Նիկոլ Փաշինյանի հայտարարությունը՝ Հայաստանի անդամակցությունը ՀԱՊԿ-ում սառեցնելու մասին, Հայաստանի դեմ ռազմական հարձակումը անխուսափելի դարձնելու մասին էր։

ՆԱՏՕ-ի գլխավոր քարտուղար Յենս Ստոլտենբերգը մեղադրում է Չինաստանին նրանում, որ իր գործողություններով սպառնալիք է առաջացնում դաշինքի համար։ Եվ ամենազավեշտալին սպառնալիքի մեկնաբանությունն է. «Չինաստանն ապօրինի մոտենում է ՆԱՏՕ-ի սահմաններին, այն դեպքում, երբ ՆԱՏՕ-ն Ասիա չի գալիս։ Մենք տեսնում ենք Չինաստանին Աֆրիկայում, երկրագնդի մյուս ծայրամասերում։ Մենք տեսնում ենք Չինաստանի ձգտումը` զբաղեցնելու մեզ համար կարևոր հանգույցներն ու ենթակառուցվածքները»։

Այսպեսի բառերով ողբերգեր են հյուսվում, երբ հայերը սպասում են Արևմուտքից օգնության, մասնավորապես՝ Ֆրանսիայից:

Մենք ազգովի հպարտանում ենք 80 տարի առաջ երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ժամանակ գնդակահարված Միսաք Մանուշյանով (և ճիշտ ենք անում), բայց չգիտենք 6 ամիս առաջ՝ սեպտեմբերի 19-20-ին, Արցախում հերոսական կռիվ տված մոտ 250 մեր զոհված տղերքի անունները, որոնք կանգնեցին ադրբեջանական զորքի դիմաց՝ շատ լավ հասկանալով, որ գնում են գնդակահարության։ Գիտեին, որ մենակ են ու զոհվելու են, որովհետև այսօրվա Հայաստան պետությունը մեր հայրենիքն ամբողջությամբ չի ընկալում, ու այսօրվա Հայաստանը չունի որևէ դաշնակից։ Ոչ միայն տղաների անունները չգիտենք` պետական մակարդակով, չենք էլ հիշում նրանց, չենք գիտակցում նրանց արածը, նրանց վերջին արցախյան հերոսամարտը, չենք հիշում նրանց երեխաների, ընտանիքների, նրանց Մելինեների մասին։

2018 թ իշխանազավթումը ուներ մի քանի նպատակ, պատվիրատուներից Արևմուտքի համար առաջնային է ռուսական զորախմբի ամբողջական հեռացումը, թուրքական աշխարհի համար` պանթուրքիզմի ծրագրերի իրականացումը` Արցախի ամբողջական հայաթափում, Հայաստնի ինքնավարության վերացում:

Մարտունեցիների էսօրվա ակցիայի հետ կապված մի փոքր դիտարկում անեմ, որի մասին ահագին ժամանակ է ուզում էի բարձրաձայնել...

2020 թվականի հուլիսին ընդունվեց ՀՀ Ազգային անվտանգության ռազմավարությունը, որը կրում է «Դիմակայուն Հայաստան փոփոխվող աշխարհում» անվանումը։

Մյունխենահայության հետ հանդիպում կոչված ֆարսի ժամանակ Նիկոլ Անհողը սեփական դավաճանությունը, թուրքերին ծառայելը և Արցախն Ադրբեջանին նվիրելը բացատրելու համար հայտարարեց, թե իբր Արցախի ինքնորոշման հարցում միջազգաին հանրությունը մեզ մենակ է թողել:

Արևելյան սահմանից ժամկետային զինծառայողներն ահազանգում են, որ իրենց իջեցրել են դիրքերից և փոխարինել 25-օրյա հավաքների մասնակիցներով և մեկնաբանում, որ ամենայն հավանականությամբ հանձնելու են և իրենց իջեցնելը պայմանավորված է առավել թույլ դիմադրություն կազմակերպելու նպատակով։

Մինչ Արցախի կորուստը հայաստանյան հանրային դաշտում «մոդայիկ» էր այս խոսույթը՝ «սրանք եկել են Արցախը տալու», Արցախը հանձնելուց հետո դաշտ նետվեց սահմանադրություն փոխելու թեման, նույն կենտրոնի տակ աշխատող մարդիկ նոր խոսույթ են բերել՝ «սահմանադրությունը փոխում են, որպեսզի ի չիք դարձնեն անկախության հռչակագիրը, փակեն Արցախի թեման և հանեն «Հայոց ցեղասպանության» հարցը: