Ռուսաստանն ուժեղացրել է նախկին սատելիտների վերահսկողությունը

Լեռնային Ղարաբաղից բացի, Ռուսաստանը ժառանգել է ևս երեք սառեցված հակամարտություններ իր սահմանների վրա՝ Մերձդնեստրը, Հարավային Օսիան և Աբխազիան, շուտով կավելանա չորրորդը Դոնբասում՝ գրում Le Figaro-ն: Անկախության նրանց ձգտումը արթնացավ գորբաչովյան վերակառուցման ժամանակ, այն տարածքներում, որոնք չէին ցանկանում մնալ Ստալինի նկարած սահմանների մեջ, որի նպատակն էր ազգայնական նկրտումները ջարդելը: ԽՍՀՄ-ի փլուզումից 25 տարի հետո ինքնահռչակ հանրապետություններից ոչ մեկը համաշխարհային ասպարեզում ճանաչված չէ և յուրաքանչյուրը հարևանների հետ թաքնված պատերազմի մեջ է: Ավելին՝ ինքնիշխանությունը, որին հավատալ էր փորձում պարտադրել Կրեմլը, պարզվեց՝ ֆիկցիա է: Ռազմական ներկայությունը այդ գոտիներում Մոսկվային թույլ է տալիս պահպանել բուֆերային ազդեցության գոտի Եվրամիության հետ իր սահմաններին: Այս սառեցված հակամարտությունները, կարծես, «պատահաբար» վերաբերում են այն երկրներին, որ ձգտում են Եվրամիության հետ մերձեցման՝ նշում է Կովկասում աշխատող եվրոպացի մի դիվանագետ: «Արևմուտքում ընդունված է այդ կոնֆլիկտների համար մեղադրել Ռուսաստանին, թեպետ հաճախ նրանք հետևանք են տեղական իշխանության ապաշնորհության»՝ կարծում է ԱՊՀ երկրների ինստիտուտի տնօրեն Կոնստանտին Զատուլինը: Մինչև այսօր ռուս և արևմտյան միջնորդները չեն կարողացել երկարաժամկետ քաղաքական լուծումներ գտնել այդ կոնֆլիկտների համար: Եվրամիությունն արդեն չափավորել է իր հավակնություններն այս տարածքներում և մտահոգ է հրադադարի պահպանմամբ նախ և առաջ, նույնիսկ նոր տարածքային զավթումները, ինչպես Աբխազիան և Հարավային Օսիան, ընդունելու գնով, որով մշտապես զբաղվում են ռուսական իշխանությունները:
Պիեռ ԱՎՐԻԼ, Le Figaro

Հ.Գ. Կոնստանտին Զատուլինը, իհարկե, ճիշտ է՝ մի վերապահումով՝ տեղական իշխանությունները կարող էին հարցերը տեղում լուծել, եթե չլինեին կայսերական շահերը: Յուրաքանչյուր կոնֆլիկտ ունի իր առանձնահատկությունները և հնարավոր չէ ընդհանուր լուծումներ գտնել, բայց դա կոնֆլիկտների տերերի մեղքը չէ: Օրեցօր ակնհայտ է դառնում, որ միջազգային ընդունված նորմերը, որոնք կանոնակարգում են միջպետական հարաբերությունները և ազգերի փոխհարաբերությունները, հետ են մնացել ժամանակից ու այլևս ի զորու չեն համարժեք լուծումներ գտնել ստեղծված ու ստեղծվող նոր իրողություններին: Կայացած ժողովրդավարությունների դեպքում հարցերը լուծվում են հանրաքվեներով (ինչպես Շոտլանդիայում եղավ), չկայացած ժողովրդավարությունների դեպքում կրակում են միմյանց վրա: Տարածքային ամբողջականության սկզբունքը վերաբերում է միջպետական հարաբերություններին, ազգերի ինքնորոշման սկզբունքը գործում է պետության ներսում: Միջազգային իրավաքաղաքական մտքի ժամանակի պահանջներից հետ մնալն է նաև սառեցված կոնֆլիկտների գոյության պատճառը: Աշխարհը պատրաստ չէ ընդունել ակնհայտը՝ կառչելով հին պատկերացումներից, որոնց ընտելացել է:

Անահիտ ԱԴԱՄՅԱՆ

Հեղինակի նյութեր

• Հայաստանը Ծապլվարը չէ
• 2021. Աշխարհի ամենահզոր 5 բանակները
• Վրացական փոխատեղում՝ ի՞նչ սպասել Ղարիբաշվիլիի կառավարությունից
• Իրանը նորից մերձավորարևելյան խաղի կենտրոնում է
• Անգելա Մերկելի ելույթը Մյունխենի Անվտանգության հարցերով համաժողովում
• Ջո Բայդենի ելութը Անվտանգության հարցերով 2021-ի Մյունխենի վիրտուալ կոնֆերանսում
• Իրանը դառնում է ԵԱՏՄ անդամ, հաջորդը Ադրբեջանն է
• Վրաստանը քաոսի և հեղափոխության միջև
• Պատմական մանիպուլյացիա՝ ինչպես միշտ
• Երեք ամիս անց՝ ինչ են վճռել Ադրբեջանը, Հայաստանը և Ռուսաստանը
• Ինչո՞ւ է Բաքուն համաձայնել աշխատել ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի հետ
• Սերժ Սարգսյան՝ անցյալի մասին ներկայի կտրվածքով
• Հայաստանը դիտարկում է Թուրքիայի հետ սահմանի բացման հնարավորությունը
• Փարիզը հակաթուրքական դաշինք է կազմում
• Ինչի՞ց է մահացել Չինգիզխանը իրականում
• Հերիք է Ցիցերոն խաղանք
• Մարտական դրոններ՝ ապագայի պատերազմը
• Էրդողանի մտրակն ու քաղցրաբլիթը Բայդենի համար
• 2050. Ինչ կա-չկա աշխարհում
• Երբ Երևանում կբացվի Թուրքիայի դեսպանատուն

Մեկնաբանություններ