Քաղաքական օրակարգը լրջացնելու սոլիդ քայլ արվեց Սուրբ Աննա եկեղեցու բակում Բագրատ Սրբազանի կողմից: Սա, թերևս, կարճ քաղաքական թեզերով լի սպասված քաղաքական բովանդակություն-առաջարկ էր...
Սիրիայում և Լիբանանում մի քանի շաբաթ տևող իմ դաշտային աշխատանքի ընթացքում էլ ավելի է ամրապնդվել հետևյալ համոզմունքս.
Թուրքիայի համար Հարավային Կովկասն ու Սև ծովի շրջանն այս պահին դարձել են արտաքին քաղաքական թիվ մեկ առաջնահերթությունը՝ առաջ անցնելով սիրիա-իրաքյան ուղղությունից...
Ադրբեջանի քաղաքագիտական, պետական շրջանակներում կա ձևակերպում. «Խաղաղօվկիանոսյան նավատորմը Կասպից ծով չի կարող հասնել»։ Համառոտ՝ սա Ադրբեջանի սառը հաշվարկված արտաքին քաղաքականությունն է, որի շնորհիվ այն լուրջ գործընկեր է միաժամանակ Արևմուտքի ու Ռուսաստանի համար, և նրա ազգային շահերն ու նույնիսկ հակամարդկային քայլերը դառնում են «ընկալելի»...
Ես լավ հիշում եմ, որ 2018-ին Սերժ Սարգսյանին պաշտպանողներ չկային։ Կամ եթե կային, ապա շատ քիչ էին, «դուխովների» դեմ շատերի «դուխը» չէր հերիքում դուրս գալ։
Արևմուտքի կեղծավոր քարոզչությամբ խոսքի ազատությունը Հայաստանում և մեզ նման երկրներում համարվում է բարձր արժեք։ Նիկոլի օրոք էլ մարդիկ խոսքի ազատություն ասելով՝ հասկանում են հայհոյանքը և անպատասխանատու հայտարարությունները, անեծքը, ատելությունը։
«Գիտելիքը ուժ է, զարգացած երեխան` լուսավոր ապագա»,-այս սկզբունքով են առաջնորդվում ԿԻՊ կրթության և վերապատրաստման ID կենտրոնում, որը Հայաստանում հանդիսանում է միակ կենտրոնը, որը զբաղվում է կրթական ծրագրերի մշակմամբ և դրանց իրացմամբ:
Թուրքիայի դիմումը БРИКС-ին անդամակցելու համար առաջ է քաշում մի շարք ընդհանուր բնույթի աշխարհաքաղաքական պրոբլեմներ, որոնք պատմականորեն կապված են իր շահերով ու աշխահագրական դիրքով երկու հզորների արանքում գտնվող կարևոր կիսահզորի վարքի, պահվածքի, մոտիվացիաների և, վերջին հաշվով, նաև նրա ճակատագրի հետ, որը շատ նմանություններ ունի պատմական Հայաստանի ճակատագրի հետ։