ՀՀ Գիտությունների Ազգայի ակադեմիայի Արվեստի ինստիտուտի գիտական խորհուրդը միաձայն որոշեց արվեստագետ, ազգագրագետ, պետական-հասարակական գործիչ ՍԵՐԻԿ ԴԱՎԹՅԱՆԻՆ նվիրված՝ «Ժանյակահյուս կյանք. Հայ ժողովրդի շնորհալի դուստրը՝ Սերիկ Դավթյան» գիրքս երաշխավորել տպագրության:

Ամեն օր, ամեն ժամ համոզվում եմ, որ աշխարհում ապրում է հայ կոչվող, հայ անվամբ մի ստվար զանգված, որը ոչ մի կապ չունի Րաֆֆու, Մուրացանի, Պարոնյանի, Պատկանյանի, Թումանյանի, Տերյանի, Չարենցի, Սուրենյանցի, Թամանյանի, Անդրանիկի, Նժդեհի, Սարյանի, Սարոյանի, Արամ Խաչատրյանի հետ։

Այս չար ժամանակնեում մեր մեջ հաճախ ենք լսում ազգի ապաշխարության մասին կոչեր: Իհարկե անհրաժեշտ է յուրաքանչյուրս էլ առանց վերապահության գիտակցենք մեր կյանքի ընթացքում գործած անհատական, առանձին մեծ կամ փոքր մեղքերը, որոնք պետք է անպայման խոստովանել ու ապաշխարությամբ ազատվել դրանց բեռից: Սակայն այժմ հարկ է խոսենք մեղքերի այն խմբի մասին, որոնք գործել ենք ու, ցավոք, շարունակում ենք գործել հավաքական, միասնական կերպով և որոնցից էլ պետք է հրաժարվենք միասնաբար ու հավաքականորեն:

Նիկոլ Անհողը ևս մեկ անգամ ապացուցեց, որ Ադրբեջանի բռնապետի ստրուկն է:

Նա հայտարարել է, որ Հայաստանը նոր սահմանադրության կարիք ունի։ Նա Մասիս սարից հրաժարվեց, ինքը Արագած է պաշտում, պատմական հայրենիքից հրաժարվեց հօգուտ 29.800 քառակուսի կիլոմետրի, որից 300 քառակուսի կիլոմետրը նրա իշխանության օրոք ադրբեջանական զինուժի կողմից զավթվել է։

Արցախ, Սյունիք, Վայոց Ձոր... Մինչ մենք դրախտը փնտրում էինք Աստվածաշնչում ու այլ մատյաններում, թաթար-ազերին այն գտավ մեր հայրենիքում: Գտավ, դեսանտ իջեցրեց այնտեղ, ներսից դրախտի դռները բացեց ու սկսեց տեղավորվել:

Ավիացիայի շարժին հետևելու համակարգով հետաքրքրված հեռուստալրագրող Վոլոդյա Հովսեփյանի հետ քննարկել ենք Հայաստանի օդային տարածքով անցուդարձի խնդիրները։ Դրանց շարքում առավել մեծ հետաքրքություն է ներկայացնում Ադրբեջանի օդանավերի շարժը։

«Գրել էինք նաև մի դեպքի մասին, երբ Հանրայինի լուրերի տնօրեն Լուսինե Բարսեղյանը լրագրողներից մեկի վրա այնպես էր բարկացել, որ նրա ուղղությամբ ծաղկաման էր շպրտել, և վերջինս խուսանավել էր հարվածից ու սենյակից դուրս թռել»։

Ադրբեջանի համար «հանրային գերակա շահ» նշանակում է «Զանգեզուրի միջանցքով» Նախիջևանի տարածաշրջանի հետ կապ հաստատելը:

Ասել, որ նա իր ամբողջ գիտակցական կյանքը նվիրաբերել է ազգային մշակույթի պահպանմանը և տարածմանը, որ մեծագույն ավանդ ունի աշխարհասփյուռ ազգիս հայապահպանության գործում, կնշանակի չասել գրեթե ոչինչ: Որովհետև, անհնար է մի քանի տողով, կամ մի քանի էջով ներկայացնել այն վիթխարի և հիրավի անգին ժառանգությունը, որը կուտակվել է նրա ապրած կյանքի ընթացքում: