Վերջերս համաշխարհային լրատվամիջոցները պայթեցին սենսացիոն մի տեղեկությունից:

Դեռևս 8-րդ դասարանից գիտենք, որ զուգահեռները չեն հատվում, և կա մի ամրագրված սահմանում։ Բայց լսելով քաղաքական տարբեր ուժերի ներկայացուցիչների կարծիքը Հանրային ռադիոյի և հեռուստատեսության մասին, համոզվում ես, որ հին հույները, այդ թվում` մաթեմատիկոս Էվկլիդեսը, ղալաթ են արել։ ԱԺ-ի իշխանական և ընդդիմադիր պատգամավորներ Շուշան Պետրոսյանը, Մարգարիտ Եսայանը, Սամվել Ֆարմանյանը, Նիկոլ Փաշինյանը, Ռուբեն Հակոբյանը և ուրիշներ, խնդրո առարկայի շուրջ իրենց մտածումները ժողովեցին հեռվից ու հեռուն գնացին։

Եթե Հայաստանի քաղաքական ուժերը չեն շտապում հիշել, որ փետրվարին երկրում նախագահական ընտրություններ են, կամ այնքան են շտապում, որ մոռանում են իրենց անելիքները, Ռուսաստանը և Եվրոպան, ինչպես ճշտապահ ժամապահներ, գիտեն տեղի, ժամանակի, իրադարձության համադրման կարևորությունն իրենց նպատակների համար:

Իհարկե, կարելի էր լիքը ուրախանալ ու ասել, բացի նրանից, որ Սերժ Սարգսյանը «բաշարում» է շախմատ խաղալ` առանց նարդու զառերի, նաև տիեզերակարգն է իր կողմից, և անկախական շարժումն ու չճանաչված երկրների դեմարշը հեղեղել է աշխարհը` Կատալոնիա, Շոտլանդիա, ԱՄՆ-ի նահանգներն են ոտքի կանգնել, իսկ Պաղեստինի` ՄԱԿ-ի դիտորդ-անդամ դառնալը, ինչպես ասում են, վերջն էր:

Վերջին տասնամյակների բոլոր քաղաքական իրադարձությունները` սկսած ԽՍՀՄ-ի փլուզումից և վերջացրած արաբական հարահոս հեղափոխություններով, կարծես հաստատում են քաղաքագիտության կանոններից մեկը` կայունությունը երաշխավորվում է իշխանության փոփոխելիությամբ։

Ամերիկացիները միշտ մեծ ափսոսանքով են նայել Ադրբեջանում Թուրքիայի ունեցած ազդեցությանը։ Նավթի ու գազի այդքան կարևոր աղբյուրը, ինչպես նաև տարանցիկ երկիրը, չպետք է գտնվեր Թուրքիայի ուժեղ ազդեցության տակ։ Թեև Արևմտյան ընկերակցությունը խոսքով ողջունում էր Եվրասիայի մահմեդական երկրներում Թուրքիայի աշխարհիկ քաղաքական օրինակի տարածումը, այդուամենայնիվ, այդ երկիրը դիտարկվում էր իբրև ասիական, ու նրա չափազանց մեծ ազդեցությունն Ադրբեջանի վրա անցանկալի էր։

Հանկարծ արթնանում եք ու տեղեկանում, որ Գագիկ Ծառուկյանը որոշում է կայացրել հրապարակել իր կայացրած որոշումը: Մնում է սպասել մի քանի օր: Հետո հաջորդ հարվածը` Լևոն Տեր-Պետրոսյանն է հրապարակելու իր որոշումը:

Չէ, չենք անդրադառնալու «Ռեգնումում» տպագրված այս մտքին, նրա առաջացրած ասոցիացիաներին` հնչեցված ԲՀԿ կողմնակցից, որովհետև ապրել ենք ու ապրելու ենք` հարգելով ու խոնարհվելով լրագրողական աշխարհի ոսկե կանոնի առաջ` լրագրողը լրագրողի դեմ չի գրում:

Ժամանակին այնքան էլ ժողովրդավարություն չվայելող, ծայրաստիճան հակասական, բայց Քիսինջերի գնահատմամբ` ամերիկյան բոլոր նախագահներից միջազգային գործերում ամենախոր գիտելիքներն ունեցող Ռիչարդ Նիքսոնն ԱՄՆ-ի էներգետիկ անկախությունը հռչակեց որպես իր վարչակազմի նպատակ։ Եվ այնպես եղավ, որ այն ժամանակ դա օրախնդիր չդարձավ, և միանգամայն հասկանալի է, թե ինչու այն տարիներին աշխարհն ապրում էր էժան և դյուրամատչելի նավթի առատության պայմաններում։

ԱՄՆ-ն ու Թուրքիան, փաստորեն, երբեք չեն ծրագրել Թուրքիայի ռազմական ներկայություն Կենտրոնական Ասիայում` անգամ Աֆղանստանում ռազմական գործողության իրականացման կապակցությամբ: ԱՄՆ-ի կենտրոնական հրամանատարությունը որոշ մտադրություններ, ճիշտ է, ունեցել է Ղրղզստանում և ՈՒզբեկստանում կառավարող վարչակազմերի դեմ իսլամական արմատականների ագրեսիայի ժամանակ Թուրքիայի սահմանափակ զորախմբի օգտագործման առնչությամբ: