Էդ լավ է, որ ՀԱԿ-ը վերցրել ու պայքարում է առանձին վերցրած Տարոնի դեմ: Էդ լավ է , որ հրահրում է բախում: Զի Անդրիասը վառվել է, «ծակվել» է, «բացահայտվել» է, չի կարող իր անհնազանդներին վերցնել, հիմա էլ Բաղրամյանի փոխարեն քաղաքապետարան գալ, ու թե ` Տարոն, «որդիա՞ն քեզ գառան մորթի»: Զի էն հանճարեղ Ջոյսը հաստատ ՀԱԿ-ի մասին է ասել. «Մարդիկ հաշտվում են այն մտքի հետ, որ իրենց գայլն է կծել, բայց ոչխարի կծածից նրանք ուղղակի կատաղում են»:

ԱԺ «Օրինաց երկիր» խմբակցությունը Երևան քաղաքի բազմաթիվ համայնքներից ստացել է դիմում բողոքներ բազմաբնակարանային շենքերի և առանձնատների բնակիչներից` կապված իրենց բնակեցրած բնակտարածքների ոչ սեյսմակայուն լինելու հետ: Վերջերս նման նամակով մեզ արդեն երկրորդ անգամ դիմեցին Աջափնյակ վարչական շրջանի, Սիսակյան 3 շենքի բնակիչները` ահազանգելով իրենց կողմից բնակեցվող շենքի վթարային լինելու մասին:

Պետության ներքաղաքական կյանքի ազատականության աստիճանը բնութագրելու համար կարևոր չէ, թե երկրում քանի կուսակցություն կա՝ այս առումով շատ ավելի կարևոր ու խոսուն ցուցիչ է կուսակցությունների ներսում դրանց անդամների ներկուսակցական բանավեճին և որոշումների կայացմանը մասնակցելու իրական հնարավորությունն ու այդ հնարավորությունից իսկապես օգտվելու ցանկության առկայությունը:

«Երեք տարի առաջ, երբ նշանակվեցի նախագահի մամուլի քարտուղար, ինձ փորձառու մասնագետ էի համարում: Կատակ բան չէ, շուտով կլրանա քառասունամյակս, որից 26-ը լրագրության մեջ, կամ ավելի ճիշտ լրագրողների կողքին եմ եղել:

Փաստորեն, ՀՀԿ-ի «Ավելի լավ Երևան» կարգախոսին չեն հավատում ու, բլոտային լեզվով ասած, քուանշ են տալիս ոչ միայն երևանցիների ճնշող մեծամասնությունը, ոչ միայն ընդդիմադիր ու ոչ ընդդիմադիր կուսակցությունները, այլև ՀՀԿ-ի կոալիցիոն գործընկեր ՕԵԿ-ը ՝ իր «Մենք կարող ենք ավելին» կարգախոսով:

Մայրաքաղաքային ընտրությունների քարոզարշավը հատում է առաջին տասնօրյակը: Մրցակից ուժերի կողմից ընտրական օրենսդրության անգործության կամ լուրջ խախտման որևէ դեպք առայժմ չի արձանագրվել:

Հարգելիներս, քանի որ շաբաթ օրվանից կարգավիճակս որոշ փոփոխություններ կրեց, եւ ես ոչ միայն կուսակցական դարձա, այլեւ կուսակցության վարչության անդամ, հետեւաբար իմ ու ինձ նման քաղաքական նորեկների համար մեծանում է նաեւ պատասխանատվության չափը:

Վախենում եմ` մի քիչ լավաշ ստացվի: Կներեք: Բայց կարծես հրապարակախոսության պես մի բան է դառնում ոչ միայն վերջին մի քանի ամիսների, այլև գուցե տարիների կուտակվածը: Հնարավոր է` ֆեյսբուք կոչեցյալը հազար անուն ունենա` հիվանդություն, PR հարթակ, տեղեկատվական փոխանակման վայր: Բայց միևնույն ժամանակ մի տեսակ լակմուսի թուղթ է ու, որոշ դեպքերում, ցավալի արդյունքով: Էս ինչքան ենք սկսել միմյանցից նեղանալ, միմյանցից հեռանալ, էս ինչքան ենք սրել իմն ու քոնը, մերն ու ձերը: էս ինչքան «թշնամի» կա մեր երկրում, իրար «թշնամի», երկրին «թշնամի»: Հայհոյելն ու անձնական վիրավորանքը դարձել են «ուղիղ ճանապարհ»: Հատկապես երիտասարդների հետ է զրույցս:

Բարձր է ոստիկանապետի հեղինակությունը, ի՜նչ «հավատարմություն», ի՜նչ «հետևողականություն», ոստիկանության մեջ տիրող ի՜նչ «ազնվություն»: Ապրիլի իննի ուտուշ-խմուշները, տժժացողների հանգիստն ապահովեց ու , փրկեց ոստիկանապետ ձաձան, ինքը զրկվեց քեֆ- ուրախությունից, բայց հասավ իր «փառքի գագաթին»:

Մեր բոլոր շարժումները պարտվել ու հուսալքություն են առաջացրել արդարության համար պայքարի ելածների մոտ: Շարժումների առաջնորդների ճակատագիրն ինձ քիչ է մտահոգում: Ինձ ահավոր մտահոգում է այն, որ ամեն ձախողված շարժում անհուսության մի նոր խոր սպի է թողնում մարդկանց սրտերում, ավելի ու ավելի շատ պիտանի մարդկանց դրդելով լքել երկիրը՝ վերափոխումի հույս այլևս չունենալով, կամ հարկադրելով ինքնամեկուսացման: