Երբ դեռ ամիսներ առաջ մեր թերթում տպագրեցինք «Բանակում «ռեստորանի» վերածված ճաշարանները պատրա՞ստ են կերակրելու խրամատում կռվող զինվորին» վերտառությամբ լուրը, իշխանական լրատվամիջոցները, նիկոլապաշտ «զոմբիներն» ու հայտնի ՊՈԱԿ-ի «ֆեյքերը» մեկը մյուսի հետևից սկսեցին հարձակվել մեզ վրա, թե ինչու՞ եք չուզվորություն անում, ի՞նչ վատ է, որ զինվորները ելակ ու «տրյուֆել» են ուտում:
«Իհարկե, հրաշալի է, որ զինվորը լավ է սնվում, բայց ինքներս մեզ հարց տվե՞լ ենք, թե ռազմական պայմանների համար վերապատրաստում անցած քանի խոհարար ունենք, որ պատրաստ է կերակրելու պատերազմող բանակի խրամատում կռվող զինվորին: Բանակում այժմ գործող «ռեստորանները» կարո՞ղ են ապահովել մարտի դաշտում կռվող տղաների սնունդը, չգիտեմ, վստահ չեմ: Դա նույն բանն է, որ սառը ջուրը կտրելու հաշվին տաք ջուր տան ինձ, ու դա այն դեպքում, երբ սառն ավելի կարևոր է»,- հարց էինք բարձրացրել մենք: Պատերազմը ցույց տվեց, որ անհանգստությունը տեղին էր: 44 օր շարունակ զինվորին ոչ թե մասնավոր ընկերությունը, այլ անհատներն ու կամավորներն էին սնունդ հասցնում: Բոլորիս աչքի առջև Հայաստանի տարբեր քաղաքներ ու գյուղեր զինվորի համար սնունդ էին հավաքում ու ռազմաճակատ ուղարկում: Դրանցում իհարկե, ելակ չկար, որովհետև կռվող զինվորի համար առաջնայինը ոչ թե համով-հոտով սնվելն է, այլ սոված չմնալը: Պատերազմի օրերին հենց Ազգային ժողովում ինձ մոտեցավ արդեն նախկին պաշտոնյաներից մեկն ու հարցրեց. «Դուք էիք, չէ՞, գրել բանակի սննդի մասին լուրը»: Դրական պատասխանից հետո՝ անկեղծացավ. «Դե ճիշտ էիք գրել, էլի: Դաշտային խոհարարների կարիք ունի բանակը, զինվորներին չոր սնունդ է պետք, ոչ թե ելակ»:
Բանակում իբրև թե նորամուծություն անելն ու սնվելու կարգի փոփոխությունը Նիկոլ Փաշինյանի հերթական մանիպուլյացիան էր՝ հասարակությանը ցույց տալու համար, թե ինչքան մտահոգ է, ինչպես է ցավում զինվորների համար: Բայց բանակում զինվորին պետք է սովորեցնել պատերազմի ժամանակ ողջ մնալու արվեստը, իսկ դա, հաստատ, ռեստորանային խոհանոցով չեն անում:
Սևակ ՎԱՐԴՈՒՄՅԱՆ