս կրթական մեթոդների ու համակարգի մասին է), երկրորդում` արևմտյան լրիվ լիբերալ համակարգը, որտեղ կարող է լինել տրանս-ուսուցիչ, անցնեն սեռական եսիմ֊ինչ դասեր, քարոզվի սեռափոխության ազատություն և այլն,

Բոլորն ասում ու բոլորն էլ ընդունում են, որ երկրի ներսում ամենաշահութաբերներից մեկը ճանապարհներին ասֆալտ անելու բիզնեսն է։ Ու դա ոչ միայն Հայաստանում է, այլև շատ երկրներում։

Ասում է՝ դո՛ւք եք մեղավոր: Դո՛ւք գրեցիք՝ սրան բերել են, որ Արցախը հանձնի, Ալիևն էլ կարդաց ձեր գրածը, գլխի ընկավ, որ կարելի է վերցնել, մտավ, կոտորեց ու վերցրեց: Ասում է՝ դո՛ւք եք մեղավոր, որ այսօր Տավուշ ու Սյունիք է ուզում, որովհետև անընդհատ ասում ու գրում եք, Ալիևն էլ կարդում ու գլխի է ընկնում: Դո՛ւք եք մեղավոր, որ խոսում-գրում եք կրթական համակարգը քանդելուց, Արարատ ու հայություն ուրանալուց, երկիրը թալանի ու կոռուպցիայի մեջ թաղելուց: Չէ՞ որ Ալիևը կարդում է, գլխի է ընկնում ու սկսում է ձեր գրածները իրականացնել:

Ազգաքանդումի ու հողատվության արշալույսին փթիրները մի կարգախոս շրջանառեցին՝ «Ոստիկանը մերն ա»:

Վերջը ես չհասկացա մի բան` էս որ ամեն ինչ հերթով ուզում է տալ, երկրի ինքնիշխանության պահը էլ ո՞րն է։

Ձայն խավարից. - Օգնեցե՜ք, սպանու՜մ են։ Պատասխան խավարում. - Արժանի՜ ես։

Ի՞նչ կլինի, եթե գորտին գցենք եռացող ջրով կաթսայի մեջ: Նա միանգամից կմտածի, որ այստեղ կյանքին վտանգ է սպառնում, պետք է շտապ փախչել, և անմիջապես դուրս կցատկի: Իսկ ի՞նչ կլինի, եթե այդ նույն գորտին գցենք սառը ջրով կաթսայի մեջ, դնենք կրակի վրա ու աստիճանաբար տաքացնենք...

ՈՒրեմն, կառավարության նիստն էր գնում (դե, դա Բրյուսելում է, նիստը Գրիգորյան Մհերն էր վարում): Սանոսյան Գնելը հերթական անգամ սուբվենցիոն ծրագրերի համար փող էր մուրում...

Գիտե՞ք ինչու վաղուց չեմ գրում Անդրանիկի մասին: Աչքս վախեցել է: Բա որ չդիմանամ գայթակղությանն ու պատմեմ, թե միայն 1918-ին, Դիլիջանից մինչև Նախիջևան, Սյունիք ու Արցախ երթի ընթացքում քանի տասնյակ թաթար ավազակաորջեր հող ու մոխիր դարձրեց, որ տեղերի հայությունը կարողանա շնչել: